باغ ارم وچ آکے لتھی، بہ کے سیج سُہائی
باہروں مِل مِل گلاں کردی، اندر دے دہائی
اکھیں مٹ شراباں والے، جگرا مثل کباباں
دل عاجز پردیسی پچھے، بیٹھی وانگ نواباں
مائی ویکھ لگی فرماون، ہائے لوکا میں پٹی
رنگ پتنگ ہویا دس دھیئے، کے کر آئییں کھٹی
لاٹ حسن دی مات ہوئی ہے، چاٹ لگی کے تینوں
ڈل ڈل نین کرن ڈل ڈُبے، دل دی کہو کھاں مینوں
پھل گلاب گھلی سیں ایتھوں، آئییں کیسر ہو کے
ریشم بدن کیتا جیوں پونی ،کس دھوبی نے دھوکے
کھُلےّ وال سنبھال نہ رکھیں، چال تیری کوئی وٹی
چڑھیا چرخ دماغ دسیوے، ہوئی طبیعت کھٹی
نہ ہتھ تیرے مہندی رنگے، نہ سرمہ وچ نیناں
سجرا سیس نہیں گند گھلیا، ملکہ بدرہ بھیناں
مائی نہ کر کھہڑا میرا ،کہیا بدیع جمالے
میں تاں آپ پیاں سر بھارے، یاد رہے کس چالے
مہندی لاون سرمہ پاون ،سجرے سیس گنداون
سُکھاں اندر ہوندے مائے، دکھاں وچ نہ بھاون
حال میرا اج پُچھ نہ مائے، ہون دیو گل بیہی
پاج اساڈے کجیں ناہیں، تاں توں ماں کویہی
جو ہونا سو ہویا مائے، جو ہوسی سو دِس سی
توں ہیں درد میرے دی ضامن، تُدھ بن صرفہ کس سی
بیٹی دی سن گل نمانی، چُپ رہی کرمائی
جا گھراں وچ داخل ہویاں ،بھید نہ لبھا کائی
چت اُداس پری دا رہندا ،نین حیران ڈولانے
اٹھے پہر دھیان سجن ول، ہوسی کس ٹکانے
سنگ سیاّں دے ہسّن کھیڈن، چین گئے بُھل سارے
گھڑیاں گِن دِی دا دن گزرے، رات گنیندیاں تارے
کھاون تھیں ہتھ چاون لگی، چھُٹ گیا سُکھ سونا
سونا چاندی چاہندی ناہیں، چاہندی چُھپ کے رونا
نیلی پیلی تِیلی ہوئی ،دن دن سُکدی جاندی
پایا عشق پچھاواں ڈاڈھا، رہن لگی نت ماندی
چپ چپاتی وانگر باتی، راتی سڑدی رہندی
دیہیں گھت بھلاوا کُوڑا، وچ سیاں رل بہندی
نیند حرام اکھیں نوں ہوئی، چِت آرام نہ اُکاّ
وچوں وچ سڑن ہڈ بھیجے، جیوں کر بالن سُکاّ
دُھکھن دُھوں نہ دِسّن باندے، اندر بھانبڑ سُلکے
خوشیاں سکھ سواد وچھوڑے، ساڑے پہلے جھُلکے
زیور گہنا کُجھ نہ بھاوے، رہندی سادمرادی
بیٹھ اکلی فالاں پاوے، وِن دن چِھک زیادی
جاں دل غم دے غوطے جاوے، عشق اُچھلے مارے
کسے بہانے رخصت لے کے، ڈھہندی جا کنارے
اینویں گھت موہیں پر پلا، سیج اُتے چڑھ سوندی
سُتی ویکھ ونجن سبھ سیّاں، تاں رتو بھر روندی
نہ اوہ رنگ نہ روپ رہیا، سی نہ اوہ سوہا بانا
جھُلی خزاں وچھوڑے والی، باغ حسن کُملانا
والیں تیل پھلیل نہ لایا، وٹنا انگ نہ ملیا
سُکی رت محمدبخشا، زور وجودوں چلیا
دھرے بہانہ ماندگیاں دا ،اندر مرض پرم دی
لیکن بھیت چھپائی رکھدی، گل نہ دسّے غم دی
توڑے ہے غمناک پری بھی، نال دکھاں دے ماندی
ماندی نوں چھڈ جان نہ چنگا، بہتر رہن سرہاندی
نالے سیف ملوک بے چارہ، اودھر گیا اکلّا
خبر ضرور اوہدی بی لینی، بیٹھن کدوں سوکھلا
