مالی ایس باغیچے والا، داناں مرد سچاواں
جس دے باغوں لے پنیِری، میں بھی بوٹے لاواں
ہر ہر جاء کیارے تَک کے، بوٹے راس لواندا
جس جائے اوہ لائق ہووے، اُوسے جا سُہاندا
ایہ فرماندی آئی اگوں، رُت بسنت پُھلاں دی
کوئی دن سرد خزاں دے رہندے، لگی اُمیدگُلاں دی
باغِ اندر ہریائی ہوسی ،کڈھسی شاخ انگوری
لالہ اُتے گلاب ملن گے، نرگس تے گُل سوری
جاں شاہزادے دیوے تائیں، کیتا مار اضائعیں
ملکہ خاتوں نوں لے ٹریا، چھڈ دیوے دیاں جائیں
لکڑیاں دا ٹلّا بدھا، بہت پکیرا کرکے
رُڑھ رُڑھ رجیا ناہیں تریا، پھیر ندی وچ ترک اے
لعل جواہر قیمت والے، نعمت بے شماری
کھانے دانے ٹلّے اتے، پالئے ہِک واری
سبھ اسباب ٹلے تے دھریا، پکا محکم کرکے
ملکہ سَنے ٹلے پر چڑھیا، ٹلّا ٹُریا ترکے
اَٹھے پہر ندی وچ جاندا، ٹلّا نال شتابی
سیف ملوک عبادت اندر، ذکر ثنا وہابی
لہراں اندر آیا ٹلّا، ول ول دھکے کھاندا
کدے پتال اندر لہہ جائے، کدے گگن چڑھ جاندا
کدے پئے وچ گُھمن گِھیراں، پِھردا اندر پھیراں
پھیراں وچ گجے ایوں پانی، چوٹ لگے جیوں بھیراں
چست گھراٹ پھرے جیوں، تیویں پانی تر کھا بھوندا
لہراں قہراں دے منہ ٹلّا، ڈُبن اُتے ہوندا
شاہزادے نے جھاگے آہے، سفر اجیہے اگے
ملکہ سی معصوم شاہزادی، ڈر ڈبن دا لگے
رات ہنیری ندی چوپھیرے، نظر نہ پون کنارے
جانیں توں ہتھ دھوتی بیٹھے، ایہ مارے کہ مارے
اوڑک سفر دوہاں تے آئی، مشکل ودھ حسابوں
قدرت نال بَچاندا جاندا، مالک ہر گردابوں
سر گردان ندی وچ رُڑھدے، نہ کُجّھ پتہ نشانی
کدِھروں آئے کِدھر جانا، کِدھر خلق جہانی
ہِک تھیں ہِک چڑھندِی آوے، عاشق نوں دلگیری
دن دن پَیر اگیرے رکھے، واہ عشق دی شِیری
چُلھے وچوں لکڑ سڑدی، سٹے وچ چرھاں دے
کولا ہویاں پھیر جلاوے آرن زرگراں دے
عشقے دی ایہ رسم قدیمی، جلیاں نوں نت جالے
اگلا زخم نہ مولن دِیندَا، ہور اُتوں چا ڈالے
ٹلے اُتے رُڑھدے آہے، ملکہ تے شاہزادہ
ہِک دن کرنا رب دا ہویا، مشکل بنی زیادہ
ظالم واؤ مخالف جُھلی، جَھکھڑ جُھلے دیندا
بدَل پاغباری آیا، مارو مار کریندا
لتھا رتھ اجیہا یارو، کے گل کتھ سُناواں
کتے جہازاں لانگھ نہ لگدِی، کانگ چڑھی دریاواں
بدل آکھے اجےّ برھنا توڑے پھیر نہ وساں
کیتے شہر اجاڑ بتیِرے، واہیاں کوہلاں کساں
جھکھڑ آکھے زور تمامی ،لاء خلق نوں دساں
ہِک ہِک ندی سمندر ہوئی، ندیاں وانگر لساں
تارے چھوہے ٹھاٹھ ندی دی، انبرتیک اُچھلےّ
نیناںہنجوں مینہ وسائے، مارے موت اولے
نہ کوئی کنڈھی نظری آوے، نہ کوئی ٹاپو بِیلا
کانگ طوفان غضب دا چڑھیا، قہر قیامت ویلا
جِیا جُون رُلے وچ آخر، سپ سنسار بلائیں
کُجھ رِڑھدِے کجُھ کھاون آون، شاہزادے دے تائیں
شور ککارا انبر توڑی، تیکر لہندے چڑھدے
زور پیا کوہ قاف ندی وچ، سِر پرنے ہو جھڑدے
مُڑ مُڑ ٹلے تائیں دیون، گُھمن گھیر کلاوے
ٹھاٹھاں مار اولار وگاون، تاں پھر باہر آوے
ہِک اندر وچ کانگ غماندی، ندیوں موج ودِھیری
بدل وانگن ہنجوں وسَن، آہیں سَرد ہنیری
خونی لہر عشق دِی وگِی، بے کنار ڈونگِھیری
پھیر کڑاہ فکر دے پیندِی، ہمت صدق دلیری
شوکو شانک ندی دی سُن کے، سِیمرغاں تن کنبے
جت ول نسن پانی دِسے، اڈ اڈکے پر انبے
راجے دھول پیاَ دل بھارا، ہول اِس کانگ طوفانوں
بھار زمیں دا چان نہ ہوندا، عذر نہ سی فرمانوں
مچھی جان تلی پر رکھی، تلیئے نار فکر دی
ایسی کانگ چڑھائیوئی ربا، میں اَج بھاروں مردی
اُبل اُبل نکلے پانی، جیونکر تیل کڑاہی
تڑفن مچھ کڑاہیاں اندر، جان تلیندِی آہی
دنی سنسار نہ دِسے کِدھرے، بُلہن سنسار دسِیندے
کُجھ بے ہوش ہوئے کھا دھکے، کُجھ موئے کُجھ جیندے
ٹلّے نوں تھر تھلی آئی، گگن پتال مریندا
الٹا سِدھا ہو پھر بچدا، جاں رب راکھا تھیندا
عاشق دا رب عشق پکاندا، دم دم دُکھ سہاندا
رحمت لطف کماندا آپے، مڑ مڑ پیا بچاندَا
