اوہدے دربان گلی سِر تے اُٹھا لیندے نیں
قطرہ گل ہوندی اے طوفان بنا لیندے نیں
بُت کسے ہور دا دل لین کیوں نہ چُرا
ایہہ نیں اوہ اپنی نظر وی جو چُرا لیندے نیں
نال جمشید دے میلے نہ کدی اپنی نگاہ
جام اوہ جام جہدے نال لڑا لیندے نیں
اوہ جفا اپنی دی کجھ ویکھنا چاہندے نیں بہار
میں کدی کولوں دی لنگھاں تے بُلا لیندے نیں
لگ گئی شاعری ہُن فضل ٹکانے میری
اوہ میرا شعر جو سُندے نیں لکھا لیندے نیں
