رُوپ سروپ نقشیاں توں بن، دِل توں دِل نوں راہ ہُندے نیں
سوکھا نہیں محسوس کرن ایہہ، اِک دھڑکن دو ساہ ہُندے نیں
پُھل پتیاں وِچ جیوں، خُشبوئی ان دِسدی، پر حاضر ہووے،
پوناں دے مد مست پُھہارے، اِسدے اصل گواہ ہُندے نیں
ننگی اکھ نوں دِسدا کُجھ نہ، کیہ ہے من دے اندر تُردا،
میرے ورگے پاندھی تاہیوں، راہاں وِچ گُمراہ ہُندے نیں
پیار غُلام کدے نہیں ہُندا، گھڑیاں پہر دِوس نہ بھلیو،
اِک پُھل سُرخ گُلاب سونپ کے، قرضے کتھے لاہ ہُندے نیں
ایہہ تاں ساڈے اندر تُردی، پھِردی ہے جو اگن اجُونی،
اوداں موہ دِیاں تنداں خاطر، کتھے چر خے ڈاہ ہُندے نیں
آپس وِچ وِشواس دے پاتر، جیکر ہون سنیہ دے ناطے،
سچ پچھو تاں ایہہ ہی رِشتے، دین دُنی دے شاہ ہُندے نیں
دھرتی انبر پار سُورجوں، مار اُڈاری جہڑے پہُنچن،
کال مُکت ہِر نُوٹے من ہی، سچیں بے پرواہ ہُندے نیں
حوالہ: راوی، گُربھجن گِل؛ سانجھ لاہور؛ صفحہ 49 ( ویکھو )
