ہِک دن کرن شَکار شکاری، بارے اندر آیا
آ درخت گھنے دی چَھاویں، اُس نے ڈیرا لایا
نالے باز ہوایوں اُڈدا، آ بیٹھا اُس رُکھ تے
طعمہ لوڑے ماس نہ چھوڑے، آیا ظالم بھُکھ تے
ہِیٹھ شکاری باز اُتے سی، وچ بَیٹھی اِک گھُگیّ
دشمن ویکھ کہے اج میں بھی، چوگ اَجَل دی چُگیّ
ہِیٹھوں شِست شکاری جوڑے، تیر گھُگیّ نوں لاواں
اْتوں باز تَکے جے اُڈے، پَکڑ شتابی کھاواں
گھُگی جَدوں اُنھاں وَل ڈٹھا، کر دی فِکر گھنیرا
کہندی رباّ کیونکر رَکھسیں، بچن نہیں ہُن میرا
بَیٹھ رہاں تاں شِست برابر، مارے تیر شکاری
جے اُڈاں تاں باز پکڑ سی، ہر پاسوں میں ماری
تیر لگن وچ دِھیر نہ کوئی، کُجھ تَدبیر نہ چلدی
آہی گھڑی اَجل دی، ایہو وچ تقدیر اَزل دی
جاں رب رَکھن اُتے ہویا، کے سَبب بنایا
گھُگی وَل شکاری تَکدا، شِست دِھیان پَھڑایا
پِچھُوں نَاگ چلائے اُس نوں دَند اَلُود زہر دے
تیر چھُٹا اوہ لگا بازے، دونویں دشمن مردے
گھُگّی بَیٹھی رہی اُتھائیں، چَنگی بھلی نروئی
مارن والے موئے محمد، قُدرت رب دی ہوئی
قُدرت قَادر والی والی، گنتر وچ نہ میوے
قصہّ دَس محمدبخشا، یار کَھلوتے سِیوے
