چہرے اُتّے تاب حسن دا، ودھ آہا مہتابوں
جُثے تھیں خوشبوئی ہُلےّ، وافر عطر گلابوں
کنڈلاں والی سوبھے سر تے، جھنڈ معنبر کالی
ہر ہر وال دلاں دی پھاہی، دُدھ دہی گھت پالی
لاہ لاہ کرے شعاع متھے دا، جوبن جوت متابی
مِرگ جنگل دے ہار سنگارے، گوڑھے نین شرابی
متھا صاف سمند حسن دا، جوبن چڑھیاں لہراں
تاب بیتاب کرے جیوں سورج، روشن وقت دوپہراں
طاق بہشتی دو بھروٹے، یا محراب مسیتوں
خونی نین دِسن متوارے، گُوڑھے رنگ پریتوں
ابرو مثل ہلال درخشاں، یا اوہ سخت کماناں
پلکاں تیر خدنگ نشانی، سل جاون دل جاناں
تیز کٹار سوار بہادر، ظالم نین سپاہی
نک کھنا فولادی ترکھا، دھار سنواری آہی
کھنے تیر کمال کٹاراں، چمک کڈھی ہتھیاراں
پریاں حوراں ویکھ شزادہ، جان کرن سرواراں
یوسف ثانی چن اسمانی، لعل مثل رخسارے
روپ اوہدے تھیں باغے اندر، نور بھرے رُکھ سارے
چہرے تے چمکار حُسن دا، تابش ودھ انگاروں
سندر بدن پُھلاں دا دستہ، دانہ سُرخ اناروں
صورت سیف ملوکے والی، اُجلی باغ بہاروں
ویکھن سات کھڑے دل کھس کے، شاہ جمال ہزاروں
سوہنا ویکھ جوان فرشتے، ہو حیران کھلوندے
تکدے رہن اسمانی تارے، ساری رات نہ سوندے
ہر ہر نقش شکل دے وچوں، لاٹ شمع دی بلدی
جلدی حور پری دی تک کے، جند نمانی جلدی
نونہال حسن دے باغوں، گلبدن سی سادہ
بدر منیر چمکدا چہرہ، بے نظیر شاہزادہ
سر اُتے کستوری بھنی، جھنڈ لوی خشخاسی
نین متّے بیمار عشق دے، نرگس مست اُداسی
روپ انوپ بھرے رخسارے، جیوں گل وقت بہاراں
نوری ناری خاکی بادی، تک تک ڈھہن ہزاراں
دند سفید ہیرے دیاں کنیاں، دُر یتیموں لڑیاں
سُرخ عقیق اندر دند لہراں، خوب کریگر جڑیاں
سُوہنے اوٹھ مِٹھی گل والے، مثل اُچے یاقوتوں
عاشق بھُکھے لاغر رکھے، قوّت پان اس قُوتوں
بازو لوہڑے چاندی خاصوں، گرد کریگر ڈولے
پِیہنڈے تے زور اور سوہنے، شیراں وانگر ڈولے
جیوں چاندی دی آرن ہوندی، موہنڈے گوڑے بھارے
چِترے وانگن گردن دسدی، لِنگ زور آور سارے
لک مہین عجائب گردا، چَیڑی چھات جنے دی
دل وچ پری کہے جس جایا، دھن اوہ ماء جنیندی
کُولے پٹ دوپٹ سُہائے، جندر قدرت چڑھ کے
موگریاں استاد بنایاں، چنن رُکھوں گھڑکے
گوڈے شےشے گرد لاہوری، کاری گر چمکائے
پنیاں سن روں دار عجائب، گل نہ کیتی جائے
نازک پیر ابریشم لچھے، بہت مہین انگُشتاں
سوہنے ویکھ کرن ول چا کر، دھو دھو پین انگشتاں
نازک سوہنا بدن گلابوں، رنگ رس بھریا بنّا
حسن جمال کمال اوہدے دا، نہ کوئی حدنہ بناّ
جاں منہ طرف زمیں دی کردا، ہوندی دھرت نورانی
جاں سِر اُچّا کرکے ویکھے، لاٹاں چڑھن اسمانی
صورت ویکھ ہووے چن داغی، غیرت کھا حُسن دی
لگے تیر عطارد تائیں، چُھٹے قلم لکھن دی
زُہرہ نوں تک زہر پرم دا، وچ کلیجے دھاوے
ہاروتے ماروتے وانگن، لہ اسمانوں آوے
گلناری مکھ تک کے سورج، آن چھپاوے رسماں
یاری لاوے پگ وٹاوے، دوست بنے کھا قسماں
دھاڑ پوے مریخے تائیں، کالے کجل کٹک دی
ہو حیران بہے وچ خانے، چوکی چھوڑ فلک دی
مشتری اکھر ویکھ حُسن دے، شاہزادے دے ورقوں
چھوڑ قضا دیوان عشق دا، کرے مطالعہ سبقوں
روپ سچے دا عشق کماوے، عین سعادت پاوے
سعداں نال کرے اشنائی، اکبر سعد کہاوے
کالا چور زحل اسمانی، گورا ویکھ شاہزادہ
بنے غلام حلالی حبشی، ثابت رکھ ارادہ
سوہنی بنھنی سوہنی صورت، سوہنا قد رنگیلا
سوہنا خط اتے جھنڈ سوہنی، خوش آواز رسیلا
بن بن پئے پوشاکی ساری، روپ چڑھے ہر دیسوں
خوشبوئی کستوری، ہُلے آون، کالے کیسوں
بنّھ ہتھیار سوار ہووے جاں، چڑھدا طرف شکارے
گولی کھا بِندی دی ڈھہندے، مرگ جنگل دے سارے
صورت ویکھ شہزادے والی، وگدا وہن کھلووے
ڈر سنسار لگے تھر کنبا، جاں ہتھیار وہووے
شاہ پری دی نظری آئے، نین ایانے روندے
ہر پِمن دے والوں موتیں، ہنجوں ہار پروندے
چہرے تے پرسیئوں قطرے، جوش بخارالم دے
جیونکر پھُل گلاباں اُتے، سے موتی شبنم دے
سیؤ بیہی جیہی ٹھوڈی، ہوئی گرد الودی
دردوں درد رسیلا، نکلے آوازہ داؤدی
چِکڑی سرو جیہا قد بانکا، سوہنا ہریا بھریا
جھُکھ غماں دے مار اُڑایا، سر دھرتی پر دھریا
جس ویلے کوئی غزل رُباعی، دوہڑا بیت الائے
اُڈدے پنکھی ڈھہن اسمانوں، ہوش وجودوں جائے
سیف ملوک پری دی مورت، رکھی آہی اگے
جیؤں جیؤں تکےّ اگ بھڑکےّ، نیر اکھیں تھیں وگے
اپنا آپ نہ یاد شزادے، مورت وچ سمانا
سر ورتی تاں ایہ گل جاپی، ہے کے سمجھ ایانا
ہویا فنا فی الشیخ ایہ طالب، مرشد وچ سمایا
لاَ اِلٰہ دی پھیر بُہاری، اِلّاَ اللّہ گھر آیا
توں کے جانیں رمز فقر دی، بے علما ! نادانا!
قصہ دس شزادے والا، بھیت چھپا حیوانا
شاہ پری دی مورت اندر، شاہزادہ سی رچیا
حال اہدا تک دلبر تائیں، اندر بھانبڑ مچیا
