دُنیا توں مر جانا، وت نہ آؤنا
جو کُجھ کِیتا بُرا بھلا، وو کیتا اپنا پاؤنا
آدمیوں پھر مُردہ کیتا، مِتر پیاریاں تیرا چولا سیتا
گور ازل پہچاؤنا
چار دیہاڑے کوئل واسا، کیا جاناں کت ڈھلسی دو پاسا
بالک من پرچاؤنا
چہوں جنیاں، مِل جھولم جھولی، کندھے اُٹھا لِیتا ڈنڈا ڈولی
جنگل جائے وساؤنا
کہے حسین فقیر ربّانا، کوڑا کوڑ دا کردا ای مانا
خاکو وچ ای سماؤنا
