اگّے ودھاں کہ پچھے مُڑ جاں؟ مینوں کجھ سمجھا تے سہی
آخر کِنّی دیر کھلوواں؟ رستہ کوئی وکھا تے سہی
ادھ وچکارے ڈولن نالوں ڈُبّے ہوئے چنگے نیں
اِک بنّے تے لگ جاویں گا اپنا حال سُنا تے سہی
میں کلّے نے ساریاں فصلاں واہیاں، ویجیاں، پالیاں نیں
وڈھ کے بُشکے بنھ دِتے نیں آ کے بھار چُکا تے سہی
باری اگے روز ای بیٹھاں اینا تے میں ویہلا نہیں
کٹھے وی تے بہہ سکنے آں ہمت کدی وکھا تے سہی
ایہہ کھنڈر فیر محل منارے اوویں ای دسن لگ پین گے
دل دے اُجڑے پجڑے شہر نوں آ کے فیر وسا تے سہی
سُتے بندے دا وی آخر دل تے دھڑکدا رہندا اے
مرجاون دی گل وکھری اے مینوں کدی جگا تے سہی
جتھے ہمت ہار گیوں توں اوتھوں منزل نیڑے ای اے
دو تِن پیر ودھا کے اگّے بُوہے نوں کھڑکا تے سہی
شاد تے ایویں بڑبولا اے گلّاں کردا رہندا اے
کوئی فیصلہ کرن توں پہلاں دل وچ جھاتی پا تے سہی
