میں بُجھارت، رات ہوا تے پرچھاویں دا
پنجرہ کوئی نہ کھولے
بُلاں اُتے چُپ دے جندرے
ڈر دا کوئی نہ بولے
ڈُبدا سورج
رات،ہوا تے پرچھاویں دے پچھے ڈُبدا جاوے
میں بُجھارت
حرفاں دی کالی پنڈ کھول کے
میرے تیکر کوئی نہ اپڑے
کہڑے فکر دے تارے نوں میں کنجی آکھاں
میں بُجھارت
حرفاں دی کالی پنڈ اپنے سِر توں لاہ کے
کہڑے کھوہ وچ سٹاں
کہڑے سورج اگے جا کے
اپنے آپ نوں غیبوں کڈھاں
میں بجھارت، رات ہوا تے پرچھاویں دا پنجرہ
کہڑے دن دی دستک سُن کے
اپنا بُوہا کھولے گا
کدوں ہنیرے پانیاں پچھے
ڈُبیا سورج جاگے گا
کدوں زیتون دی پتی لے کے
چِٹا کبوتر پرتے گا
حوالہ: زیتون دی پتی؛ صفحہ 54