311
"بچے مرن شریکاں سندے ، جیہناں گل دھمائی
اٹھے پہر اے فکر تساں دا ، ایہا بدی بنائی
تیں تاں اج سن پایا حجرے ، میں نت سنیندی آئی
بچے مرن شریکاں سندے ،جیں تینڈی پنڈی تائی"
312
بوہت ولایا، وساہ کریں ہن ، چوچک آن بہایا
" ڈٹھے باجھوں دوش نہ دیجے ،"مہری انج سمجھایا
کنج کواری بھائی پیو، بن ڈٹھے دوش لگایا
کہے دمودر سخن سچاویں ، چوچک باہر آیا
313
اندر آتش چوچک تائیں ، بجھے نہ مول بجھائی
پچھن گل نہ سردی مینوں ، اندر گھت ہنڈھائی
اٹھے پہر کھجھیندا وتے ، مونہہہ تے زردی آئی
آکھ دمودر خان چوچک نوں ، آوس گل نہ کائی
314
ہوئے دیوانہ چوچک خانا، کیدو سد انایا
"تھیو نہ بابر میری ولوں ، مینڈے ماں پیو جایا
گھر گھر وتنایں سیل کریندا ، تین بھی سن کجھ پایا؟
آکھ بھراؤ! سچاویں میں کوں، کچھ تیں بھی نظری آیا"
315
"کیہ کجھ نظری آیا سیادا، کیوں ایہہ پیٹوں جائی ؟
پھاہا کیوں نہ دو ای مہری ، کت نوں پھٹ ویائی
پھٹ اجیہیاں ناری لوکو ، جیں ایہہ چھوہر جائی
ایہہ ڈٹھا تے ایہو سنیا ، تیرے ست چٹے سرچھائی "
316
"سن بھائی ! میں صدقے کیتا ، تینوں آکھ سنائیں
بیلے جائے حقیقت گھنے ، آ آکھیں میں تائیں
کیکن ویندی اے بیلے دے وچ ، اساں معلوم کجھ ناہیں
ناؤں سائیں دے ، تھیو نہ نابر ، وکھت پیا میں تائیں "
317
"سن سیادا ! عقل گئی ا و ای ، خدمت مینوں دیندا
اوہ نہ ٹلے اکبر نالوں ، مینوں جان مریندا؟
جے ویکھے تاں چھوڑے ناہیں ، آپ کیوں ناہیں ویندا
آکھ دمودر چوچک رووے ، منت ہٹا کریندا
318
"جیوں جانیں تیوں جاوو بھائی، گل وچ پگڑی پائی
تھیو نہ نابر ، مینڈی پاروں ، ماں پیو مہیں توں آہی"
کیدو آکھیا بول سنائیں ، آکھی بندی ناہیں
گل وچ پلو ، دست پیراں تے ، ہن ہی ونج اتھائیں
319
ڈٹھوس دکھ بھراؤ سندا، تاں چل بیلے آیا
آپ چھپائے ،چھپ کیدو ، مونہوں نہ مول الایا
بیٹھا ویکھے چھپ کریہوں ، تاں وقت ہیر دا آیا
آکھ دمودر وقت ہیر ملن دا، کیدو نظری آیا
320
تاں چوری چھنا سردے اتے ،مجرے کردی آئی
گھنے خاک ، چھو ہیندی پیراں ، مونہہ متھے تے لائی
دوئیں ہتھ بنھ کھلوتی اگے، رانجھے ایوں فرمائی
"ہیرے ! آنے ددھ تاں کھاواں چوری ، اوہ کنی گھن سدھائی "
