صدیاں مگروں اج وی ڈاڈھے، مارن گؤ غریب تے دھاڑا
پرسو رام چلاؤ جی ہُن، جابر اُتے تیز کُہاڑا
زر جروانے قابض ہو گئے، دھرم ورت کے شکتی اُتے،
باہو بلی بنے وردانی، گیان ونت ماڑے دا ماڑا
اندھلی اندھلے ماپیاں وانگوں، بے بس جنتا راہیں بیٹھی،
پال پوس کے گبھرو کیتا، سرون پُتر منگدا بھاڑا
کُل دُنیا دے دھرم گرنتھاں، لِکھ کے سانوں ایہہ سمجھایا
کنچن کایا نوں کھا جاوے، من مندر دا کینہ ساڑا
مُٹھی دے وِچ دُنیا کردے، کتھوں کتھے پہنچ گئے ہاں،
آپنے گھر پردیسی، ودھیا، بندے توں بندے وِچ پاڑا
بھرم نہیں، وشواس پُرانا، ہُن تیکر وی نال برابر،
دو ہتھاں توں وڈا کِدھرے، دِسیا ہی نہیں قِسمت گھاڑا
اندھی رعیت گیان وِہُونی، لام ڈور بنھ تُردی جاوے،
آجڑیاں دے قبضے اندر، حالے وی بھیڈاں دا واڑا
حوالہ: راوی، گُربھجن گِل؛ سانجھ لاہور؛ صفحہ 11 ( ویکھو )
