گورستان دی نکر مل کھلوتا پپل
برچھ قدیمی، ساوا جھانٹل
اس دے تھلے صدیاں ہوئیاں
نہ کوئی بوٹا نہ پُھل جمیا
اس دی سنگھنی چھاں ہنیرے
بُسیاں، رُکھیاں، سُکیاں، منگیاں کھاون والے
ابدی عملی، ویلی روز، ترکیاں چگلیاں باتاں پاندے
بھنگ چرساں دے لورچ سک کے تیلے بن بن
قبراں دی مٹی وچ مٹی ہو ہوجانے
جے کر موت دا بھوبندیائی جن سکدا
ست تے حرص دا قہری وحشی بدل، ان مک
جھڑیاں دے تنبواں نوں پُٹ کے ٹِب جاندا
کدی تے صاف اسمان دا ٹوٹا دس جاندا
کدی تے پچھلی رات دی کھیتی دی دِکھ پاندا
پر ایہہ بھودا ہوکا من پرچاون سی
ڈریاں روحاں نوں ہی ہور ڈراون سی
جنہاں ڈراون کیتے اوہ تے ڈر دے نہ
کاواں آکھے ڈھور کدی وی مردے نہ
جیون جاچ دی راہ اولڑی وکھری ہے
بند ہنیر مکاناں دی چیتھاں چوں کجھ کجھ
کسے کسے نوں دِسدی ہے
رانجھے دی مُرلی دے اندر جوگ رچاون رچدی ہے
ساڑ قبولا تھیہہ کر دیون دسدی ہے
مر کے مار کے نویں وساون وستی ہے
