جہناں دیدیاں نے تیری دید لُٹی، جھات ہور دے پا نہ سکدے نیں
تیر نظر تیری دے مجروح پنچھی، کِدھرے اُڈ کے جا نہ سکدے نیں
تیرے عشق فیاض دی اگ وچوں، لبھی سدا بہار گلزار مینوں
میرے دل دیاں داغاں دے کِھڑے ہوئے، پُھل کدی مُرجھا نہ سکدے نیں
ڈگن جو اسماناں توں، اوہناں تائیں زمین ڈِگدیاں سار پڑچھ لیندی
گِر جان جہڑے تیری نگاہ وچوں، کدھرے پیر جما نہ سکدے نیں
اک ہتھ دے نال وجا توڑی، تیریاں عاشقاں لوکاں نوں دس دِتا
توں جہناں نوں کدی نہیں یاد کیتا، تینوں کدی نہیں بُھلا نہ سکدے نیں
ایویں تانگھ دیدار دی رکھ بیٹھا اے، میرے دل نادان نوں کون آکھے
خواباں وچ جو آون توں شرم کردے، باہر پردیوں آ نہ سکدے نیں
وجے ہوئے زباناں نوں جَندرے نیں، لگی لباں اُتے مُہر چُپ دی اے
جہناں کول اے چج دی گل کوئی، کوئی گل سمجھا نہ سکدے نیں
فضل جس بھاگاں والے اکو واری، اوہدے وَسدے کُوچے دی سیر کیتی
وعظ ذکر بہشت دا چھیڑ کے تے، اوہدا دل پرچا نہ سکدے نیں
