بدیع الجمال دی رضا

ویکھ بدیع جمال اوہناں ول، آکھن لگی ہس کے
مائے بھینوں خفا نہ ہوؤ، چاجاساں منہ دس کے

کے کراں میں کت ول جاواں، تُسّاں واڑچِھکائی
جو گل تساں نکالی موہوں، سرپر مننی آئی

اُلٹی سدھی تساں منائی، میں راضی ہو منیّ
پر جے میں بھی پکڑی کوئی، ہون نہ دیساں کنیّ

خاطر بہت تساڈی آہی، وڈی زمیں اسمانوں
خواہ مخواہ منیّ گل تاہیں، جانوں دلوں زبانوں

مائی نے فرمایا دھیئے، جیوں توں راضی رہسیں
کون تیرے تھیں چنگا سانوں، کرساں جے کجھ کہسیں

ایہ گل شاہ پری دی سُن کے، سبھناں ہوئی شادی
جھبدے جا شاہزادے تائیں، دین مبارکبادی

خوشیئں خوشیںئ چائیں چائیں، ملکہ آئی بھنی
سیف ملوکا ہووی مبارک، شاہ پری گل منی

درسن تینوں دینا کیتوس، کر احسان اساں تے
دُکھ گئے سُکھ بخشے مولیٰ، کیتے کرم تساں تے

اس گلے وِچھ بل بل پوون، پچھلی خبر نہ کائی
ساری راتیں رہے اکٹھے، یاری پریت پکائی

اس ویلے پھر ملکہ خاتوں، بہت دلوں خوش ہو کے
شاہزادے نوں جوڑا آندا، لایا سر منہ دھوکے

خوب لباس نفیس پوشاکی، مشک معطر رنگی
جے لکھ کراں بیان صفت دا، پھر بھی اس تھیں چنگی

لال جڑاؤ تاج سرے دے، گوہر قیمت داراں
دل دے دیدے بی تک ساہنواں، جھلن نہ چمکاراں

موتی مروارید زمرد لعلاں نال لپیٹی
شاہزادے دے لک بنھائی، خوب جڑاؤ پیٹی

کیتا زیور زیب شہانہ، جے کجھ ہوندا سارا
زینت حُسن اوہنوں بس آہی، نہ کر بہت ککارا

عقل علم ادراک صفائی، صفتاں سبھ کمالاں
خوب پوشاک نورانی صورت، ہویا شاہ جمالاں

بیٹھی پری اکلی جائی، کرکے تھاں امادہ
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، نال لیا شاہزادہ

جیہڑے رنگ محل اندر سی، دلبر پلنگ دچھایا
سیف ملوکے نوں اس جائی، ونج حضور پہنچایا

کر تسلیماں تے تعظیماں، جو کجھ حد ادب دی
عاشق جاء سلامی ہویا، آس لگی مطلب دی

جھلیا اُٹھ سلام پری نے، کر عزّت تے پایہ
بِسْمِ اللّٰہ بِسْمِ اللّٰہ کہندی، جیؤ آیا جیؤ آیا

میں صدقے میں صدقے کیتی، نال تواضع بولی
جس رستے توں ٹُرکے آئیوں، اس راہے توں گھولی

نہ ملیے تاں ملیے ناہیں، جے ملیے تاں ہس کے
مٹھا بول اندر وڑ لیے ،عاشق دا دل کھس کے

پچھوں جے کجھ کرنا ہووے، کرئیے اپنا کر کے
اوّل نال محبت رہیے، اگے اس دے مرکے

نال تواضع کر اشنائی، جیو جدوں وس کرئیے
لاڈ مخول تکبرّ جھلے ،جو اس دے سر دھرئیے

جاں اس روز شاہزادے ڈٹھی، سندر شکل پری دی
چودھیں دا چن پھل گلابی، اصلوں نقل پری دی

خوبی حسن شماروں باہر، گل نہ کیتی جاوے
جوبن روپ ادایوں بھریا ،ہر ہر نقش سُہاوے

کڑی کواری نظری آئی، نازک پھُل گلابوں
عمر اوائل شکل شمائل، وافر انت حسابوں

چہرہ سورج ہار نورانی، ابرو مثل ہلالاں
دو رُخسارے رب سنوارے، چمکن وانگر لعلاں

آب حیات موہیں دا چشمہ، ظلمت زلفوں سایا
خال مثال خضر دی سوبھے، سبز پیراہن لایا

دند سفید چنبے دیاں کلیاں، سُچے موتی لڑیاں
ندی سمند حقانی وچوں ،جوبن کانگاں چڑھیاں

ظالم نین کٹاراں والے، مار گواون جانوں
نک کھناّ سی سان چڑھایا، دھریا باہر میانوں

پلکاں تیر کماناں ابرو، غمزہ وانگ بندوقے
گولی وانگر خال محمد، لگدا سیف ملوکے

شاہزادے جد نین پری دے، ڈٹھے نین لگا کے
بیدل کیتا جوش حُسن دے، ڈھیہن لگا غش کھا کے

پھیر دلیری ہمت کر کے، ہوش رکھی وچ جائی
نال عشق دی برکت بچیا، ہور مجال نہ کائی

جاں اوہ شکل شہزادے ڈٹھی، حسن بھری متوالی
بہت پسندی آئی کہندا، بخشے آپ دوالی

جوبن دی اک پُتلی سوہنی، وانگر پُھل بہاری
کالے وال معنبر سوہنے، جیونکر مُشک تتاری

سرو ازاد سفیدا نازک، نال لگے انب پکے
صورت گر کوئی چین چگل دا، نقش نہیں کر سکے

صورت تک کے دونا ترینا، مائل ہویا شہزادہ
دس حصے اس راتی نالوں، آہا حسن زیادہ

ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، بہت ہوئی دلشادی
قولوں پاک کیتا رب سچے، مشکل ہوئی کُشادی

اس ویلے پھر مجلس تازی، کیتی خاص شرابوں
پین پیالے تھین سُکھالے، چھیڑن تار ربابوں

پر شاہزادے نوں حیرانی، ویکھ جمال سجن دا
صورت حسن اندر گم ہویا، نہ چِت چیتا تن دا

ہنجوں رووے کرے دلیلاں، اوہو میں نمانا
نال پری دے ہانہہ رل بیٹھا، عیش وصل دی ماناں

مت ایہ خواب خیالوں ہووے، یا مرجنت آیا
میں دکھیارے نے سُکھ ایسا، جیوندیاںکد پایا

دس حصےّ شاہزادے نالوں، ودھیاعشق پری نوں
چوری چوری تکدی آہی، اس دی شکل کھری نوں

مشکل مشکل گلاں پُچھے، عقل اوہدا ازمائے
شاہزادہ سی مستی اندر، پھر بی دسدا جائے

دس دس طرح جواب سناوے، اکس سوال اوہدے دا
کیتا انت حساب نہ جاوے، عقل کمال اوہدے دا

شاہ پری نے کہیا بھینوں، سیف ملوک شہزادہ
اج مہمان میرا میں کرساں، خدمت حُب زیادہ

خدمت اس دی لازم مینوں، ہتھیں دیاں پیالے
ٹر آئے دی کرن تواضع ،ایہ بھلیاں دے چالے

جے سو نوکر چاکر ہووے، خدمت والا اگے
ہتھیں خدمت کرئیے آپوں ،جاں ساجن ہتھ لگے

اپنی خدمت بیشک کہیے، خدمتگاراں تائیں
خدمت گار رہیے بن آپوں، پاس پیارے سائیں

جائز ہووے دوئے دی ہتھیں، جے خدمت دلبر دی
بادشہاں دے بدلے سبھو، خلق نمازاں کردی

توڑے سینکڑیاں دے سرتے، حاکم صاحب ہوئیے
آپ سجن دی خدمت اندر، بدھے لک کھلوئیے

دلبر دے گھر بے پرواہی، کرے غریب نوازی
جس پر پاوے نظر محمد، جِت جاوے اوہ بازی

پُر کر کاسہ ہتھ وچ پھڑیا، تختوں اُٹھ کھلوئی
اول آپ اوہدا گھُٹ بھریا، پھر عاشق ول ہوئی

شاہزادہ بی اُٹھ کھلوتا، کیتی شرط ادب دی
نیڑے آ دوزانو بیٹھا، خاطر حرص طلب دی

بسم اللہ کر پھڑیا ہتھوں، صاف بلوری کاسہ
جاں پیتا جند پئی نویں سر، سُستی رہی نہ ماسا

خالی کرکے ترت پیالا، خدمتیاں ہتھ پایا
دلبر نے پھر ہور شتابی، اوویں وت پلایا

دوجا تیجا کاسہ دتا، ہتھیں آپ پیارے
عاشق تے معشوق محمد، پی ہوے متوارے

پچھوں اس تھیں صاعد تائیں، پُر کر دتے کاسے
نالے مجلسیاں نوں دتے، جو جو آہے خاصے

سیف ملوک پری رل بیٹھے، نال محبت دل دی
جس چیزے نوں لوڑن چڑھیے، اوڑک اک دن ملدی

لوڑن والا رہیا نہ خالی، لوڑ کیتی جس سچی
لوڑ کریندا جو مُڑ آیا، لوڑ اوہدی گِن کچی

سیف ملوک جہیا بن لوڑے، لوڑ اوہدی تد پکے
اللہ چاہے مڑے نہ خالی، مطلب دا منہ تکے

شاہ پری نے شارت کیتی، بدرہ خاتوں تائیں
بدرہ اُٹھی نال گماناں، کے گل آکھ سنائیں

جیونکر مور کریندا پائل، سوہنے پر ہلائے
گردن کلغی راس بنا کے، گِن گِن پب اُٹھائے

جلوہ حسن گھنے دا دسدا، ہر وچ ہر دا پھیرا
اینویں نہیں محمد بخشا، دل دا حُسن لٹیرا

جے کر صورت وچ نہ ہوندا، مالک آپ دلاں دا
غیبوں چِھک مہار دلاں دی، کیہڑا جیو ملاندا

ہر ہر وچ نہ ہوون جیکر، ہر دے روپ سمانے
دانشمنداں دا دل ٹھگن، کد معشوق ایانے

کر تعظیماں بدرہ خاتوں، لٹک لٹکدی آئی
کاسہ ہور پری دے ہتھوں، شاہزادے ول لیائی

اوہ بی سیف ملوکے پیتا، منہ تھیں آکھ سنایا
شکر الحمد خداوند تائیں، جس ایہ کرم کمایا

مدّت ویہہ ورس میں گزری، مدھ عشق دا پیواں
آئی اج نشے دی مستی، شکر کراں جد جیواں

سُکےّ سر ہوئے مُڑ تارو، مینہ کرم دا وُٹھاّ
پُنیّ آس مراد دلے دی، میں پررب ترُٹھّا

پی شراب ہوئے جد تازے، پائی خوشی تماماں
نال اشارت شاہ پری نے، کیتا حکم غلاماں

ہن قانون لیاؤ بنیا، جو لکڑ شمشادوں
سیف ملوک وجاوے گاوے، سُنیے عیش مرادوں

قانوں دھریا آن غلاماں، چکڑی دا سی بنیا
شاہزادے نے حکم سجن دا، سر اکّھیں پر منیا

لے قانون کیتا سُر تاروں، جھولی اندر دھریا
کگن نال وجاون لگا، تار سُراں دا بھریا

کر تحریر حزین وجایا، لحن کیتا خرگاہے
اس مضمونوں غزل محمد، عاشق گاوے آہے