جد تک دل دے اندر رہندی دھرتی سینے بی دے وانگوں، آپ وہونی اندر اندر نسردی، جرلاؤندی ہے کشتے مار دھوئیں دے اندر اپنی اصل وٹاندی ہے عشق انگیٹھی بکھدی بکھدی دل وچ پتھر، روڑے، وٹے سیک سیک پگھراوندی ہے ویلے دے دریا وچ سدھی تاری لیندی، گھمدی، گھمن گھیر بناوندی آخر ہڑ بن جاندی ہے جد ایہہ بوٹا بن کے نکلے مجھاں چارے، کن پڑوائے، جنے لارے بتے لاوے سمیاں دی اگ، ٹھار، ہنیریاں بدلاں، گاجاں، لشکاں، سوکے بحراں دی گھمکاری لہراں سارے اس دے سجن دشمن لاشریک شریکاں والی ہوویندی ہے اپنے آپ ہی اکھ بگانی لو تھیندی ہے
