میں تے میں

پہاڑاں پیر سُتے اک گراں وچ
جنن ہاری میری پئی جاگدی ہے
رُدن کردی ندی دے تیر بیٹھی
پتی پردیس گءے نوں سہکدی ہے
اپیڑے اتھرو دی پیڑ پِچھوں
اُداسے بوہیاں ول جھاکدی ہے
اجنمی پیڑ دے سنگ مہکدی ہے

اجنمی پِیڑ دی اُس مہک چھاویں
اوہ بیٹھی روز برہا کتدی ہے
وچھوڑا چاڑھ چھجیں چھٹدی ہے
اوہ مچھی روز پوچا جٹدی ہے

کوئی دُکھ دا گیت چکی پیسدی ہے
کوئِ ہوکا روز چُلھے بالدی ہے
ندی وچ روز تارے روڑھدی ہے
ندی چوں روز سورج کڈھدی ہے
اجنمی پیڑ دا مونہہ لبھدی ہے
اجنمی پیڑ دا مونہہ کجدی ہے

ندی دے نیر رڑھدے تاریاں وچ
کوئی اک دن چیک آ کے ڈبدی ہے
کُوارا درد کدھرے اُونگھدا ہے
اجنمی پیڑ کدھرے اونگھدا ہے
اجنمی پیڑ کدھرے جنمدی ہے
ادھورا گیت ڈھولک چُمدا ہے
کوئِ میلا شبد پلنا جُھولدا ہے
اداسی پوتڑے وچ وِلکدی ہے
ندی دے تیر مچھی لُڑچھدی ہے

جنمی پیڑ دی سو پیڑ اوہلے
لجت بول دا وچ سُلگدے نیں
بوڑھاں ہیٹھ تہمت بیٹھدی ہے
میری جننی دی ممتا جاگدی ہے
دُکھ دے برچھ دیہہ تے جھولدے نیں
کوئی کچا نہوں نہوندر ماردا ہے
اشبدی جیبھ چھاتی چُنگھدی ہے
ندی دا نیر مچھی سپنگھدی ہے

اُداسے بُوہیاں دی ورل وچوں
انجانا گیت باہر جھاکدا ہے
ادھورا شبد ویہڑے کھیڈدا ہے
توتلی جیبھ گھر وچ اُگدی ہے
ابودھی پیڑ دندی کڈھدی ہے
ندی دا موہ مچھی چھڈدی ہے

ندی وچ روز سورج اُگدا ہے
ندی وچ روز سورج ڈُبدا ہے
ادھورا گیت ماں نوں چُبھدا ہے
ادھورا گیت سبھ نوں چُبھدا ہے
ادھورا گیت جگ نوں چُبھدا ہے
*****
میری ماں جنم میرے دی
اجے تک میل نہیں نہاتی
میری کچ سوتکی دیہہ وچ
جیوری مہک ہے باقی
ستارے روز چُنگھدے نیں
میری ماں دی نگن چھاتی

میری ماں تاریاں نوں
جد کدے وی دُدھ چُنگھاندی ہے
تاں اوہدے دُدھ دی
کوسی ندی وچ باڑ آؤندی ہے
اوہ آپنے تہمتائے دُدھ کولوں
تربھک جاندی ہے
تے مینوں تاریاں سنگ روز
ندیئے روڑھ آؤندی ہے

میں دُدھ دی ندی وچ رُڑھدا
جدوں وی بلبلاؤندا ہاں
تاں باڑی ندی دے
دو پتھراں وچ اٹک جاندا ہاں
تے اوہناں پتھراں وچکار
کوسی وِرل ہے جیہڑی
میں اوسے ورل وچ
چھتھا، اُداسا مسکراندا ہاں
تے لکھاں تاریاں سنگ روز
ندیئے ڈُب جاندا ہاں

جدوں دُدھ دی ندی
دن چڑھیاں تک سُک جاندی ہے
تے گوری دُھپ وچ
جد ریت دا سپنا ہنڈھاندی ہے
میری ماں نوں میری تے
تاریاں دی یاد آؤندی ہے
اوہ موئے تاریاں نوں
گل چ لے کے وِلک پیندی ہے
تے میری لاش نوں اوہ روز
اک لوری سُناندی ہے
میری کچ سوتکی دیہہ نوں
اوہ پاٹے سُپن پاندی ہے

جدوں اوہ تاریاں دے پوتڑے
دھوندی تے روندی ہے
سیونکے چُپ تے ویران بُوہے
آن ڈھوندی ہے
تے اوہناں بُوہیاں اوہلے
اوہ میری میل نہاؤندی ہے
تے بُوہیاں توں
اوہ امب پتیاں دے سہرے توڑ دیندی ہے

جدوں جیوندا کوئی تارا
دُدھ لئی ہُن ضد کردا ہے
تاں دُدھ دی ندی تے
راتاں نوں سورج آن چڑھدا ہے
تے کالی دُھپ وچ
گوری ندی دا روپ سڑدا ہے
تے اوہنوں تاریاں توں
اک انسچت خوف لگدا ہے
اوہ ضدی تاریاں نوں
دُدھ نہیں ہُن ڈر چُنگھاندی ہے
تے میرے پوتڑے وچ روز ہُن
اک سپ سُلاندی ہے


میرے ہُن پوتڑے دا سپ
مینوں روز لڑدا ہے
تے میرے تھاں میری ماں دے
تھناں نوں زہر چڑھدا ہے
تے اوہنوں انج لگدا ہے
کہ تانبے بار اوہدے جسم چوں
کجھ روز مردا ہے
تے اوہدے حُسن دا تانبا
دنو دن زنگ پھڑدا ہے

تے اوہ ہُن تاریاں نوں
جد ویہولے تھن چُنگھاندی ہے
تھناں چوں سپنیاں دی دُھپ نوں
پُن چھان لیندی ہے
اوہ ٹھنڈی سُپن ہینی نیند
میرے مونہ چھہاندی ہے
تے کالی دُھپ دی
تقدیر اُتے مسکراندی ہے

میں اوسے سُپن ہینے تے
سراپے دُدھ نوں چُنگھدا
اداسے ٹپ کے باہر جاندا ہاں
میں بوڑھاں ہیٹھ بیٹھی نندیا
نِت گھر لیاؤندا ہاں
ترنجن کتدیاں دی
مشکری وچ مسکراؤندا ہاں
تے کھوہیں ڈبیاں
میں گاگراں چوں چھلک جاندا ہاں

میرے تن تے پئی نندیا
میری ماں روز ویہندی ہے
تے میرے سوہل جیہے تن توں
اوہ نندیا جھاڑ دیندی ہے
اوہ میری گلھ تے
اک بہت گُوڑھا پیار دیندی ہے
تے میرے پوتڑے دے سپ نوں
نِت مار دیندی ہے
*******

میری ماں نوں ممولن
روز ہی جد آ جگاندی ہے
میری ماں پہر دے تڑکے ہی
برہا کت لیندی ہے
اوہ مٹھے لوک گیتاں دی
سطر اک پہن بہندی ہے
تے میرے گھر دے ویہڑے وچ
دوہنی بول پیندی ہے

جدوں فِر بہہ ممولن
رُکھ تے اُچی چلکدی ہے
تریلے تاریاں دی لوء
بنیرے تے لشکدی ہے
میری ماں نوں ایویں لگدا اے
جیویں اوہدی روح وِلکدی ہے
تے دوہنی وچ جیویں اوہ دُدھ نہیں
راتاں رڑکدی ہے
تے چاٹی چوں اوہ سورج کڈھ کے
گگنیں چِھڑکدی ہے

تے فِر جد پنڈ دے مندر دا
ٹھنڈا سنکھ وجدا ہے
اباسی لیندیاں کھوہاں توں
اوہنوں خوف لگدا اے
اوہدی گاگر دا پانی
پِنڈ دے موڑاں توں ڈر دا ہے
تے آئے دن اوہدی گاگر چ
میلا بول تردا ہے

تے فِر جد بڈھیاں بوڑھاں
تے سورج آن بہندا ہے
تے اِل دے آلھنے وچ بیٹھ کے
جد پر پھیلاؤندا ہے
تاں بُڈھا بوڑھ کدے ہُونگھدا
کدے کھنگھ لیندا ہے
تے گوٹاں کھیڈدا چلماں دا دُھواں
بحث پیندا ہے
تے میرے ہان دا ہاسا
ندی تے گونج جاندا ہے
دنداسا بول رل کے
پپلاں تے پینگھ پاؤندا ہے
میری ماں دی عمر دان حسن
سو چُنیاں رنگاندا ہے
بھرے پنڈ وچ میرا سایا
اودوں دی گھر چ رہندا ہے
تے ماں دی روز تپدی جیبھ نوں
پارا چٹاندا ہے

تے فِر جد بیلیاں چوں
منگوواں دے وگ مُڑ دے نیں
تاں سورج دے ندی دے پانیاں
وچ انگ ٹھر دے نیں
تے دو پردیس گئے ہوئے پیر
نِت راہواں چ گُھلدے نیں

تے دو غمگین جیہے سائے
ندی وچ روز رُڑھدے نیں
تے نِت نِر لوء جیہے تارے
ندی تے آن جُڑدے نیں
***********

تے فِر ممٹی تے ہر اک رات
چُپ چُپ آن بہندی ہے
میری ماں اوس چُپ نوں
روز چُلھے بال لیندی ہے
اوہ بتی وٹ کے
تے روز دیوے تیل پاؤندی ہے
تے کالی رات گئے تک
اُس پری وانگ نیلی جھیل وچ
کلی ہی رہندی ہے

مینوں جد جل پری دی سیج اُتے
نیند آؤندی ہے
تاں پہرے دار دی آواز
پِنڈ وچ گونج جاندی ہے

میری ماں سیج میری تے
ستارے آ وچھاؤندی ہے
ستارے میرے سپنیاں وچ
روز سورج بیج آؤندی ہے
تے نِت سپنے کھڈاندی نوں
ناسپنی نیند آؤندی ہے
****

میرے لئی اوس دن سورج
بڑا منحوس چڑھیا سی
میں آپنے ساہمنے جد آپ
پہلی وار مریا سی
میں اس دن بہت رویا سی
میں اس دن بہت ڈریا سی

میری لوری کُو جیڈی عمر سی
جاں بول کُو اگے
جدوں کناں چ سلگدے بول
پہلی وار ترلجے
میری ماں دے گربھ وچوں
میرا بابل نہیں لبھے
تاں پہلی وار ماں دے نقش
مینوں اوپرے لگے
میں جد مریا ہویا اس روز
آپنے گھر پر تدا ہاں
میں ماں دے پربتی اتھنائے ہوئے
نیناں چ تکدا ہاں
تے اوہدے گربھ وچ اس دن
ہزاراں وار لتھدا ہاں

میں ماں دے گربھ وچ لتھیا
جدوں بابل نوں لبھدا ہاں
عجب شرمندگی دے بوجھ ہیٹھاں
آن دبدا ہاں
ٹھرے بولاں دی اک سہرن جیہی
پنڈے چوں لنگھدی ہے
تے میں ہتک جیہی محسوس کرکے
رون لگدا ہاں
میں بوڑھاں ہیٹھ کِھلی بن کے اُڈے
بول پھڑ دا ہاں
تے اوہناں دے نِلحے تے لگن جیہے
ارتھ کڈھدا ہاں

میرے اُگدے ہوئے دھڑ تے
اجے میرا سیس نہیں اُگیا
جو ایہناں لگن بولاں دے
باقاعدہ ارتھ کرسکے
اگن پیری جیہی تہمت
جو پنڈ وچ روز گُھمدی ہے
کہ اوہ اس اگن پیری دی
سُلگدی پیڑ پھڑ سکے
تے ماں دے گربھ چوں
بابل دے لکھے حرف پڑھ سکے

میں ماں دے گربھ چوں
اک پل لئی جد باہر آؤندا ہاں
پرایا سیس آپنے
دھڑ تے لا کے ہیٹھ جاندا ہاں
میں ماں سنگ بول بولن توں وی ہُن
گھر نا جیہی کھاندا ہاں
تے لوہے دی ڈلی نوں
ندی دے پتھر چٹاؤندا ہاں
اگن پیری نوں لبھن واسطے
پرھیاں چ جاندا ہاں

مینوں اُس دن اگن پیری
بھرے پِنڈ وچ نہیں لبھدی
تے ناں میرے ابابل دا
کوئی کُھوہ، بوڑھ نہیں دَسدی
تے ڈُب وچ ہُونکدے لوہے دی
ہرپل پیاس ہے ودھدی
میری شرمندگی میرے تے ہی
اک وار ہے کردی

میری شرمندگی میرا خون پی
جد مسکراؤندی ہے
میری موئے دی گل اُڈ کے
میرے گھر پہنچ جاندی ہے
تے میری ماں میرے دھڑ تے
گُراں دے سیس لاؤندی ہے
اوہ گھبرائی ہوئی سو سو
مسیحے گھر بلاؤندی ہے
تے جد مینوں ہوش آؤندی ہے
میری معصومیت نیناں چوں وگ کے
ڈُلھ جاندی ہے
سدیوی درد دی اک مہک
تن وچ ہل جاندی ہے
تے میری لوریاں دی عمر
مینوں بُھل جاندی ہے

میں اُس دن توں لے اج تیکن
جدوں گھر پیر رکھدا ہاں
میں ہر اک شام نوں
مریا ہویا ہی گھر پرتدا ہاں
میں اپنی موت تے روندا وی ہاں
تے نال ہسدا ہاں
تے میں ابابلا اج وی
گربھ دی جُون کٹدا ہاں

ہُنے سورج دی انگیاری
ندی وچ آن بُجھی ہے
تے باگاں چوں سُگندھیاں دی
ہُنے اک ڈار اُڈی ہے
تے پِنڈ دے لہر دے کھیتاں چ
پُنیا آن اُگی ہے

ہُنے پُنیا پئی پتناں تے
وستر ہین نہاؤندی سی
ہُنے پُنیا پئی کھیتاں چ
ننگے پیر تُر دی ہے
تے کچے ڈھاریاں توں پار دا
پئی موڑ مُڑ دی ہے
تے مہکے ہوئے شرینہاں ہیٹھ بیٹھی
مہک چُندی ہے

جدوں وی اس طرحاں پُنیا
میرے پِنڈ پیر پاؤندی ہے
ندی تے پنڈ دی تصویر لگی
تڑک جاندی ہے
ملاحاں دی ٹھری آواز
پتناں تے بڑاندی ہے
کھڑی ہوئی ریت تے
بالاں دی ڈھانی آن بہندی ہے
اوہ نِکے سُپنیاں لئی
ریت دے گھر گھر بناؤندی ہے
تے ٹھنڈی اگ جیہی لہراں تے
بلدی بُجھ جاندی ہے

تے جد میں وی
ندی دی اگ ویکھن باہر آؤندا ہاں
میں اپنی اک گوانڈھن
بال پُنیاں نوں بلاؤندا ہاں
تے مہک جاندا ہاں

میری معصوم جیہی پُنیاں
جدوں کوئی گل کردی ہے
میرے پِنڈے دی لوئیں وچ
سپنی آن وڑدی ہے
تے اک مہکی ہوئی کنبنی
میرے پیراں نوں چڑھدی ہے
تے اکڑیویں جیہے دی پِیڑ
آ انگاں چ کھڑدی ہے

جدوں میرے آکڑے انگاں نوں
پُنیا ہتھ لاؤندی ہے
میری لوئیں چ سُتی سپنی
تد جاگ پیندی ہے
تے جاگی سپنی
تد ریت اُتے کنج لاہوندی ہے
تے ننگی ریت دی
اک کتکتاری نکل جاندی ہے

تے فِر اسیں ہسدی ہوئی ریت دے
گھر گھر بناؤندے ہاں
تے ریتے دے گھراں وچ
بال جیہے سُپنے سُلاؤندے ہاں
تے نِکے گھراں نوں
پتھراں دے جندرے مار آؤندے ہاں

جدوں دن چڑھدیاں تک
ریت دے گھر ڈھٹھ جاندے نیں
میری پُنیا دے نیلے نین
کِھڑ کِھڑ ہس پیندے نیں
اوہ آپنی تے میری معصومیت تے
مُسکراؤندے نیں

تے فِر اک دن میری پُنیاں
مینوں اک گل سُناؤندی ہے
کہ اوہدی ماں ایہہ کہندی ہے
کہ میری ماں دے گورے گربھ وچ
اک ڈین رہندی ہے
جو میرے نال کھیڈے گا
اوہنوں اوہ بھکھ لیندی ہے

میری پُنیاں جدوں ایہہ گل سُنا کے
پرت جاندی ہے
بریتے تے وِچھی ہوئی چاننی
مینوں چُبھ جاندی ہے
میرے لئی اوس دن پُنیاں
ندی وچ ڈُب جاندی ہے

ندی دی ریت اک طوفان بن کے
اُڈ پیندی ہے
تے اوہو ریت اُڈ اُڈ کے
میرے نیناں چ پیندی ہے
تے اج تیکن میرے نیناں چ
تِکھی رڑک پیندی ہے
ہر سال میرے پِنڈ جد
رُتاں سیالی آؤندیاں
ہر سال تتر کھمبیاں
امبر چ آ منڈلاؤندیاں
کھیتاں دے پیلے گیت وچ
ہریاں سُراں لہراؤندیاں
تے پربتی پوناں نِپترے
رُکھ چھوہ چھوہ جاندیاں
کوہرے دی بُکل مار کے
دُھوئیاں تے شاماں بہندیاں

دُھوئیاں تے شاماں بیٹھ کے
جد بات کوئی پاؤندیاں
تاں روز ٹاہلی تپ کے
چنگیاڑیاں مُڑ آؤندیاں
چُنبھیاں تے پتاں چڑھدیاں
کوہاں چ مہکاں جاندیاں
ہیراں دا ذکر چھوہندیاں
ماہیے تے ٹپے گاؤندیاں
تے ہسدیاں ہساؤندیاں
گھراں نوں پرت جاندیاں
ساوا تے پیلا کھاندیاں
پُھلاں دے سپنے لیندیاں

تے فیر میرے گھر جدوں
آلے چ کِرناں بہندیاں
کِرناں جیہیاں کُجھ نِڈھیاں
چندن دے پیڑھے ڈاہندیاں
گِن گِن کے چھوپے پاؤندیاں
تے چرخیاں دی گُھوک تے
سجناں دا برہا گاؤندیاں
کجھ یاد کتن آؤندیاں
کجھ داج کتن آؤندیاں
تے بہت ڈونگھی رات تک
بھورے چ رل کے بہندیاں

تے فیر ٹھریاں کھیتیاں
سِر تے جدوں. آ جاندیاں
مالھاں تدوں بھر ڑاؤندیاں
ہتھیاں نوں نینداں آؤندیاں
دیوے نوں پُھوکر مار کے
سجناں دے سُپنے لیندیاں
کجھ ہنڈیاں مشٹنڈیاں
بھورے چ بھوتر جاندیاں
کسے کرن دے مہکے ہوئے
مڈھے ولوندھر کھاندیاں
تے فیر جد لگراں لویراں
ہس ہسا سوں جاندیاں
دو گل موہیاں سپیاں
نھیرے چ اُبھر آؤندیاں
میرے بال تن نوں ٹوہندیاں
اگ دی کہانی پاؤندیاں
میری جیبھ دیاں کنیاں
کُجھ لونیاں ہو جاندیاں
تے جاگدے تن تے میرے
کجھ لوہریاں اُگ آؤندیاں

تے فیر جد ہرنالیاں
ہلاں اُباسی لیندیاں
تاں گول مونہیاں سپیاں
لاہی ہوئی کنج پاؤندیاں
ندیئے نہاون جاندیاں

تے فیر جد ٹِھریاں سویراں
پتنیں آ بہندیاں
کِرناں نوں نہاؤندا ویکھ کے
پتناں نوں دندلاں پیندیاں
تے بال سوچاں میریاں
کِرناں توں ہُن شرماؤندیاں
کجھ کنبدیاں کنباندیاں
تے لوریاں دی عمر میری
سپنیاں کھا جاندیاں
زہراں دیاں کہانیاں
نیں آن جُھرمٹ پاؤندیاں
میری ہُن لوریاں دی عمر
مینوں بُھل چکی ہے
میرے جنگل تے میری چاننی
ہُن ڈُلھ چکی ہے
تے مٹھی صندلی مہکی سمیری
ہُل چکی ہے

میرا جنگل جیہدے وچ
میں کدے بلکل اکلا ساں
اوہدے وچ ست رنگے پکھنو
ہُن آن وسے نیں
تے کوئلاں، قمریاں، موراں دے نغمے
آن نچے نیں
تے شیشے دی ندی
جو کندھ توں خاموش وگدی سی
میرے جنگل دے سبھ سائے
اوہدے وچ آن لتھے نیں
اُداسے حُسن دے پانی
رتا کُو آن رتے نیں

میری ہُن چاننی
جیوں جیوں میرے جنگل تے پیندی ہے
مینوں جنگل چ سُوئی سپنی
اک نظر آؤندی ہے
تے میرے مہکن پئے سایاں دی گل
کُھوہاں تے بہندی ہے
ترنجنیں چبدیاں تِل چولیاں سنگ
مسکراؤندی ہے
تے چیچی دے ہُلارے تند پیندی
ٹُٹ جاندی ہے

میں پِنڈ دیاں لمیاں گلیاں وچ
جد ہُن پیر پاندا ہاں
جاں آپنے مہک پئے جنگل نوں لے کے
باہر جاندا ہاں
تاں میں رنجھیٹیاں، گھبریٹیاں
توں شرم کھاندا ہاں
تے آپنے اُگ پئے جنگل نوں
اوہناں توں چُھپاندا ہاں

جدوں ہُن پِنڈ دی کوئی کِرن
ندیئے آن نہاؤندی ہے
جاں میری نظر کدھرے
اردھ ننگی اگ ویہندی ہے
میرے جنگل دے پِنڈے نوں
پیازی پون چھوہندی ہے
میرے جنگل چ سُوئی سُپنی
چندن تے سوندی ہے
تے جد جنگل تے نیلی کاشنی دُھند
آن لہندی ہے
میرے چندن تے سُتی سپنی
تد جاگ پیندی ہے
ندی وچ نہاؤندیاں
کِرناں دی مینوں یاد آؤندی ہے
میرے جنگل تے بیٹھی ڈار
مُڑ مُڑ چہچہاؤندی ہے
تے ننگی ندی میری سیج اُتے
آن بہندی ہے

تے فِر جنگل چ جد میری نیند
ننگے پیر بھاؤندی ہے
تاں ننگی ندی میرے سُپنیاں سنگ
آن سوندی ہے
تے ہُن جنگل دے پچھواڑے
میری چھاں روز روندی ہے
پہلو پہل مینوں جدوں
اک سپنی نے ڈنگیا
میں جوانی دی اجے
دہلیز ہی ساں لنگھیا
حالے میرے سُنیاں وچ
لوریاں دی مہک سی
جدوں میرے سُپنیاں
شیشے دا پانی منگیا

ایہہ میری، کروٹ جیہے
لیندے دِناں دی، بات سی
متھے چ جد سی مسیا
پِنڈے تے کجھ پربھات سی
اوہ میری پہلی تے میلی
سُپن چھوہی رات سی

میرے اندر پھیلیا
ال لجلجا احساس سی
تے لجلجے احساس چوں
سپنی دی آئی باس سی
اوہ رات ساری نگن سی
تے بہت ہی اداس سی

میں اُس اداسی رات نوں
سو بار بلیا بُجھیا
تے اپنے جنگل چ میں
چندن دے واکن اُگیا
میں اپنے صحرا چ
پیلی ریت بن بن اُڈیا

تے فیر جد اُس رات دا
سورج گراں وچ پُجیا
میں سپنیاں دی بھال وچ
چندن دے دن وچ پُجیا
پر بھٹکنا دا سفر ایہہ
کئی روز تک نہ پُگیا
تے فیر میرے پِنڈ اک
سپنی پراہوہنی آ گئی
جھوٹھی زری لاہور دی
اکھیاں نوں اگ جیہی لا گئی
تے پون میرے وناں دی
کجھ ہور وی نشیا گئی

جد وی دو گھوڑا بوسکی
گلیے بزارے لنگھدی
پِنڈ دی جوانی کھنگدی
تے پیاس میرے حُسن دی
شیشے دا پانی منگدی
تے فیر شیشے دی کہانی
اُس پڑاء تے پُج گئی
کہ سپنی دی کُنج
شیشے دی ندی وچ ڈُب گئی

تے فیر اک دن شام
شیشے دی ندی نوں رنگ گئی
اوہ سپنی پُھنکار دی آئی
تے مینوں ڈنگ گئی
لہر لہر ڈولدی
ساری ندی ہی کنب گئی
تے طوطیاں دی ڈار
کچیاں بیریاں توں لنگھ گئی!

جدوں اک سپنی دا ڈنگ
مینوں چُبھ جاندا ہے
میرے دھڑتے میرا اک سیس جیہا
اُگ آؤندا ہے
تے اُگدے سار ہی مایوسیاں وچ ڈُب جاندا ہے

جدوں میں سیس بنا ساں
اودوں سبھ سیس سن میرے
جدوں ہُن سیس وانا ہاں
تاں کوئی سیس نہیں میرا
ندی، رُکھ، ریت تے چانن
کدے سبھ میت سن میرے
تے ہُن خود آپنا
احساس تک وی میت نہیں میرا
تے ہُن اک دن میرا احساس
وس وچ ڈوب کے کافی
جدوں سپنی دی لاہی کُنج اُپر
گیت لکھدا ہے
تاں کُنج دا ابر کی ٹوٹا
مینوں میرا میت دِسدا ہے
میرا پر سیس میرا گیت پڑھ کے
پاڑ سُٹدا ہے

میرا احساس ویہولے شبد
جد وی چوہ کے آؤندا ہے
مینوں اک اردھ جنیا بال
آکے نِت ڈراندا ہے
میں جو وی گیت لکھدا ہاں
اوہ آکے پاڑ جاندا ہے

تے ہُن میں تے میرا سیس
رل کے آن بہندے ہاں
اسیں اس اردھ جُونے بال کولوں
خوف کھاندے ہاں
اسیں اک دوسرے کولوں
نِت آپنے مونہہ چھپاندے ہاں
جے کِدھرے میل ہوندا ہے
خموشے لنگھ جاندے ہاں
تے دل دے موکلے ویہڑے چ کندھاں
مار لیندے ہاں
تے آپنی میں نوں
دو حصیاں وچ ونڈ لیندے ہاں

میرے حصے دی میں ہر دم
میرے ہُن نال رہندی ہے
تے دُوجی اردھ "میں"
گھر دی گُھٹن وچ بیٹھ رہندی ہے
اوہ موئیاں سپنیاں دی روز
کُولی کُنج لاہوندی ہے
تے میرے گیت لئی
تے موئیاں سپنیاں دے گیت
سپاں نوں سُناندی ہے

میرے حصے دی میں جیہڑی
میرے ہُن نال رہندی ہے
پڑیوی چھنجھ جاں کسے راس میلے
روز جاندی ہے
تے نارووال دی کنجری
قمامی پان کھاندی ہے
رلی ہوئی جنڈلی میرے ناں دیاں
ویلاں کراؤندی ہے
میرے حصے دی میں
ہُن نِت شرابی ہو کے آؤندی ہے

میرے حصے دی میں
ہُـن پِنڈ وچ بدنام ہوندی ہے
تے میری سپنیاں دے گھر
سویروں شام ہوندی ہے
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

میرے اج ذہن دے موڑاں تے
دن بھر خاک اُڈی ہے
میں سُنیا ہے کسے جنگل چ
میری عمر اُگی ہے

ہُنے پوناں دے ہتھ
جنگل چوں جیہڑی مہک آئی ہے
اوہنے اک ڈب کھڑبی
دُھپ چھاں دی بات پائی ہے
کہ جنگل وچ عمر اُگن دی
صدیوں توں مناہی ہے
جو جنگل وچ عمر اُگے
سدا ہوندی پرائی ہے

جنگل وچ عمر اُگن دا مطلب
عمر نہیں ہوندا
عمر دا اُگنا جنگل چ
اک اپرادھ ہوندا ہے
شہر دی نظر وچ
جنگل وچ اُگنا پاپ ہوندا ہے
ایہہ میری پیڑ دی
کالی ہوا وچ ہُونگدے جنگل
میں جنگل دی عمر
اج شہر وچ لے کے کیویں جاواں
میں اپنی عمر اُگن دی
شہر سنگ بات کنج پاواں؟

میں جنگل دی عمر لے کے
جدوں وی شہر جاواں گا
قتل ہو کے ہی آواں گا
تے نرسنگ گھراں دی روئی چ
اپنا مونہہ چھپاواں گا
میں مُڑ کسے شہر وچ جانوں
بڑا ہی خوف کھاواں گا

شہر جانوں تاں چنگا ہے
کہ جنگل خودکشی کرلئے
یاں میری عمر نوں جن کے
شہر دے شور نوں جَر لئے
تے ہر اک رُکھ جنگل دا
ہرے کناں تے ہتھ دھر لئے!

او جنگل دے پِتا پُرکھو!
میرا ہتھیں قتل کردؤ
تے ساوا خون اک رُکھ دا
شہر دی تلی تے دھر دؤ

شہر دے شور دی تھاں
مینوں جنگل وچ دفن کر دؤ
میں جنگل والیو!
جنگل دی چھاں وچ گُم جاواں گا
عمر بھر تِکھیاں سُولاں دی میں
سیجاں ہوون لئی پر شہر وچ
ہر گز نہ جاواں گا!

میرے پِتر و پِتا پُرکھو
میرے تن دے رچن ہارو
مہربانو، بزرگو، شُکروانو
تے سمجھدارو
تہاڈی آؤن والی ونش دا
قاتل میں حاضر ہاں
تہاڈی آخری پِیڑھی دا میں
نِرونش، حاضر ہاں

تسیں جو وی سزا دیوو
مینوں منظور ہووے گی

پِتا پُرکھو، مہاں پُرشو
اوہ چُپ دے موسمو
تے سرد ہوئے خون دے رُکھو
اوہ میں ہی ہاں کہ جس نے
اج تہانوں قتل کیتا ہے
اوہ میں ہی ہاں کہ جس نے
گربھ جونی جُون ماری ہے
تے پُشتو پُشت گڑ دے لہو دی
گردش کھلہاری ہے

سورج بنسیو، پت ونتیو
میری کُل دیو نارو
کلا وتیو، سُنکھیو
چُپ پرستارو، وفادارو
میں اج اک پُن کیتا ہے
میں اک سپنے نوں ننگی جُون جیونوں
روک لیتا ہے
پرائے جسم دے جنگل وچ
اپنا خون کیتا ہے
تہاڈے تھناں دا دُدھ
ہر صدی لئی ہوڑ لیتا ہے

او میری ہوند دے
سادہ تے سرجن ہاریو لوکو
میں جیہڑے دور وچ جیونداں
میں جیہڑے دور وچ رہندا

اوہدے وچ کسے دی ناری دی کُکھ
ہُن بال نہیں جمدی
سگوں اک سوال جمدی ہے
تے جنمے سوال دی نرونشتا توں
آپ کنبدی ہے!

او میرے سِر جکو
تن دے تراشن ہار بُت کارو
تہاڈی ونش وچ ہُن بال نہیں
اک سوال جمنا سی
جیہدا سبھناں نے سنگنا سی
تے جد میری اودری دُھپ نے
میرے جنگل سبھیتا نے
شہر دے موڑاں تے کھنگھنا سی

تہاڈے اردھ جپونے سوال دا
قاتل میں حاضر ہاں

تہاڈی آخری پِیڑھی دا میں
تِرونش حاضر ہاں
میں اپنے آپ دا قاتل
میں اپنے پاس حاضر ہاں
تسیں جو وی سزا دیوو
مینوں منظور ہووے گی!

میرا اج دل وی رویا ہے
تے نالے اکھ روئی ہے
میرے اج شہر وچ
اک اردھ جونی موت ہوئی ہے

تسیں اتسک ہوو گے
اردھ جونا کس طرح مریااے؟
جی اوہ مریا نہیں
چٹے دیہوں سگوں قتل ہویا ہے
بڑا انرتھ ہویا ہے
ہمیشہ واسطے اک کُل دے تھن دا
دُدھ مویا ہے

جی اہودا قتل میرے شہر دی
شہ تے ہی ہویا ہے
نہیں تاں ونش دا قاتل
کدوں کوئی باپ ہویا ہے؟

جی ہاں اوہدی عمر حالے
مساں بس دو مہینے سی
پر اوہنے گربھ وچ
میری عمر دے سال جی لئے سی!
جی ہاں، اوہدے جنازے نال
کجھ اوزار شامل سن
جاں دو بیمار شامل سن
تے کجھ گمنام نرساں دے
جاں گورے ہتھ شامل سن!

جی اوہدی موت دا کارن
ایہہ میرے شہر والے ہن
تے اوہدے ماں پیو
جنگل دے، کہندے، رہندے والے سن!

جی ہاں اوہدی موت دا
میں عمر بھر ماتم مناواں گا
تے اپنے آپ دا ہُن قتل
لوکاں توں چھپاواں گا
میں پیریں بنھ کے گردش
تھلاں نوں نکل جاواں گا

میں پیریں بنھ کے گردش
تھلاں نوں نکل تُریا ہاں!

میرے پیراں نوں منزل دا
کوئی وی راہ نہیں آؤندا
خلا توں میں خلا تک
درد دی بس ریت ہاں گاؤندا
تے ہُن وی ذہن چوں
جنگلی عمر دا خوف نہیں جاندا

ایہہ جنگلی عمر
میری ہک وچ راتاں نوں روندی ہے
میری نیندر چ میرے نال
جنگلی چیک سوندی ہے
تھلاں دی ریت تے میرے نال
ننگے پیر بحوندی ہے
میرے پنڈے تے اک کنبنی دی جھاڑی
اُگ کھلوندی ہے

میں اس جھاڑی دی چھاویں
جے کدے وی آ کھلوندا ہاں
مین اج دی تھن ویہونی
نار دی پیڑھی تے روندا ہاں
تے میں اک ونش دا
نِرونش ہویا گربھ چھوہندا ہاں

میری پِٹھ تے کھڑی
اک پیڑ تے ایہہ کون ہسدا ہے؟
ایہہ کس دا اردھ جُونا بال
میری پیڑ تکدا ہے
تے سارے شہر دے ساہویں
ایہہ مینوں باپ دسدا ہے؟

میرے تھل دی خموشی وچ وی
ایہہ شور دُور آکے وی
ایہہ ننگا بول کیسا ہے
تے تھل دا سفر وی میرے لئی
کیوں شہر جیسا ہے؟
*********

اک دن ریت نوں
تھل وچ ہوا ملن آئی
تے میرے واسطے اوہ شہر توں
اک خبر لے آئی
کہ جس بدبخت جنگل وچ
کدے میری عمر اُگی سی
تے جس گمنام جنگل وچ
کدے میرا قتل ہویا سی
اوہدی کل بھر دُپہرے
شہر دے وچ موت ہو گئی ہے!

مینوں اک پل لئی
ایہہ خبر سُن کے ایس طرحاں لگیا
میں جیکن تھل چ اُڈدی ریت تھلے
دب گیا ہوواں
تے پورا کج گیا ہوواں
تے چُپ دے سفر وچ وی
شور دے گل لگ گیا ہوواں!

تے فیر جنگل دے ننگے برچھ
اکھاں ساہمنے آئے
تے لکھاں لرز گئے سائے
ذہن وچ مور جیہے کُوکے
تے دل وچ سپ لہرائے
تے تھل وچ بھٹکدے سائے
مینوں ہی کھان نوں آئے!

تے فیر میں ویکھیا
جنگل دی ہر اک ٹاہن سُج رہی ہے
تے کالے شہد دے کھگے تے
میری عمر اُگ رہی ہے

میں اپنی عمر اُگدی تک کے
نیندر چ برڑایا
میں جنگل والیو
جنگل چ پیدا ہون نہیں آیا
میں معصومیت کارن ہی ساں
جنگل چ اُگ آیا
پر، مونہہ وچ ریت سی
اک بول وی میرا باہر نہ آیا

میں فیر تکیا کہ میرے شہر دے
کجھ تنگ دِلے لوکیں
کجھ ننگے الف ننگے پوسٹر
کندھاں تے لارہے نیں
پوشیدہ انگ واہ رہے نیں
تے میرے قتل دا اوہ جُرم
میرے تے ہی پا رہے نیں!

تے فیر اک شور چُپ نوں چیردا
کناں چ آ وڑیا
کہ جنگل دی چِخا دے نال
کیوں تھل وی نہیں سڑیا
جو جنگل دا سی اپرادھی
کیوں اوہدے نال نہیں مریا؟

تے فیر تھل وچ میرے ساہویں
میرا اک ہنجھ اُگ آیا
تے میری چُپ نے مُڑ شہر دے
گھر پیر نہ پایا
ہمیشہ تھل چ ہی وسیا
کدے مُڑ شہر نہ آیا!

فیر میرے گمنام دن آئے
بہت ہی بدنام دن آئے
ساتھ دینا سی کیہ بھلا لوکاں
کنڈ آپنے ہی
دے گئے سائے!

ہاں، میرا خون تک اُداسا سی
ہاں میرا ہُن ماس تک اُداسا سی
چوطرفیں سوگوار سوچاں سن
جاں یاراں دا ذلیل ہاسا سی!

سفر سی، ریت سی، خموشی سی
ذلالت، سہم سی، نموشی سی
خلا سی، اُفق سی تے سورج سی
جاں اپنی پِیڑ دی
زنجیر دے بِن کجھ وی نہ سی
کہ جس نوں ویکھیاں
متھے چ پالا اُگدا سی

زندگی سی
کہ غم دا بوجھ سی
تپے ہوئے عمر دے
مارو تھلاں چوں لنگھدی سی
تے میتھوں گُھٹ چھاں دا منگدی سی
پر میری نظر وچ
اک بول دا وی بِرچھ نہ سی!

میں آپنے قتل تے
ہُن بہت روندا ساں
سراپی چُپ دے
ہُن نال بھوندا سی
تے مونہہ تے ڈھک کے
غمگین چاننیاں
وِچھا کے ریت خیالاں چ
گُھوک سوندا ساں

میں چُپ دے سفر وچ ایہہ ویکھیا
کہ چُپ گاؤندی ہے
چُپ روندی ہے، مسکراؤندی ہے
تے چُپ نوں بہت سوہنی
زبان آؤندی ہے

میں تھل دی ریت توں
چُپ دی ساں ہُن زبان سِکھدا
گواچی چاننی نوں
ریت دے میں خط لِکھدا

میں چُپ وی موں بولی
سِکھ رہیا ہاں
مین چُپ دا گیت
ہر سپنی دی اکھ وچ لکھ رہیا ہاں

میری چھاتی دے وچ ہر روز
کھنڈر اُگ رہیا ہے
تے میرے سیس وچ
مکڑی دا جالا اُڈ رہیا ہے
میں چُپ وی مون بولی
سِکھ رہیا ہاں!

نیلے گگن تے کھمباں دے حرف
چھپدے نیں
گگن توں دھرت تے
پانی دے حرف وسدے نیں
میں چُپ وی مون بولی
سِکھ رہیا ہاں!

تھیہ دی ٹھیکری
پیہے تے گیت گاؤندی ہے
اُداسی تھوہر
اک تکیے دے کول رہندی ہے
مِں چُپ دی مون بولی
سِکھ رہیا ہاں!

قبرستان وچ
تِکھی دُپہر
آؤندی ہے
کریراں ہیٹھ کجھ پل بیٹھ
پرت جاندی ہاں
میں چُپ دی مون بولی
سِکھ رہیا ہاں

ایہہ چُپ دی مون بولی
سُپنیاں دی بولی ہے
میں پہلی وار جیہڑی
اس جہاں چ بولی ہے
********

چُپ دی واج سُنو
چُپ دی واج صرف عاشق دی
رت سُندی ہے
جاں کحنڈراں دی چھت سُندی ہے
جاں سپنی دی اکھ سُندی ہے
چُپ دی واج سُنو!

ہُنے جو ساوے رُکھاں دے وچ
واء بولی ہے
ہُنے جو پنچھی نے امبراں توں
چھاں ڈولھی ہے
ایہہ میری چُپ ہی بولی ہے
چُپ دی واج سُنو

چُپ نوں سپنی دی اکھ واکن
پیار کرو
چُپ نوں کھنڈراں واکن
رل کے یاد کرو
چُپ دا قبراں واکن ہی
ستکار کرو

تھل وچ اپنی چھاں سنگ
رل کے سفر کرو
انھے کُھوہ چوں
ادھی راتیں ڈول بھرو
وگدی واء وچ
بُڈھے بوڑھاں ہیٹھ بہو
پربت اُپر اُگے
ساوے حرف پڑھو

میری چُپ سنگ
سو جنماں توں یاری ہے
میں سپنی دی اکھ وچ
عمر گزاری ہے
چُپ دی واج جسم بھوگن توں
پیاری ہے

چُپ دی واج سُنو!
چُپ دی واج سُنو!
چُپ دی واج سُنو!
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

میں بولی سپنیاں دی
بول رہیاں
میں ننگا چہریاں چ
دوڑ رہیاں

کسے دی چہرے چ
شبد نہیں باقی
کسے وی چہرے چ
گیت نہیں باقی
صرف جسماں چ
انگ باقی نیں
صرف انگاں چ
اگ بلدی ہے
اشبدا ماس
بس سُلگدا ہے
جو پل بھر سُلگ کے
تے بُجھدا ہے

میں ننگا چہریاں چ
دوڑ رہیاں
میں بولی سپنیاں دی
بول رہیاں
ایہہ بولی شبد دی
سراپی ہے
ایہہ میری چُپ دی ہی
باقی ہے!
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
کسے عورت دے چہرے چوں
مینوں ہُن گیت نہیں لبھدا
کسے عورت دا چہرہ وی
مینوں ہُن میت نہیں لگدا

مینوں ہُن تک صرف
عورت دے کجھ کُوانگ لبھے نیں
کدے عورت نہیں لبھی
میں بس کجھ سُلگدے انگاں چ
آپنی بھٹکنا دبی
جاں راتیں اوڈھ کے مونہہ تے
جسم دی اگ ہے کجی
مینوں کجھ انگ تاں لبھے نیں
پر عورت نہیں لبھی
مینوں عورت نے ہر موسم چ
جنگل وچ قتل کیتا
سراپیا دُدھ میں پیتا
تے مونہہ تے پوتڑا لِتا
میں عورت کدے نہیں مانی
میں ورجِت بھوگ ہے کیتا

جدوں وی میں کدے
عورت چوں اپنا گیت لبھیا ہے
مینوں عورت نے اک بافر جیہے
انگ ہیٹھ دبیا ہے
جسم دا سفر مُکدے ہی
میرا اس ساتھ چھڈیا ہے
مینوں عورت نہیں
عورت دا بافر ماس لبھیا ہے

میں ہُن عورت دے چہرے چوں
کدے کوئی گیت نہیں لبھدا
میں دنیا وچ کسے عورت نوں
ہُن عورت نہیں سددا !
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

میں ہُن تھلاں وچ بھٹکداں
آپنی ہی تھلاں نوں ترسداں
آپنے خلا وچ لٹکداں

متھے چ بس ہُن ریت ہے
نہ ریت تے کوئی پَیڑ ہے
نہ پَیڑ جوگا سفر ہے

نہ سفر جوگا ساتھ ہے
نہ ساتھ جوگا حرف ہے
نہ حرف جوگا گیت ہے
نہ گیت جوگی دُھپ ہے
نہ دُھپ جوگا رُکھ ہے
نہ رُکھ جوگی چھاؤں ہے

اک سُنج ورگا شور ہے
جاں شور ورگی چُپ ہے
ایہہ خودکشی دی رُت ہے
ہُن رُت خودکشی دی
پُوری بہار تے ہے
ہر حادثے دا پُھل ہی
آیا نکھار تے ہے
اک چُپ چہچہاؤندی
دل دی چنار تے ہے
ہُن درد اجنبی بن
آیا دوار تے ہے
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
اجنبی اک درد دے
ہُن ساتھ وچ بھوندا ہاں میں
ننگیاں راتاں نوں مونہہ تے
اوڈھ کے سوندا ہاں
تے آپنے گل لگ کے
ہُن آپ ہی روندا ہاں

ہُن کسے چہرے چوں مینوں
گیت کوئی لبھدا نہیں
ویرانیاں، میخانیاں
دوہاں چ جی لگدا نہیں
تے موت دا احساس ہُن
دل نوں کدے چھڈ دا نہیں

ہُن چُپ اینی ہے
کہ چُپ دی واج سُن سکدا ہاں میں
تے درد اینا ہے
کہ خود توں آپ ہی ڈردا ہاں میں
بدچلن راتاں دا ہُن
سڑکاں تے بھاء کردا ہاں میں

تے مفلسی شاماں دی ٹھنڈی
اگ وچ بلدا ہاں میں
ہُن روز ہی جیوندا ہاں میں
تے روز ہی مردا ہاں میں
ہُن پِٹھ تے جنگل اُٹھا کے
شہر وچ چلدا ہاں میں
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
میں پِٹھ تے چُک کے جنگل
شہر وچ چل رہیا ہاں
شہر دے موڑ تے بازار
مینوں ویکھدے نیں
سرد موسم چ وی لوکیں
پئے چھاواں ویچدے نیں
میرے جنگل نوں اگ لا کے
تے ہتھ پئے سیکدے نیں!

شہر دا اینا سینی شور
جنگل توں وی بھدا ہے
ایہہ عورت دے تھناں وچکار
کُتا کسے نے بدھا ہے
اتے اس شہر دے وچ وس رہیا
ہر مرد ادھا ہے
شہر وچ اُگیا جنگل
میرے جنگل توں وڈا ہے

وجدی سارنگی نوں دوستو
سفلس کیویں ہویا اے؟
نرودھی بھوگ پِچھوں
شہر نوں گربھ کِنج ہویا اے؟

میرا جنگل شہر وچ اُگ رہے
جنگل تے کیوں ہویا اے؟

پوشیدہ مرض واکن
شہر چہرے کیوں چھپاؤندا ہے
ایہہ آپنے جنگلی چہرے
گھریں کیوں ٹنگ آؤندا ہے
ایتھے ہر گھر ہی
الماری چ جنگل کیوں اُگاؤندا ہے
ایہہ خود نوں شہر تے مینوں بھلا
جنگل کیوں کہندا ہے؟

میں پِٹھ تے چُک کے جنگل
شہر وچ ٹھر رہیا ہاں
من ادھا بن چ مریا ساں
تے ادھا مررہیا ہاں!
٭٭٭٭٭
میں ادھا بن چ جد مریا
تاں میری ماں ویوگن سی
میں ادھا شہر وچ جد مر رہیاں
جنگل ویوگی ہے
میں دُھپ وچ ورھ رہی
بدلی دے واکن عمر بھوگی ہے
تے کُکھ توں قبر تک
میرے سفر دی ہر پَیڑ سوگی ہے

میں بن دے چُپ کھنڈراں چ
جس دن جنم لِتا سی
تے کالا دُدھ پیتا سی
میں اُس دن سمجھ لِتا سی
میرے ورگے مسیحےواسطے
کل بہت سستے نیں
صلیباں توں بِنا وی مرن دے
کئی ہور رستے نیں!

سراپے دُدھ نوں جد وی
کسے نے جنم دِتا ہے
اوہنوں اُس مار دِتا ہے
نموشی چُپ دی سُولی تے
اوہنوں چاڑھ دِتا ہے

تے اوہدی میں نوں
دو حصیاں وچ پاڑ دِتا ہے

سراپے دُدھ والے سبھ مسیحے
بن چ مردے نیں
تے کُکھ توں قبر تک دا سفر
میرے وانگ کردے نیں

میں مر چُکیاں
میں ٹھر چکیاں

میں آپنے درد دی سُولی تے
چِر ہویا کہ چڑھ چُکیاں
میں آپنے ساتھ سنگ آپے
بتھیرا ساتھ کر چکیاں
میں آپنے آپ توں آپے
انیکاں وار ڈر چُکیاں

میں آپنے آپ نوں آپنے
نموشے مونہہ وکھا چُکیاں

میں آپنے آپ توں آپنے
کلنکت مونہہ چُھپا چُکیاں
میں اکلاپا، ذلالت، چُپ
حصے دے ہنڈھا چُکیاں

میں مر چُکیاں
میں مر چُکیاں
٭٭٭٭٭٭٭٭٭
میں سچ دسداں
میں سچ کہنداں
پیا نظریں جو اج آؤندا
ایہہ میں نہیں ہو رہے کوئی
جو تُریا ساتھ وچ جانداں

ایہہ میری بیت چُکی کل دا
ہے کرنگ چُنڈھیائیا
میں اس توں بہت ڈردا ہاں
مٰن اس توں بہت بھے کھانداں

میرا سنکٹ سدا ایہہ سی
عمر جد ہان سی میرے
میں اس دے ہان دا نہیں ساں
میں اُس دے ہان جد ہویا
اوہ میرے ہان دی نہ رہی

سو مینوں کل دی عمرا
ہمیشہ اج ہنڈھانی پئی
تے میری اج دی عمرا
میرے لئی روز ورتھا گئی
نہ جندری جُون میں بھاگی
سدا اک لاش جیوندی لئی
جو مینوں ہی اُٹھاؤنی پئی
جو مینوں ہی جلاؤنی پئی

جے میری اج دی عمرا
جے کدھرے اج مِل وی پئی
جے پل دو پل لئی کدھرے
اوہ میرے کول بہہ وی گئی
نہ اوہ پہچان ہی سکی
نہ میتھوں ہی پچھانی گئی

سی اینے غم حیاتی دے
رُجھیویں زندگانی دے
سی ورثے وچ ملی بھٹکن
تے قرضےمہربانی دے
سی اینے بوجھ روح اپنی تے
اپنی ہی غلامی دے
کہ اینی ویہل نہ لبھی
کہ میں پہچان ہی سکدا
کہ میں اوہنوں مان ہی سکدا
کہ جنگل توں اُچیرا
ہور رشتہ جان کوئی سکدا

جدوں مینوں اج دی عمرا
جدوں مینوں اج ملدی ہے
میں اس دا جسم سُنگھ لیندا

میں اُس دا ماس کھا لیندا
میں بہی عمر بھوگن دا
وسیلہ خود بنا لیندا
میں پل دو پل بھوگ کے عمرا
کسے سیجا تے مرت جاندا

تے اپنا ناں بُھل جاندا
تے بھوگے پلاں نوں
میں سپنیاں دا گیت کہہ لیندا !

کیہ میری لوتھ چوں
اج وی تہانوں مہک آؤندی ہے؟
کیہ میری لوتھ چوں
اج وی تہانوں بو نہیں آؤندی؟

کوئی ایسی بُو کہ جیہڑی
رات دے موڑاں تے وِکدی ہے
کوئی ایسی بُو کہ جیہڑی
ننگے بازاراں چ بہندی ہے

کوئی ایسی بُو
جو موئی چُپ چوں سپنی نوں آوندی ہے
کوئی ایسی بُو کہ جیہڑی
اک سراپے تھن چوں آؤندی ہے

میں سبھ توں بُو خریدی ہے
تے سبھ نوں مہک دِتی ہے
تے میں حیران ہاں
میری عمر جیوندی کس نے بھوگی ہے؟
می جد ویکھی ہے اپنے کول
اپنی لاش ویکھی ہے

میں بس کجھ عورتاں دی
کُکھ وچ نعرے ہی مارے نیں

تے کجھ انگاں نوں بھوگن واسطے
کیتے مظاہرے نیں
سراپے تھناں نے
کجھ روہ بھرے اشتہار پاڑے نیں
میں ذہنی جلا وطنی دے
ایوں اپنے دن گزارے نیں

میں جو بچیا ہاں، میں نہیں
میریاں ہاراں دا پنجر ہے
جاں اپنے آپ توں لئے
بدلیاں دی راکھ دی چُٹکی
ایہہ میری کل ہے، ایہہ اج نہیں

جو اج ہے باقی
جاں آتم گھات میرے دے
ولنبت گیت دی باقی !

میں سچ دسداں
میں سچ کہنداں
پیا نظریں جو اج آؤندا
جو تُریا ساتھ وچ جانداں
ایہہ میں نہیں ہور ہے کوئی
ایہہ میں نہیں ہور ہے کوئی
ایہہ میں نہیں ہور ہے کوئی