دِل وِچ شارستان وسیندا، نالے باغ اِرم دا
اوسے پِچھّے ذِکر کریندے، رُوموں شام عجم دا
لے لے نانواں باغ اِرم دا، گل کھڑی مُڑ اگّے
پریاں دِی اوہ جاء سُنیندی ،کِس ڈولے ہتھ لگّے
گلّے کتّھے نال بہانے، لینا نام پرِی دا
جاں اوہ نام لئے تاں ہوندا، جیؤں دم دِے مری دا
مُلک سجن دا نام سجن دا، دم دم نال پُکارے
ہنجُوں دِے دریا وگائے ،آہیں ڈھائیں مارے
گل کلام نہ کردا دُوجی ،باجھ سجن دے ناموں
نام جپے یا بیٹھ چُپیتا ،فِکرکرے اِس کاموں
خستہ حال کیتا غم توڑے، سیف ملُوک شہزادہ
پھر بھی جوبن اُس دا آہا، حدّوں بُہت زِیادہ
گھر گھر شہر ولایت اندر، سُندر مُکھ دا قِصّہ
کن دِلے دِے دھر جو سُندا لیندا عِشقوں حِصّہ
سیف ملُوک شہزادِے تائیں، لگّی چہک سجن دِی
بے آرام رہے ہر ویلے، بُری اُداسی من دِی
سیر شِکار نہ بھاوے اُس نُوں، مجلس لاء نہ بہندا
خستہ حال اُداس ہمیشہ آہیں بھردا رہندا
نال خیال جمال سجن دے ،عِشق کمال ہویا سی
لال گُلال نِہال حُسن دا، حال بے حال ہویا سی
تاجوں راجوں کمّوں کاجوں ،آن ہوئی دِلگیری
پٹ دوشالے بھاون ناہیں ،بھاوے ویس فقیری
ہر تدبیروں اتے صلاحوں، ہو گیا اِک طرفے
مطلب سمجھ چُو پیتا ہویا ،واچ پرم دے حرفے
عاصم شاہ وزیراں تائیں، شہزادے ول گھلدا
وعظ نصیحت کریو کوئی ،مت ہووے واہ چلدا
میر وزِیر سیانے نالے، عالم قاضی مُلّاں
عاشق نُوں سمجھاون لگّے، چھڈ لالا ایہہ بھُلّاں
کہنےعِلم پڑہایا تینُوں ،پڑھ کے پتّھرہویوں
شاہوں بنیں کنگال دھِگانے ،اِس پاسے کِس ڈھویوں
عاشق کہندا جے لکھ آکھو، میں اِک بات نہ سُندا
ایہہ بھُلّاں چھڈ بھُلّاں ناہیں، بھولا اپنے گُن دا
پڑھ پڑھ پتّھر بنیا ہے ساں ،پارس عِشق لگایا
سونا سِکّہ جو کُجھ آہا ، ہتھ صراف وِکایا
وِکیا سؤدا مُڑدا ناہیں، جے لکھ دیو بہانی
چھیک گئی سبھ حرف تُساڈے ، وگ پرم دِی کانی
جے مُورت وِچ ہوندا ناہیں ، سِر سچّے دِلبر دا
کیہ طاقت سی گھائل کردی ، جِگرا دانشور دا
جھلّے نُوں مت دیون والے ، جھلیاں وِچ گِنیندے
اساں سجن ول سر پر جاناں ، مرسو متّیں دیندے
جو ، جو ،کرن سوال عقل دا ، عاشق ڈکدا جائے
لا جواب حکیماں ہو کے ، آن جواب سُنائے
اوڑک عاصم گلّاں سُن کے ، گلیا غم دے بوتے
ہنجُوں پانی نال پیؤ نے ، بیٹے توں ہتھ دھوتے
کہندا بیٹا منگ منگ لدھّوں ، کہڑی جاء نہ سؤری
بُڈھّے وارے اؤسر ویلے ، ٹُریوں بھن ڈنگوری
سیف ملُوک کہےسُن بابل ، خیر عافیئت منگیے
کاہنُوں بیٹے منگنے ربّ توں ، بُرے نصیبوں سنگیے
