مائے! نی مائے!
میں اِک شِکرا یار بنایا
اوہدے سِر تے کلگی
تے اوہدے پیریں جھانجھر
تے اوہ چوگ چُگیندا آیا
اِک اوہدے رُوپ دی
دُھپ تکھیری
دُوجا مہکاں دا تِرہایا
تیجا اوہدا رنگ گُلابی
کسے گوری ماں دا جایا
نی میں واری جاں
نینیں اوہدے
چیت دی آتھن
اُتے زلفیں ساون چھایا
ہوٹھاں دے وچ کتیں دا
کوئی دیہوں چڑھنے تے آیا
نی میں واری جاں
ساہواں دے وچ
پُھل سوئیاں دے
کسے باغ چنن دا لایا
دیہی دے وچ کھیڈے چیتر
عطراں نال نُہایا
نی میں واری جاں
بولاں دے وچ
پون پُرے دی
نی اوہ کوئلاں دا ہمسایا
چٹے دند جیوں دھانوں بگلا
تاڑی مار اُڈایا
نی میں واری جاں
عشقے دا
اک پلنگھ نُواری
اساں چانیناں وچ ڈاہیا
تن دی چادر ہو گئی میلی
اُس پیر جاں پلنگھے پایا
نی میں واری جاں
دُکھن میرے
نیناں دے کوئے
وچ ہڑھ ہنجوواں دا آیا
ساری رات گئی وِچ سوچاں
اُس ایہہ کیہ ظلم کمایا
نی میں واری جاں
صبح سویرے
لے نی وٹنا
اساں مَل مَل اوس نہایا
دیہی وچوں نِکلن چِنگاں
تے ساڈا ہتھ گیا کُملایا
نی میں واری جاں
چُوڑی کُٹاں
تے اوہ کھاندا ناہیں
اوہنوں دِل دا ماس کھوایا
اک اُڈاری ایسی ماری
اوہ مُڑ وطنیں نہ آیا
نی میں واری جاں
مائے نی مائے!
میں اِک شِکرا یار بنایا
اوہدے سِر تے کلغی
تے اوہدے پیریں جھانجھر
تے چوگ چُگیندا آیا
نی میں واری جاں
شِکرا
حوالہ: کلامِ شِو؛ سانجھ؛ صفحہ 310 ( ویکھو )
