عشق نے کیتا عطا سوزِ نہانی کجھ نہ کجھ سَور میری وی گئی اے زندگانی کجھ نہ کجھ ہو گیا اک شوخ دا میرے تصور وچ مقام مِل گئی مینوں مسرت جاودانی کجھ نہ کجھ نہ رہی دل نوں جدوں کجھ شادمانی دی اُمید دِس پئی دل نوں غماں وچ شادمانی کجھ نہ کجھ نہ کرن ساڈی کویں اہل محبت آبرو ایس پاسے ہے اساں وی خاک چھانی کجھ نہ کجھ میرا قصہ چھڑیا تے اوہناں نوں نیندر آگئی رکھدی اے سُکھ دا اثر دُکھ دی کہانی کجھ نہ کجھ آیا قاصد اودھروں ہنجواں دے موتی سانبھدا یار مونہوں کیتی اے گوہر فشانی کجھ نہ کجھ منگیا سی موتیاں دا بخشیا ہنجواں دا ہار دے ای دِتی یار نے سانوں نشانی کجھ نہ کجھ فضل مچنی اے ہرولی ہون گے فتنے بپا کرکے رہ گئی اوس کافر دی جوانی کجھ نہ کجھ
