کُنڈا سخت محبت والا، آن جِگر وچ پُڑیا
بدرہ نوں بھی صاعد مُٹھا، جوڑ دوہاں دَا جُڑیا
بھاری بدر عشق دی لگی، بدرہ خاتوں تائیں
کیتی قید زنجیر غماں دی، ہویوس چِت اضاعیں
صاعد دا نَک اُچا آہا، وانگ اَنگُشت شہادت
بدرہ دا دل بدرے وانگن، چِریا نال اشَارت
ہک دوجے دی صورت تَک کے، بَیٹھے بھن غرورت
مُورت تے شہزادے والی، ہوئی دوہاں دی صورت
کُس کسُے وَل وِیکھ نہ رَجدے، صُورت دے مَتوالے
سخت زنجیر محبت والی، رب دوہاں وَل ڈالے
نَین نَینَاں نوں بَھج بَھج مِلدے، دوروں کر کر دھائی
نین نیناں دے دوست نالے، نیناں نین قصائی
نین رنگیلے آپ وسیلے، حِیلے کرن بَتیرے
آپ وکیل دَلیل پَچھانن، آپے چور لُٹیرے
رمزاں نال کرِیندے باتاں، رَکھن جیبھ چُپیتی
نین نیناں دے محرم یارو، کھول دَسن جو بِیتی
صاعد شیر جوان سپاہی، بدرہ خاتوں رانی
ہِک دوجے دے عاشق ہوئے، اَگوں دَس کہانی
رَکھن شرم حیا بَتیِرا، تَکن بھی شرمَاندے
پہلے درجے شرم نہ جاندا، بہت عاشق فَرماندے
جیوں زُلیخا پہلی خوابوں، ناہا شرم گوایا
جَھلیّ ہو پئی جَد یوسف، دوجی خُوابے آیا
ملکہ بدرہ اندر آئیاں، نال اوہناں دی مائی
صاعد اُٹھ سلامی ہویا، کرکے سِیس نوائی
جَو جو ادب شہاں دے ہوندے، سبھ بَجا لیاندے
خَیراں سُکھاں پُچَھن نالے، صَدقے ہَتھ گُھماندے
صاعد کولوں ملکہ پُچھدی، حال احوال سفر دا
نال آداب جواب سُناوے، صاحب عِلم ہُنر دا
ہے بی بی جیؤ مہر تُساڈی، ہین احسان ہزاراں
میں شُوہدے تِھیں پچھو کر کے، شفقت بے شماراں
لاکھاں شُکر الٰہی آکھاں، کرم کیتا رب میرے
اِیس مقام پَچائیوس اُوڑک ،دس دس وخَت بَتیرے
کالی رات ہجر دی اندر، چن کڈھے چَمکارے
سیف ملوک شہزادہ مِلیا، بھُل گئے غم سارے
رنج مصیبت سرگردانی، جو کُجھ سی میں ڈٹھی
شاید رب سبب بنایا، تاں ہن کُھلّی چٹھی
ہوئے جَمال دِیدار تمہارے، کھادے نمک تُساڈے
شُکر اِلٰہ دا ایت سببّوں، جاگے بھاگ اَساڈے
ملکہ جیؤ دی ماؤ تائیں، صاعد دی گل ساری
خوب پسندے آئی لگی، مِٹھی بہت پیاری
ہر ہر پاسوں گَلاں کر کے، صاعد نوں ازماوے
عِلم عَقل چترائی وَلوں، کِدھروں خطا نہ کھاوے
سبھناں صِفتاں اندر صاعد، بہت پسندے آیا
پر بدرہ دے عشق اُس نوں سی، گُجھا روگ لگایا
بہت تَحمل تے ہُشیاری، دل نوں دِے دَلیری
مُڑ مُڑ روح اُڈن تے آوے، نال دِلاسے گھیری
دل نوں آس مِلن دی لاَندا، سَمجھ دِلا نَادانا
سیف ملوک مِلاسی بدرہ، ہے اوہ یار یَگانہ
بدرہ دے ماں باپ بَدّھے نیں، خاص اوہدیاں اِحساناں
جو فرمائے سویو کرسَن، نہ کُجھ عُذر بہانہ
ایسا یار ہمراہی ہُندیاں، کرتوں چِنتا تُھوڑی
ہوگ وسیلہ کرکے حِیلہ، جوڑ دئے گا جَوڑی
صاعد نوں اُمید پَکی سی، مَیل ہوسی دلبردا
نہیں تاں بدرہ دے غم کولوں، اُوتھے ہی سَڑ مردا
بدرہ دی بھی حالت اِیہو، جو صاعد دی دَسی
چَڑھدیوں چاڑھے عشق دوہاں نوں، حِرص ہوئی بے وَسّی
عاشق لوک اینویں فرماندے، عشق شےشہ روحانی
اِیس وِچوں تک لیندے عاشق، جو ورتی سر جانی
معشُوقاں بھی مَعلم ہووے، حال حقیقت ساری
موہوں بولے بَاجھ محمد، لگے پَریت پیاری
ملکہ ہوراں جاں اُس جائیوں، چِت گھرے ول چایا
شاہزادہ بھی رُخصت کارن، نال اوہناں دے آیا
بدرہ ملکہ ماؤ اوہناں دی، تُرئے گھر نوں آیاں
سیف ملوک گیا مُڑ ڈَیرے، خیر گزاریں سَائنیا!
کے تَکدا جے صاعد اگے، مُردے وانگ پیاسی
جس دم بدرہ اوہلے ہوئی، ہو بیہوش گیا سی
وِیکھن سات شہزادے تائیں، لگ گیا غم بھارا
یا رب سائنیا!دوست میرے سَنگ، ایہ کے ہویا کارا
مَساں مَساں رب دِتا آہا، مُدت پِچُھوں بھائی
ہَتھاں وِچوں جاندا دِسدا، پئی بَجِگ ایہ کائی
عطر مقوی دل دا آندا، مغز اوہدے تے مَلیا
میّت وانگ پیاسی صاعد، ساعت پِچھے ہِلیا
جان پھر اُس نے ہوش سنبھالی، سیف ملوک پُچھیندا
دس بھائی کے ہویا تَینوں، زردی رنگ مَریندا
صاعد کہندا ہے شاہزادے، کے پُچھسیں گل میری
لگی اَگ عشق دی ہویوس، سڑ سجی دی ڈھیری
بدرہ دی تَک صُورت لگا، عشق چَکوراں والا
اوہ اسمانے میں دھرتی تے، پُہنچن نہیں سُکھالا
باپ اوہدا سلطان مُلک دا، میں پردیسی بندہ
کد بدرہ ہَتھ لگسی مینوں، اُس بِن جیون مَندا
جاں اَکھّیں تھیں اوہلے ہوئی، بدرہ خاتوں رانی
میری جان لَباں پر آئی، جِیوں مَچھیّ بِن پانی
ایہ گلاں کر روون لگا، گِریہ زاری کردا
آہیں ڈھاہیں چلن توپاں، ڈِھہٹھا کوٹ صبر دا
سیف ملوک کہے سُن بھائی، کول اساڈے رہ کے
کچرک توڑی رَہیں سُکھالا، موجاں مانیں بہ کے
درد منداں دی سنگت رل کے، کون رہے خوشحالی
درد میرے دا پیا پچھاواں، رہیوں نہ دردوں خالی
دِتا درد خداوند تینوں، جانی قدر غماں دا
عشق مشک دی قیمت پاویں، جس نے سانوں آندا
صاعد رونوں چُپ نہ کردا، نہ کُجھ صبر تَسلی
درد فراق سَجن دے والی، جھال نہ گیوس جَھلیّ
سیف ملوک مَریندا طعنے، سُن توں بھائی میرا
درد تھوڑا تے روون بُہتا، ڈٹھا دایا تیرا
بدرہ خاتوں دی تَک صورت، توں سُدھ بُدھ بُھلائی
یار جِنھاں دے کول وَسِندے، کاہدی اوہناں جُدائی
صاعد کہندا قسم کراں میں، سَچے عشق تیرے دی
عاصم شاہ دے تاج تخت دی، نالے باپ میرے دی
اَیسے تیر نَیناں دے لگے، چِیر گئے دل میرا
بدرہ دے غم کیتا اِینویں، جیوں سِیخے پر بیرا
گھڑیو گھڑی مینوں جو ورتی، قَہر کلور غماںدی
چودھاں برساں وِچ نہ ہوئی، اَیسی باب تساندی
بدرہ نوں ہک واری ڈِٹھیاں، ہک میری بل اُٹھی
اوہ بھی عشق محبت میری، بِن تَلواروں کُٹھی
شاہزادہ فرماون لگا، سُن توں میرے بھائی
عِشق کماون نہیں سُکھالے، اوہ جانے جو لائی
عاشق کُل کوہ قاف زمیں دے، رِیتو وَانگن گاہندے
دھولے وانگر ہُول نہ کردے، بھاراں رکھن کاندھے
راہ عشق دے چلن والے، سچے مرد سپاہی
جانن نہ کوہ قاف سمندر، جَت ول ہوون راہی
اوہ بھی عشق ہوائے چائے، اُڈ ٹُرن ول یاراں
اُڈن والے نوں کیا جنگل، کیا پانی، کیا دھاراں
فرہادے آزادے لگا، عشق شِیریں دا شیریں
بَن ترکھان اُجاڑاں اندر، جائے پہاڑاں چِیریں
جَدوں زُلیخا عشق ستائی، بیٹھی رستہ مَل کے
سَسی ہوئی شہید محمد، راہ تَھلاں دے چل کے
صاعد نال کیتی شاہزادے، جاں ایہ بات پَرم دی
لگی بھڑک بَنبولاں تائیں، آتش جرم کرم دی
آہیں ڈھائیں گھت کہائیں، رُناّ درد رنجانا
کون کوئی بِس ٹالے لڑیا، ظالم ناگ ایانا
بِیدل دی کوئی بِیدن جانے، ہووے بِید سیانا
درداں قِہراں لہراں چڑھیاں، لوں لوں زَہر سمانا
ہویا گھاء کلیجے اندر، بِیلا آندریاں نوں
نیراکھیں تھیں لوہو وگیا، سدّو ماندریاں نوں
آئی جان لباں پر بھائی، موتوں بُری جدائی
برہوں ڈنگے کارن سَدّو، بدرہ بید قصائی
صاعد روندا بے سُدھ ہوندا، وانگ کبوتر پھڑکے
کندھاں نال وَجّے سِر مَتھا، زخمی ہویا جھڑکے
شاہزادے نے معلم کیتا، پَیا فساد وَڈیرا
صبربنھاوے چُپ کراوے، سُن توں بھائی میرا
تیرے کارن اوس کُڑی دا، ناتا طلب کراں گا
کم تیرے وچ دم نہ لیساں، جَاں جَاں تِیک سَراں گا
پر بدرہ دے ماں پیو تائیں، اج نہ آکھّن ہوندا
بعضے کم شتابی کیتیاں، فِتنہ اُٹھ کھلوندا
اللہ بھاوے ایہ کم تیرا، پری کرے گی آکے
صبر کریں تاں اجر ملے گا، بَہسیں مطلب پاکے
صاعد نوں سُن ہوئی تسلی، لگی آس گھنیری
صبر آرام تحمل کر کے، بیٹھا نال دلیری
باراں روز ہوئے اُس گل نوں، تاں پھر ہِک دہاڑے
بدرہ دا دل کاہلا ہویا، لگی اگ پہاڑے
صبر آرام قرار تمامی، ہویاحرام کُڑی نوں
کتّن وسّن ہسّن کھیڈن، بھُلے کام کڑی نوں
کھاون سَوون زیور لاون، گاون نال سیاں دے
بُھل گئے سبھ ہور تَکادے، برہوں حال پیاں دے
ہو یا چِت اداس کُڑی دا، عِشقے پَکڑ اُٹھائی
آئی صاعد کول چُپیتی نال، نہ آندوس کائی
یار یاراں ول جان ہَکلے، اوراں سَنگ نہ کَھڑدِے
چوراں ہار چُوطَرفِی تَکدے، چُھپ چُھپ اندر وَڑدے
توڑے سنگ سہیلی ہووے، واقف ساری گل دی
دلبر کول گیاں نہیں بھاوے، سَمجھو رَمز اصل دی
اُس دن سیف ملوک شہزادہ، باغے وچ گیا سی
صاعد ہِک ہَکّلا ڈِیرے، بدرہ نظر پیا سی
بنگلے دے دروازے اُتے، بدرہ آن کھلوئی
روشن روپ حمل دے درتے، بدر کھلا جیوں ہوئی
چَن چودھِیں دا بدر کہاوے، حمل وَساکھ مہینہ
اوہناں دِناں وچ روپ چَنے دا، روشن بہت نگینہ
بدرہ تے سی نویں جوانی، سُندر چَن وَساکھی
نَین سمند کجل دِیاں لہراں، گل نہ جاوے آکھی
صاعد نوں جد نظری آئی، درتے کُڑی کھلوتی
لاہ لاہ کر دی صورت ساری، نیر حُسن دے دھوتی
وِیکّھدیاں کُجھ صبر نہ رہیا، جیؤ ہویا بے وساّ
بدرہ نوں فرماندا میں ہاں، مردا تیرا تساّ
دُدھ بدیع جمال پری دی، ماؤ دا تُدھ پیتا
اوس دُدّھے دی قسم ہے تینوں، گل میری سُن مِیتا
بدرہ کہندی پائیوئی مینوں، بھاری قَسم جوانا
کَن دِلے دِے دَھرکے ُسنسَاں، جو تُدھ سُخن سُنانا
صاعد کہندا کے کے دَسّاں، بہتے سخن شماروں
فُرصت تھوڑی گلاں وَافر، آکھاں ہِک ہزاروں
ماں تیری تے ملکہ خاتوں، نالے توں ہَتیاری
راتیں مینوں وِیکھن آیاں، جاں تُد پہلی وَاری
روپ انوپ تیرا جَد ڈِٹھا، صورت اپن اپاری
اکّھ تیری نے رکھ کلیجے، ماری بُری کٹاری
نَک بے شک فُولادی کھنا، واڈھ صفا مہین اے
جھٹ نہ لایا وِیکھدیاں ہی پَھٹ، گھتیوس وچ سینے
پَلکاں تِیر خدنگ نشانی، ابرو سخت کماناں
وَلوَل ول کمند دو زُلفاں، بَدھیوس کرسَمیانا
چشمہ آب حیات سچے دا، منہ ِمٹھا جد ڈِٹھا
خضر مثال ہنیرے اندر، کھول دتا رب چٹھا
روشن شمع مَتابی وَانگر، چہرہ تیرا تَک کے
بُھج پتنگ ہویا جیو میرا، مَرمُکا سَڑ پَک کے
لا علاج آزاروں بدرہ، جان لباں پر آئی
مَردی جاندی نوں شاہزادے، آس مِلن دی لائی
جے شہزادہ آس نہ لاندا، تاں میں ساں مر جاندا
پَلک پَلک اِس درد تیرے تھیں، برس دُہاں دا جاندا
زرد کیتا رنگ درد تیرے نے، رُت سڑی وچ دیہی
اِیڈِے سفر اندر نہیں وِیکھی، مشکل بُری اِجیہی
تاہنگ تیری دی سانگ کلیجے، دم دم اندر رَڑکے
ایہ دل میرا گوشت بیرا، بولیا سیخے چڑھ کے
عشق تیرے دی نار بَھلیری، دوزخ دی اگ نالوں
لَنب بَلے ہر والوں بدرہ، کوئی نہ محرم حالوں
اُٹھی کلیجے پیڑ اَوَلّی، سِیڑھ لَیوس تن سارا
تُدھ بِن کس نوں نبض دَسالُوں، کون طبیب ہمارا
بدرہ خاتوں آکھ سناندی، صاعد اگے رو کے
دمّاں باجھ تیری میں گولی، صدقے صدقے ہوکے
عِشقے والی حال حقیقت، جو تدھ آکھ سنائی
سوئیو جان میرے سِر وَرتی، ہَتھوں ہور سوائی
جس دم تھیں توں نظری آیا، صورت دا شہزادہ
بھڑکی بھاہ پَریم تیرے دی، تُدھ تِھیں کُجھ زیادہ
بھوہرے کَتدی ہَسدی وَتدی، چِنگ پئی وچ چُولے
جھڑی متھے تھیں دھڑی خوشی دی، زُلفاں بنے پَرولے
عشق قصائی چُھری وگائی، کوہِندا دے دے کسّاں
جِگر کباب شراب لہو دا، بول عذاب نہ دسّاں
وِچو وِچ جراں سے پیڑاں، کے کراں شَرماندی
باہر روواں ظاہر ہوواں، کوئی پیش نہ جاندی
چنگی بھلی تیرے بھانے، میں تَن سُول سمانے
مَن مُویا تَن ثابت دِسدا، کون دِلاں دیاں جانے
جے ہک روز نہ وِیکھاں تینوں، سَوز کنوں سڑ جاواں
پل پل دے وچ سے برساں دی، مَرمَر گھڑی لنگھاواں
ڈِیرا تیرا تَکدی رِہندی، محل اُچےّ تے چڑھ کے
جاں غم بُہتا کاہلی پاوے، رَوواں اندر وَڑکے
اَٹھے پَہر خیال تیرے دا، دل وچ نَقش پکایا
صورت تیری حاضر رکھاں، تاں کوئی روز لنگھایا
ایہ دُکھ سِہندی ڈَردِی رِہندی، گل نہ کَہندی کِسے
مَت معلوم ہووے گل گھر وچ، منہ تیرا نہیں دِسے
میں کواری نیونہہ لگایا، کپّر قِہر کمایا
گرم کچہری باپ میرے دی، رَکھیں شرم خدایا
موہوں بولاں تاں ٹُرن بچاراں، لَج لگے کُل شاہی
چِٹی چادر باپ میرے دی، لَگدا دَاغ سیاہی
دوہاں وَلوں رب پردہ رکھے، عِشقے لج نہ لگے
نالے داغ نہ ہووے پَیو دی، چِٹی دَاہڑی پَگے
مائی دائی سنگ سہیلی، کائی بھین تے سکی
نہ اِس گل دی محرم کیتی، بِھیت رکھاں ہو پکی
توں بھیں لالا رکھ سنبھالا، کریں نہیں گل واندی
بِھیت نہ دَس شزادے تائیں، میں اُس تھیں شرماندی
تُدھ نالوں دَس حصے مینوں، حِرص ہوا زیادہ
چیتا چیتا کریں نہ واقف، اس گل دا شاہزادہ
ایہ گلان کر بدرہ پچُھدی، میں ہُن گھر نوں جاواں
مت باہروں شاہزادہ آوے، بہت اُس تھیں شرماواں
صاعد کہندا بیٹھ ذرا ہک، جا نہ آکھاں تینوں
جو دم گذرے نال سجن دے، سو اے حِیاتی مینوں
نِت نِت ہے ہتھ لگدا کِس نُوں، ایہہ کرماں دا وِیلا
رب جانے پھر نال سَبب دے، کَدوں ہووے گا میلا
باراں روز گزارے اگے، َوانگن باراں برساں
کیا جاناں ہُن پھیر ملن تَک، یا جیوساں یا مرساں
بدرہ کہندی پَیر میرا بھی، باہر دَروں نہیں پوندا
جان بدن وچ توہیں سجنا!، چَھڈ کے جان نہ ہوندا
کے کراں کُجھ وَس نہ میرا، دَس جانی کے کرئیے
اِیس وَچھوڑے کولوں کیویں، بَیٹھ اکٹھے مرئیے
دُنیا ڈاڈھی دوتی دُشمن، دَوکِھی لوک فسادی
چیچی دا چا کاں بناون، ہتھوں کُجھ زیادی
سچوں کُوڑ نَکھیڑن ناہیں، تُہمت لان شتابی
پاک پَلیِت پَریِت نہ لوڑن ،جَوڑن چا خرابی
یار یاراں ول تَکدے تَکن، نہ جَر سَکن ساعت
فِتنہ پاون شور مچاون، گوشے کرن جماعت
پڑدا پاڑن شرم اُگھاڑن، ساڑن طعنے دے کے
عاشق کارن پکڑ اُڈارن، مارن سہوَرْ پیکے
بَن کے وَیری چاڑھ کچہری، اِینویں کرن خواری
یاراں نالوں یار وِچھوڑن، بَدیاں لان کواری
سَنگ نَکھیڑن لنگ اُگھیڑن، جنگ سَہیڑن گھر وچ
کنگ اُٹھاون ڈنگ لگاون، بَھنگ پاون ہر ہروچ
جے لوکاں دی بات ہلائی، تُرت نہ مُکسی بھائی
نال رَقیباں اساں غریباں، تُوڑوں ہُندی آئی
وِیلا تھوڑا تے کم بُہتا، کاہنوں کراں پسارا
دَسن دی کے حاجت ایہ گل، جانے عالم سارا
مطلب دی لکھ گل محمدؒ، نہ کر چہج نَکّما
گرم بہار اُداس طبیعت، رہندا قِصّہ لمّا
سید باقر علی پیارا، دور گیا دل چاہندا
جے اِس کموں وِہلا ہوندا، طرف سجن دی جاندا
وقت پَچھان نہ چِھیڑ محمدؒ، گل پیارے والی
مَت ایہ قِصّہ رَہے لباں تے، دِیوے درد اُبالی
درد اپنے دی چِھڑی کہانی، روویں پیا محمدؒ
صاعد بدرہ کَھلے اُڈیکن، کتول گیا محمدؒ
عاشق تے معشوق وچھوڑن، نہیں میرا دل مَنے
تاہییں صاعد ولوں کنارے، پَیا پِھراں ہر بَنے
پرجاں رب وچھوڑے میں تھیں، ڈِھل نہ لگدی بھائی
خوب ملاپ ہویا ہن ساعت، وِچھڑن والی آئی
سجناں کولوں رخصت ہویاں، نال نصیباں جُڑئیے
پردے وچ گئی لنگھ چنگی، گھر وَل چل ہن کُڑئیے
بدرہ صاعد وِچھڑن لگے، اُبھاّ ساہ لیونیں
باہروں سیف ملوکے والا، کن آواز پیو نیں
بدرہ جدوں حویلی وِچوں، باہر قدم اُٹھایا
اگوں روبرو شزادہ، ہِک ہَکلا آیا
بدرہ خاتوں ہَس کے کہندی، سیف ملوکے تائیں
کے انعام دیویں گا مینوں، جے خوشخبر سُنائیں
سیف ملوک کہیا سُن میری، بدرہ خاتوں بَھینے
کول میرے جو چیز چَنگیری، سوئیو تحفے دینے
صاعد جیہا عزیز نہ کوئی، باجھ بدیع جمالوں
اوہ کر نفر دیاں گا تینوں، باجھ دموں بِن مالوں
بدرہ خاتوں ایس جوابوں، لازم ہو شرمانی
کَج لیوس منہ پلاّ دے کے، گل کہے پِھر رانی
میں پری دے آون والی، خبر تِینوں ساں دَسدی
توں ہن اگوں کریں مزاخاں، آکھ سُناوے ہَسدی
سیف ملوک کہے لکھ توبہ، کراں مزاخ نہ کائی
مسخریاں دی طاقت ناہیں، سچی گل سُنائی
خانے کعبے دی سو مینوں، ہے سوگند وڈیری
کہیا سچ مزاخ نہ کیتی سُن، توں بھینو میری
اوڑک مائی باپ تیرے نوں، ہک دن آکھ سُناساں
جے رب سچے چاہیا تینوں، صاعد نال مَنگاساں
یاد رکھیں ایہ سُخن اساڈا، جان مزاخ نہ بَھینے
برکت پاک عشق دی کولوں، ساک اساں ایہ لینے
ساک بدیع جمال پری دا، منگاں پاک الہٰوں
ناتا تیرا صاعد کارن، مَنگ لیا درگاہوں
مولیٰ آس کرے گا پُوری، سُخنوں کرسی سچّا
درد جَھلاں تے نرد نہ ہاراں، مرد نہیں میں کچا
سیف ملوکے دی گل سُن کے، دلوں ہوئی خوشحالی
چُپ چپاتی چلی بدرہ، نہ کُجھ بولی چَالی
ملکہ خاتوں تے ماں اُس دی، تاؤلیاں پھر آیاں
شاہزادے نوں یار مِلن دیاں، خبراں نِیک سُنایاں
فوج بدیع جمال پری دی، موج جیویں دریائی
''ایہ تک'' آئی سیف ملوکا، ہویا کرم خدائی
صدق ثبوت تے مشکل آساں، آئیا پری پیاری
لَکھ لَکھ خوشی مبارک تینوں، پہنچے سو سو واری
ہے ساقی غم رہیا نہ باقی، بہت ڈِٹھی مشتاقی
ہسدا تے دل کھسدا آویں، کھول دلے دی طاقی
لال شراب پیال شتابی، کر میری دلداری
ہوواں مست شکست نہ کھاواں، یار ملن دی واری
واہ واہ گھڑی مبارک والی، ساعت نیک حسابوں
آوے واء سجن دے پاسوں، ہووے کرم جنابوں
جھبدے مِلدا یار پیارا، نِکلے فال کتابوں
آیا یار محمدبخشا، چُھٹسی جان عذابوں
سُن گلاں دل مَستی پاوے، پِیتے باجھ شرابوں
ناڑیں تاراں گاون باراں، بدن مثال ربابوں
ڈُبّا بِیڑا باہر آوے، بُری ہجر دی ڈابوں
بادشہانہ ملے خزانہ، اَچن چِیت خرابوں
رُڑھدِے جاندے نوں کوئی لاوے، ندی کنارے پَھڑ کے
حاجی اوجھڑ بھُلےّ تائیں، حَج رلاوے کھڑ کے
دوزخ اگ غماں دی اندر، خاک ہوئے جو سڑکے
بخشش دا آوازہ آوے، بہو بَہشتیں چڑھکے
بھارا بھار پریت لگی دا، سائیں توڑ پُچاوے
واؤ فجر دی، باغ ارم دی، بوبہارلیاوے
کِیچم دا کروان سسی دے، پَتن باغ سُہاوے
سوہنا یار محمدبخشا،گھٹ وچ نظری آوے
کنعانوں سوداگر آوے، مصر زلیخا والے
جلوہ روپ الٰہی والا، یوسف آن دَسالے
لڈن ملاح ہیرے دی سیجے، رانجھا یار سُوالے
سُتا عزت بیگ محمد، سوہنی جا اُٹھالے
شتر سوار کچاوے پیکے، طے ولوں کوئی آوے
چڑھ کے نجد پہاڑی اُتے، واگ و راگ اٹھاوے
سپاں شیراں دے سِرگاہ کے، وانگ دلیراں جاوے
نال پیار محمد لیلیٰ، مجنوں نوں گل لاوے
جاں معشوق پیارا بھائی، عاشق دے گھٹ آیا
ظاہر باطن غیر نہ رِہیا، اوسے دا سَبھ سایا
لِیْ مَعَ اللّٰہ وَقْتٌ یارو، سچ نبی فرمایا
چُپ محمد جس کس پایا، اوسے بِھیت چُھپایا
وَحدت دے دریاوے اندر، چُبھی مار ہِٹھاہاں
مَت اِیتھوں سِر باہر کَڈھیں، سُٹی دھک پِچھاہاں
ایہ اسرار نہ پُھولِیں ایتھے، مَت کوئی مار گوائی
شاہ شمس نے ہِکسے سُخنوں، آہی کھل لہائی
منہ نکاتے گل وڈیری نہ، کر مت کوئی ہَسّے
اعظم شافعی مالک حنبل، ایہ مسئلے نہیں دَسے
وحدت دے دریا وچ پَینا، کم نہیں ہر ہر دا
لَکھ جہاز ڈُبے پھر مُڑکے، تَختہ باہر نہ تردا
کاہنوں باطن اندر وَڑیوں، ظاہر دی چَھڈ بازی
رَمز حقانی دَسدا چَلیِں، پردہ پاء مجازی
آئی گل شاہزادے والی، سُن توں بھائی میرے
سراندیپ اندر آ لتھے، شاہ پری دے ڈیرے
شاہزادہ سُن خبر پری دی، ہک تھیں چار ہویا سی
بھاہ بھاہ کردا رنگ گلابی، وانگ انار ہویا سی
جنّھاں دی دَس پُوندی ناہیں، نہ کوئی گل سناندا
لُطف کیتا رب پاک اوہناں نوں، کول اساڈے آندا
نالے ایہ اندیشہ کردا، گل نہیں ٹل جائے
مشکل وقت ایہو رب میرا، مہر پری دِل پائے
جِنّھاں کارن گھر دَرسٹے، راج حکومت شاہی
چودہاں برس مصیبت جھاگی، جو کُجھ لِکھی آہی
جاں جاں دس نہ پوندی آہی، شوق آہا دس بُجھ دا
دس پئی تاں فِکر ایہو سی، کیویں اُت ول پُجدا
جاں پُجاتاں کجھ نہ سُجھّا، نِت نواں غم کھاواں
ترت بدیع جمال پری دا، کیویں دَرشن پاواں
جاں ہن آئی پری پیاری، فِکر پَیا دل بھارا
خبر نہیں کس طرح ہووے گا، نال میرے ایہ کارا
آس اُمید میری دی کشتی، بَنے لَگسی تَرکے
یا گرداب غماں دے ڈُبسی، رت سُکی ڈر ڈر کے
اوہ بدیع جمال پری ہے، پریاں دی شہزادی
حُسن جمال کمال جہانوں، ہوگ اس خودی زیادی
پریاں دیو آدم دے دشمن، ہو سَن کئی فسادی
میں عاجز پردیسی بندہ، ہِکو آس خدا دی
چوداں برس گزارے سِکدیاں، دُکھ جھلے اِس آسوں
خبر نہیں ہن پل جَھل اندر، کے ہُندا اِت پاسوں
بابل نے شاہ مہرے دِتے، نال خوشی دے تکے
تَکن سات گیاں بَھج خوشیاں، عشق چلائے دھکے
دلبر غیبی دا نیونہہ لایا، سُولی تے جِند چاڑھی
آس فضل دی کرکے دتاّ چھٹّا لمّی باڑی
وچ ہوائے پھاہیاں لایاں، اُچے نَکے چڑھ کے
بھُکھا تے تَرہایا سُکیوس، غم دی کوٹھی وڑکے
شہرگراواں یار اشناواں، ہوئیوس چُھوڑ ہَکلا
متے ہما پکھیرو لبھے ،ہو جاوے سبھ بھلاّ
سیمرغے نوں جال لگایا، ہَتھ لگن دی آسے
کچیاں تَنداں وچ محمد، کد اوہ پَنکھی پَھاسے
گھر در چھوڑ جنگل وچ وڑیوس، میر شکاری بن کے
شاہبازے نوں پٹی لائی، کچے دھاگے تن کے
ہن شاہباز آیا کر تاری، توڑ جائے گا پٹی
جے آیا اُٹھ گیا نہ لدھا، چوڑ ہوئی تد ترٹی
جے شاہباز میرے ہتھ آیا،مولیٰ کرم جگائے
ہور ہزار شکار زمیں دے، سبھ پھڑ ے گھر آئے
مشکل وقت ایہو رب سچا، کرم کرے اِس ویلے
دِلبر دے دل پا محبت، پِھیر میرے سنگ میلے
روح شاہزادہ منزل پہتا، کر کر بہتے حیلے
دلبر ٹور لیاندا اگوں، کامل پیر وسیلے
وقت لقاء سجن دا آیا، چِنتا پئی گھنیری
بے پرواہ پِیاّ مَت ردّے، گُھٹ محبت میری
مومن تلخی ویکھ نزع دی، تنگی ہور قبر دی
مشکل پندھ صراط پُلے دا، گرمی سخت حشر دی
ہور حساب عذاب بَتیرے، جھل بہشتیں آیا
مہر محبت نال شتابی، دَس لقاء خدایا
سراندیپ بہشت شزادہ، روح تیرا سن بھائی
اُوتھے یار دِیدار دئے گا، جس دی تَرے کمائی
ہر ہک نوں دیدار ہوویگا، کافر مومن تائیں
کافر ویکھ لقا قہر دا، لَیسن سخت سزائیں
مومن نوں دیدار ملے گا، نال اخلاص پیاراں
باغ ارم وچ کول سجن دے، کرسن بیٹھ بہاراں
ہر بیتے وچ رَمز فقر دی، جے تدھ سمجھ اندر دی
گل سُنا محمدبخشاؒ، عاشق تے دلبر دی
بہت ہویا خوش وقت شہزادہ، صاعد کول بلایا
اُس بِن ہور آہا جو کوئی، کولوں دور کرایا
صاعد تائیں دے مبارک، کہیا شزادے بھائی
اج بدیع جمال پری ہے، اِس نگر وچ آئی
آن شراب کباب تمامی، چنگ رُباب سَتاراں
عَطر گلاب خوشی دے ساجے، جو لائق سَرداراں
لَے لَے نال دوئے دل جانی، صاعد تے شاہزادہ
باغ اندر آ بیٹھے کر کے، ڈیرہ خُوب امادہ
سیف ملوک کہیا سُن بھائی، جانی یار سفر دا
ہوروں ہور ہویا ہن میرا، حال احِوال اندر دا
خوشی کمال میرے دل آئی، ہویا چَین ہزاراں
سُکاّ باغ دلے دا کِھّڑیا، ساوا وانگ بہاراں
پُہتی آن دماغ میرے وچ، خوشبوئی دلبردی
مِیٹی کلی گُلاباں والی، کھولی واؤ فجردی
چوداں برساں دی سِردردی، تَروٹَک سخت عمل دی
آن نشے دا وِیلا ہویا، ڈَھل رہی پَل جھل دی
دلبر دا مُکھ لال پیالہ، مَدھ حُسن دا بھریا
ساقی قُدرت والے مینوں، آن تَلی پر دھریا
آیا مَساں لباں دے نَیڑے، ہور سبھو غم بھُلّے
تُفوںتُفوں جِند کرے محمدؒ،مَت ہَتھون چھُٹ ڈُلھّے
پریاں نوری لوک کہاون، جُثے جامے پاکی
دھکے دے کَھدیڑے ناہیں، میں بیچارہ خاکی
اوہ بیٹی شاہپال شاہے دی، ایس ولایت مَنّی
میں اِیتھے پردیسی توڑے، مصر اندر ساں سنیّ
خبر نہں کے ہوندا بھائی، باب اَساڈے اِتھے
شان اوہدی دے لائق ناہیں، میں کِتھے اوہ کِتھے
پر جے مہر پِیا دل پاوے، مالک آپ دِلاں دا
لَاتَقْنَطُوا مِنْ رَّحْمۃ یارا، قول سچا فرماندا
ایہ گلاں فرما شزادہ، غسل وضو کر پاکی
بن تن سیج اُتے چڑھ بیٹھا، زیور پہن پوشاکی
اَعظم اِسم مبارک پَڑھدا، سورے نبی خلیلے
شاہ مُہرے سلیمانی کھولے، سیف ملوک اصیلے
مورت وِیکھ پری دی اوّل، قدم شکل دے چُمےّ
پھر اَکِھیّں منہ مَتھے مَلدا، مُڑمُڑ جاندا گھُمّے
پھر لَپیٹ اندر تعویذے، بازو بند کر بَدّھا
کہندا برکت تیری پِچھے، میں ایہہ وِیلا لَدھا
صاعد باجھ نہ رَکھیا اوتھے، خذمتگار نہ گولا
پِین شراب ہَکلے بیٹھے، نہ کوئی شور نہ رولا
بھر بھر پِین شراب پیالے، پی پی تھیون کِھیوے
چہرے روشن مِثل مَتابی، نَین بَلن جیوں دیوے
جاں کوئی ساعت اینویں گزری، ہویا کرم خدائی
ہور نویں خوشبو شہزادے، دِلبر وَلّوں آئی
ملکہ خاتوں تے ماں اُس دی، عَنبر عود جلائے
مُلکاں وچ گئی خوشبوئی، عطر مَحلیں لائے
پریاں اِیس مہمانی تائیں، بہت پسند لیاون
لَے خُوشبو ہوون دل راضی، ہَسّن کِھیڈن گاون
اِیسے طرح دِہاڑ گزاری، شام پئی دِن لَتھا
شمس بدیع جمال پری دے، کَج لیا مُنہ مَتھا
صَفاں قطاراں بنھ کھلوتے، آدم وانگن تارے
شاہ پری اسمانی چُھپی، پردے وچ کنارے
دن ڈْبا تے پئی نماشاں شاہ پری پھر آئی
پیا گھُنکار ولایت اندر رہیا شمار نہ کائی
باغ مَحل تلَا کنارے، سارے صُحن چُبارے
ہر ڈالی ہر پَتر اُتے، پریاں ڈیرے مارے
چَمکو چمک پوشاکاں سُچیاں، ہک تھیں ہک چڑھاوے
ہر ہک بدر منیر حُسن دی، نجم نساء کہاوے
کَڑیاں پِھرن ترنجن جُڑیاں، بنیاں پَہن پچریاں
ہَسّن گاون مَاہنگے پاون، اُپّر باراں دریاں
چَمکن سالو لَمکن واگاں، چِھنکن چُوڑے سُچے
جوڑ مَروڑ کڈھن لَک پتلے، لَٹک ٹُرن قد اُچےّ
معشوقاں دی صِفتیں آیوں، تاں گل دُور رہے گی
تھاں کُتھاں پَچھان محمد،خَلقت کے کہے گی
ہر ہر جائی کر تکلیفاں، زور طبع دا دَسدا
درد فراق فقیر دَسِیندے، جو اندر وچ وسدا
جے ہر ویلے درد پُکاراں، سُنیئر دُکھیے ہوندے
رنگا رنگ کلام بھلیری، بہتر ہسدے روندے
بدرہ دے گھر شاہ پری دا، ہویا آن اُتارا
موتیں لعل جڑاؤ تَنبو، سونے دا سی سارا
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، ہور تمامی سَیّاں
چامل چاء محبت کولوں، مِلن پری نوں گیّاں
شاہ پری نے ملکہ خاتوں، مِل اوّل گل لائی
بعد اُس تھیں پھر بدرہ خاتوں، پھیر اوہناں دی مائی
مائی اگے سیس نوایا، مَتھے تے ہَتھ دھرکے
اُس نے اگوں سر منہ چُمے، بہت محبت کر کے
وارو وار مِلن سب سَیاں، آکھن صدقے گیاں
جیوں دِیوے تے ڈھہن پتنگے، تیویں ڈھہ ڈھہ پَیّاں
پریاں نال سیاں دا میلا، خوب طرح دا ہویا
سراندیپ بہشت برابر، حُوریں بھریا گویا
ساوریاں رنگ گورے سیاں، کَنک وِنّے رنگ پکے
شرم حضور کوئی کوئی کردی، ہَس ہَس اَکّھ مَٹکے
ہِکناں دے گل سُوہے کُڑتے، سِر تے بھوچَھن بگے
دھڑی سندھور لگے وچ شیشے، چمک پری نوں لگے
ہکناں دے سر سبز دوپٹے، سوسَن رنگی انگی
گھیرے دار سُتھن چُن لائی، سُرمائی کر رنگی
ہِکناں سُرخ پوشاک تمامی، پَیراں تھیں لگ چوٹی
باغ ارم جیوں گھاہ ہرے وچ، ساون چیج بہوٹی
ہکناں چَھاپے دار پوشاکاں، جوڑے نال بناتی
پَبّ اٹھاون چال وَکھاون، کڈھ کڈھ چَلن چَھاتی
ہکناں دے سِرساوی چادر، گل وچ کڑتے کالے
سُتھن جٹکی سر پر مَٹکی، ٹُرن کبوتر چالے
مُوڈھے مارن باہاں اُلارن، گردن لَک مَروڑن
حُسن مَروڑاں کرن اُجوڑاں، تَروڑاں دے تروڑن
نین کٹاراں بَھواں کماناں، نَک خنجر بے دستے
نال سیاں دے کُھوہ گیاں دے، گوٹھی ملّن رستے
کُنڈل دار دو زُلفاں لٹکن، بھِنّیاں نال پھُلیلاں
چلن بن کے جھانجر چَھنکے، منکے ہار حمیلاں
کَجلے پاون تے مَٹکاون، لاون داغ تِلاں دے
اوہلے بہ بہ گاون سوہلے، ڈھولے گیت دلاں دے
کے نَکمیّ گل محمد، چل اگیرے چلاں
پر جس ایہ فرمائش کیتی، اُس بھاون ایہ گلاں
جس دی خاطر رکھ ارادہ، کیتا ایڈ تگادا
ایہناں گلاں تھیں اوس جَنے نوں، ہُندی خوشی زیادہ
دل میرا پر چاہندا ناہیں، بِن درداں دی باتوں
نال ضرورت تھوڑی تھوڑی، گل کراں اس ذاتوں
بدرہ نوں گل لا پری نے، بہت محبت کیتی
سر منہ چُمےّ نال پیاراں، مَیل دوہاں جِند سِیتی
ملکہ دے ول ویکھ پری نوں، بہت ہوئی خوشحالی
شُکر کرے جے پھیر لیاندی، بَھین میری رب والی
جیوندیاں منہ اس دا ڈِٹھا، لدھی گئی گواتی
اِس بِن جیون ساڈے بھانے، آہی بُری حیاتی
مولیٰ سنگ مَلائے مُڑ کے، کرم جگائے سُتے
ہو دِلشاد پری چڑھ بیٹھی، تخت سُنہری اُتے
مائی نے پھر کول پری دے، آن چوگردے ڈھویاں
عود اکبر تے عنبراشہب، مُشک اذفر خوشبویاں
مُشکاں دی کُجّھ حاجت ناہیں، عجب جمال پری نوں
تازی شاخ گلابی سَادی، پُھلاں نال بھری نوں
س دے قدر موافق آہی، ایہ ہر چیز کمینی
ہر ہر وَال اُوہدے سنگ آہا، لَکھ لَکھ نافہ چینی
ٰصِفت اوہدی دی گل محمد، کِس منہ نال اُلاواں
منہ نِکا گل بہت وَڈیری، کیکر آکھ سُناواں
کاغذ قلم زبان میری وچ، ایہ بیان نہ مِٹدا
عقل فِکر ہُن عاری ہویا، کُھلا سِروسر پِٹدا
ہر ہر تھاں مریندی آہی، چوکڑیاں ودھ ہر نوں
مِلی سزا طبیعت تائیں، اوس فَضولی کرنوں
حُسن بیان نہ ہُندا اُس دا، قِصے دی فرمایش
لیک طبیعت اپنی والی، کرسَاں کُجھ ازمایش
ول ہوندا کمتالی وِچوں، تاں افسوس نہ رہندا
تھوڑی بہتی صِفت شکل دی، اوڑک میں بھی کہندا
جِیؤں شاعر پنجابی کردے، اوہ کم تُرت کری دا
پراوہ صِفت نہ لائق اِیتھے، اُچاّ روپ پری دا
اُجلا روپ پری دا بھائی، پھیر طبیعت میری
پڑھنے والے کرو نہ طعنہ، ہوگ کلام اچیری
جیؤں محبوباں دی گل دَسدے، نظمی مرد حسابی
کُجھ کُجھ ڈول ہوویگی اوہو، کِدھرے ہوگ پنجابی
جوجریاں دی لذت بہتی، نرے ہکلے ماسوں
لذت دار سلونا بھائی، لؤ محمد پاسوں
پر جاں کٹ جگر دے بیرے، میں کباب بناواں
رت دلے دی پانی پاکے، غم دی اگ پکاواں
پر جس ویلے کھاون والے، ادھ کھادے مُکھ موڑن
حاضر رہے نہ جِیو اَساڈا، خوشی دلے دی تُروڑن
پر میں بِن انصاف تُساں تھیں، دم انعام نہ منگدا
کرو قَبول گدائی ٹُکڑا، یارو اِیس ملنگ دا
رستہ چھوڑ محمدبخشا، پھریں چَریندا جَھلاں
کر کُجھ صِفت پری دی اِیتھے، دِیباچے ایہہ گلاں
اُچا قد سفیدا پتلا، سَرو آزاد بہشتی
یا اوہ نخل مراد خداوند، رحمت کُنوں سَرشتی
کُنڈل دار دو زُلفاں سِر تے، کالے ناگ ڈَنگالے
ہر میڈھی سر کڈھے جیونکر، بشیئرجِبھ نکالے
دانشمند کمند زلف دے، بند ہوون دل بستے
پیچا پیچ اوہدے وچ پھاسن، نہ نکلن دے رستے
کنیں بُندیاں واگاں گُندیاں، کنج کواری کاکی
حوراں وانگ رنجوراں ہوون، وِیکھ لطافت پاکی
نورانی دریا پِیشانی، نال صفائی چمکے
واگاں وَانگ زَنجیری ہویاں، واو حُسن جَد رَمکے
سِجیاں بِھجیاں مُشکیں رَجیاں، سَیلڑیاں کر وَٹیاں
پھاہیاں عاشق بَنھن کارن، وَٹ گلے وچ سٹیاں
فَرقوں فَرق پیا کستورے، ہویا دو ٹکڑے ہک دل
مُشکل تھیں وچ نافے بنیا، مُشکے دا کم مشکل
واگاں مشکوں لاگاں لَگیاں، جَھولن سر لمکایا
پایا شاخ گلابے تائیں، سر پَیراں تک سایا
ولول ول پئے ول والاں، ول ول ولی ولاون
آب حیات مُوہوں گھت ظلمت، ذوالقرنین بُھلاون
پٹی صاف آہی خم والی، جیوں تلوار سَروہی
پھٹے کٹے سٹے راہیں، عاشق دین دَھروہی
درس جمال اُہدے دی پَڑھدے، سورج انبر تارے
مَتھا صاف روپہری تختی، رکھن پکڑ کنارے
اُس تختی پر لِکھے آہے، نال سیاہی کالی
خوشخط عربی نون دوپاسے، کانی قدرت والی
نوناں ہِیٹھ عجائب سوہنے، دوئے صاد لکھے سَن
آفرین ہزاراں اُس نوں، جِس استاد لِکھے سَن
اُس تختی دے دندے دندے، دونہہ جیماں دے گھیرے
جیم جمال اندر خوش نقطے، کالے خال لُٹیرے
نوناں دے سِرنالوں لَے کے، میم مبارک توڑی
الف ازل دی کانی لکھیا، وچ صاداں دی جوڑی
الف اگے پھر بِندی دے کے، حَلقہ وات بنایا
شور عشق دا شان حُسن دا، ہِک تھیں دہ ودھایا
لال لباں شَنگرفوں لِکھیاں، خط فارس دیاں رَئیاں
اوہناں وِچوں سَین دَسیندا، زور ہَسن دا پیاں
رے تے سین رَلے سنگ میمے، رسم بنی محبوبی
میمے دی گنڈھ نال دنداں دے، کُھول دکھائی خوبی
باغ ارم دے روپوں آہی، اس دی شکل نمونہ
صورت اندر پیدا ہویا، گُل پھل گونہ گونہ
اوہناں پھُلاں تے بَھوراں، وانگن ٹکّا بِندی والا
جیوں گلزار اندر آ بیٹھا، حبشی بچہ کالا
ٹھوڈی سی پھِنڈ صاف رُپے دی، ٹکی باجھ زکاتوں
وچ ٹووا پرسیؤں بھریا، چشمہ آب حیاتوں
بغلاں موہنڈے طعنے مارن، چنبے دے پھُل چٹّے
مِثل کلی دی گھُٹّی دیہی، سِر تھیں لے لگ گِٹےّ
سوہنا بدن پھُلاں دا دستہ، پلے وچ چھپایا
کیتے جَتن ہزار ہزاراں، کسے نہ درسن پایا
دو پستان صفائی والے، نویں شگوفے اُگے
کالے بھور اُپر رکھوالے، نظروں زخم نہ پُگےّ
سینہ صاف صندل دی تختی، جوڑ استاد بنائی
واہ استاد کریگر جس نے، ایہہ پیوند لگائی
پتلا چم سفید شکم دا، جیوں کاغذ کشمیروں
ریشم قسم اُچی دا یا سی، لچھّا سُوت حَریروں
لَچ لچ کر دا مَنکا وِچ دا، لَک مہین بیانوں
پَیر اٹھاوے تاں ول کھاوے، اُٹھدی ڈرے زیانوں
لَکوں لے لگ پَیراں تائیں، کراں خیال نہ من دا
بادشہاں دے ستریں جائے، کے مقدور سُخن دا
چاندی پَیر تَکے جد چاندی، جاندی جان بچاندی
قد میں ڈھہندی عرضاں کہندی، سجدیوں سیس نہ چاندی
نازک پیر گلاب پری دے، مہندی نال سنگارے
تِلے دار بناتی پِنھیاں، چمکن وچ ستارے
کلغی مغزی نوک پنجے تے، جڑت ہوئی فیروزے
پَنے تَلے پتاوے پلّے، سبھ سُچے زردوزے
پھوک چلائیے تاں اُڈ جاون، وانگن سُوہیاں چَڑیاں
کھِڑیاں کلیاں رتیاں جہیاں، پیریں سوبھن کڑیاں
حسن بدیع جمال پری دا، وانگ بہار چمن دی
سُنبل وال مہین زنجیری، ہر مینڈھی ون ون دی
نرگس مست بیمار پری دے، نین گوہڑے متوارے
چہرہ پُھل گلاب بہاری، گُل لالے رخسارے
پاڑ سُٹے پیراہن گل دے، چہرہ ویکھ گلاباں
گلدے گلدے عرق سدائے، رل گئے وچ آباں
لال گلال گلہاں ول تک کے، داغ لگا گُل لالے
جمیّ رَت کلیجے اُتے، پِیندا زہر پیالے
جوش بخار عشق دے چڑھدے، جاں نَیناں ول تکدا
نرگس نوں سردردی لگے، اکّھ اُگھاڑ نہ سکدا
ٹھوڈی ویکھ خبانی تائیں، لِیک پئی وچکاروں
پستاناں دی غیرت کولوں، وِکیا رنگ اناروں
اُچّا قد رنگیلا تک کے، سرو ازاد پیارا
پیراں بھار حِیران کھلوتا، ہویا قید بے چارہ
چودھیں دا چن داغی ہویا، مَتھا ویکھ نورانی
اَکّھ بھڑا نہ تَکّن ہوندی، سورج ہار پیشانی
کالی لیل زلف وچ آہا، خوب سہیل یمن دا
عاشق دے بلغارے تائیں، رنگ دئے ون ون دا
اُچا مَتھا بہت کشادہ، شےشے ہار چمکدا
رُوپ انوپ خدائی دِسے، اوس اندر جو تکدا
لاڈ تکبّروں بھر بھروٹے، بھروٹے دو کالے
لالی اندر نظری آون، چن مبارک والے
مَتھا سی اسمان حُسن دا، اوہ وچ قوس قزح سَن
شام زلف دی لالی اندر، کالی گھاٹ طرح سَن
چہرہ صاف بہشتی صْفہ، ابرو طاق بنائے
واہ نقاش محمد بخشاؒ، جس اوہ رنگ لگائے
مُکھ محبوباں دا بیت اللہ، اوہ محراب اُچیرے
کرن نماز نیازاں عاشق، سجدے دین چوپھیرے
زُور کمانا کم ہمیشہ، ابرو سخت کماناں
رستم نین سپاہی ظالم، گھائل کرن جواناں
پِمّن کانی زہروں پانی، تَرکِھے تیرخدنگ دے
بِسلے ناگ ایانے چوری، وال دِلاں نوں ڈنگدے
اَکھیں تیز کٹاراں وانگر، کرن چوطرفی ماراں
اَکھ مَٹکے چور اُچکے، چُھپ چُھپ کر دے واراں
بیٹھے چھوہ دھر وہ کر مارن، برچھی نیزے سانگاں
لُٹن کْٹن سُٹن راہیں، سُنن نہ کوکاں چانگاں
سیف ملوک جیہاں نوں لاون، کس بندوق کلیجے
دھوں اواز نہ نکلے کوئی، سَلّ جاوے ہڈ بھیجے
بجلی دے چمکارے وانگر، اکھ پرت قہر دا
جو تکے سونس نہ سکے، بھُج اوتَھائیوں مردا
واہ واہ مست نگاہ پری دی، گھاء کرے وچ سینے
ڈوری بھوری نیند بھری سی، تَکدی طرف زمینے
خوب بدامی اَکھیں بھائی، چیرمیاں اَنب پھاڑی
کجل کَٹک مَٹک سُہاوے، جیونکر بک اُجاڑی
گُوہڑے نین سمند حُسن دے، کَجلا لہراں مارے
اَکّھ مَٹکےّ مارن دھکے، ٹھیلھ دیون ہتیارے
ہُوندے غرق جہاز دِلاں دے، لَگدا کون کنارے
پر اس وہن محمد بخشا، جو ڈُبےّ رب تارے
جادوگر اُداس ایانے، بِن پیتے متوارے
اوپر خماری کرن اسواری، پِھرن شکاری بھارے
کٹ کٹ سَٹن کٹک دلاندے، لین جہان ازارے
کردے وار ہتھیار جنہاں دے، سرمے سار سنگارے
ہِک واری دے وِیکھن کارن، سَیکڑیاں سِروارے
پاک شہید محمد بخشا، ؒجو اس جھگڑے مارے
تَکن سات کریندا گھائل، نَک خنجر فولادی
اوہو قاتل اوسے اگے، پھیر کُٹھے فریادی
پَتلا اُچّا نَک پری دا، دھار جویں تلواروں
لونگ بلاق سُچے دی تابش، جَھلک لگے چَمکاروں
سِدھا تیر صفائی والا، زہر الودی کانی
اڈدے پَکھنو مار گوائے، کیا طاقت انسانی
کاتب لوح قلم دے لکھیا، حِکمت دی تدبیروں
وچ بسم اللّٰہ اللّٰہ اکبر، الف ذبح تکبیروں
مَتھا لوح ازل دے نوروں، قلم آہا نَک بھائی
مُڈھوں اِک اَگوں منہ دوئے، ناہی خط خطائی
سُرخی لکھن والی آہی، وات دوات نورانی
صوفاں سِر الٰہی نکلن، اَکھر عشق حقانی
لکھن کے رُشنائی خونی، سِر خط عاشق فانی
بول تیرے توں گھول گھمائیے، سے جُثےّ لَکھ جانی
سدا بہار گلاب گوہڑے دی، وات کلی مُکھ مِیٹی
صاف آواز پرم رس والا، جیوں رانجھے دی سیٹی
سوہنا سُرخ عقیقی تھیوا، مہر ٹکی سلیمانی
موری مِثل سوئی دے نَکے، آہی ذرہ نشانی
سچا موتی سل ٹکایا، کاری گراں سیانا
یا اوہ گرد پتاسہ مِصری، لذت دار َمکھانا
لعل لبان یاقوت سُچے سَن، شَکر مصری ڈلیاں
لالی تے باریکی وَلّوں، گُل عباسی کلیاں
پِستہ مغز بادام گری سَن، جس ویلے منہ مِیٹے
گل کرے ونڈدے چُھوہارے، ہَسے تاں پھُل ویٹے
لالی وِیکھ لباں دے والی، والی مصر شہر دا
مُورت اگے نال ضرورت، ہوگیا سی بردا
دَند سفید ہیرے دیاں کنیاں، گھنیاں گھنیاں لاراں
اُستا کار برابر کرکے، رَکھیاں خُوب قطاراں
یا ان بِدھے موتیں بِدھے، گھت قدرت دیاں تاراں
یا اوہ چنبے کلیاں جڑیاں، پَنج چوکے ہک یاراں
خوب سنجاف چِٹے تے سوہے، کِنگری چوٹی داراں
گلیاں ہار محمدبخشا، سُرخ دِسن دند لَہراں
طوطے وانگن جِیبھ مِٹھی سی ،مَینا بولن والی
آکھے میں نہ بولن والی، ہر اک نال سُکھالی
ٹُھوڈی سیو باغ ارم دا، بہی سی رس والی
جَھلّے لَکھ اسیب نہ پہنچے، اس دے کول سوالی
چوہا پاک آہا وچ ٹوآ، جو بِن پانی بھریا
ٹھوڈی ہِیٹھ سلاک جڑی سی، مچھ حُسن دا تریا
گاٹا مثل صراحی کچ دی، بوتل صاف بلوری
سُرخ شراب لہو بھررتے، شَےشے گرد لہوری
یا ماہی دی مرلی آہی، مائل کرے حِیواناں
یا قرنا آخر دی سُن کے، نِکلن پَونوں جاناں
شِیریں شَکر نرم آوازہ، رَسلے بول رنگیلے
تلخ جواب مِٹھے مُنہ وِچوں، سن کپیندے بیلے
مِٹھا ہاسہ ماسہ ماسہ، دند نہ کردی ننگے
صاف لمی تے پتلی گوری، گردن مِثل کُلنگے
طوطے قُمری نالوں سوہنی، کوئل وانگن بولے
چَھنکے گل کٹوری جیسی، موتیں بھر بھر تولے
باہاں لوہڑے رنگ رنگیلے، چنن چیر بنائے
استاکار ازل دے یارو، جندر چاڑھ سُہائے
یا اوہ باغ حُسن دے وچوں، چنبے نویاں شاخاں
لچکن جوڑ مَروڑ کریندے، چال مِثل گُستاخاں
اُنگلیاں دِس پُون سَلایاں، چاندی کھری سلاکاں
نوہیں مہندی بن بن بہندی، لہو ملے غمناکاں
یا اوہ کلکاں سُوہیاں آہیاں، شَنگرف بھریاں نوکاں
یا شاطر یا تیر اَجل دے، رت پِیون سَبھ لوکاں
چھاتی تختی صاف چنن دی، خوب کریگر گھڑکے
چاندی دے دو پھُل لگائے، مِیخ لوہے دی جڑ کے
شان گمان مخول تکبرّ، لاَڈ تے بے پرواہی
بے رحمی تے سِتم بے ترسی، خؤبے مہری آہی
نازک جُثہّ پھُل چَنبے دا، اَلّامکھن سیالا
دُھنی تھیں خوشبوئی ہُلاّ، مُشک تَتاری والا
نِکیّ نِکیّ چال لڈکیّ، ہنساں کھگاں جِیہی
رنگ گلابی شکل متابی، پھُلیں تُلدی دِیہی
ٹور لَٹکدی وانگ کبک دی، گردا لک مروڑے
پَبّ اُٹھاوے رب بَچاوے، کچی تند تروڑے
حُوراں نالوں حُسن زیادہ، پریاں دی سَرداری
یوسف ثانی روئے زمیں تے، صُورت رب اتاری
روپ بدیع جمال پری دا، چودس چَن نورانی
دھاوس زہر کلیجے تَکے، جے زُہرہ اسمانی
جے سورج ول ویکھے ساہنواں، بَھج بدلی وچ وڑدا
تارا وِیکھ ہِکو چمکارا، ہو بے چارہ جھڑدا
بابل شاہپالے گھر جَمیّ، پَالی پاَلن ہارے
بابل دے کھوہ پَین فرشتے، مارو غم دے مارے
ٹھُم ٹھُم کر دی دھرتی دھر دی، نازک پَیر گلابوں
مہندی رنگے جیوں پَٹ لچھے، آون شہر خوشابوں
جے عاشق دیاں نیناں اُتے، رکھے لاڈ عتابوں
پُر پُر چھالے پون محمدؒ، اَتھرواں دے آبوں
تَروڑاں جوڑاں تے نَک توڑاں، دم دم وچ کجوڑاں
تندی تلخی بے وفائی، مُویاں نال مَروڑاں
نویں جوانی مدھ مستانی، آلی بھولی سادی
رُوپ الٰہی دی ہک پتلی، دم دم ہووے زیادی
آن ادا گمان پری دا، باہر شمار اندازوں
نورحضور بیٹھی مستورہ، تنبو تان مجازوں
یوسف دے پیراہن وچوں، جلوہ جِس دکھایا
اوہو یار اِس باغ ارم وچ، سیر کرن سی آیا
جاں بیٹھا سی وچ کچاوے، شمس لیلےٰ والے
قیس نمانے نوں کر مجنوں، نجد اُتے تن گالے
فرہادے شاہزادے سُنیا، جاں شِیریں آوازہ
پَٹ پہاڑ سُٹے اُس کیتا، خیبر نوں دروازہ
ہر دا روپ مریندا بھائی، ہر جائے چمکارے
پا جھاتی محبوباں والی، گوہڑے نین سنگارے
لعلاں دا مُل پان جواہری، جوبن دے بنجارے
ہک دوجے دِل لین محمد، آدم کون بے چارے
بِھیت چھُپاویں مطلب پاویں، اِس گلے کس لائیوں
کِدھر رہی آ گَل پری دی، کِت پاسے اُٹھ آئیوں
انگ سہیلی تے البیلی، سوہنی راج گہیلی
جِیئوں تارے چَن نال سنگارے، ہر ہک سنگ سہیلی
پری گلاب سُندر مُکھ والی، وچ گلزار حُسن دے
سنگ سَیاں رل کِھیڈن پَیاں، جیوں پھُل ہون چَمن دے
شمع پتنگ جلاون والی، گرم لقاء پری سی
بہتا جِھکے نِیواں تَکے، شرم حیا بھری سی
اُڈدے پنکھی ڈَھہن ہوائیوں، جے ہک جَھاتی پاون
وِیکھن تارے چَمکن ہارے، ڈِگ زمیں پر آون
شُوخ اَشُوب جَگت دا فِتنہ، شُور انگیز جہانوں
مِٹھی جِیبھ مَلیح سلونی، بہت پیاری جانوں
عاشق سوز پتنگاں وانگن، روشن لاٹ چراغوں
نونہال اتے گلبدناں، بک ارم دے باغوں
جے کُجھ صِفت پری دی بھائی، ٹُوراں ہور اَگیرے
ڈر لَگدا مَت عاشق تُسّے، سَڑ سَڑ مرن چوپھیرے
مُشتاقاں نوں شوق سَجن دا، سُن سُن ہوگ سوایا
اگ وچھوڑے والی اُتےّ، تیل جدوں ایہہ پایا
جوش خَروش بھرے دل والے، بے سُدھ ہوسَن ہوشوں
جِگر کباب شَتاب کرن گے، تاب حُسن دے جوشوں
مَست نگاہ پری دی اندر، خونی نین بہادر
مویاں دِلاں نوں زندہ کر دے، آب حیات برابر
