شوک رہے جنگل نوں کیکن چپّ کراواں میں
'کلّے کلّے رُکھ نوں جا کے کی سمجھاواں میں
جنگل جیہڑا ہر موسم دے قہر نال لڑدا سی
جنگل جیہڑا ہر آفت دے راہ وچ اڑدا سی
جنگل جس وچوں ہر کوئی اپنی پوڑی گھڑدا سی
جنگل جیہڑا بالن بن کے گھر گھر سڑدا سی
اس وچ پھیلی اگّ تاں کس دے ذمےّ لاواں میں
اوہ جنگل جو خشبوآں دا ڈھوآ ونڈدا سی
اوہ جنگل جو پھلاں دے سنگ ہر رتّ رنگدا سی
اوہ جنگل جو سر 'تے کلغی کونپل ٹنگدا سی
منگدا سی تاں کیول اپنا پانی منگدا سی
اگّ دی واچھڑ نوں پانی کنج بناواں میں
جد جنگل نے شہر تیرے دیاں جھیلاں بھریاں سن
تد جنگل توں محل تیرے دیاں کندھاں ڈریاں سن
توں جنگل نوں کول بٹھا پھر گلاں کریاں سن
کون سی جسدیاں گلاں کسوٹی توں ڈریاں سن
جو کسوٹیؤں ڈریاں کھریاں کیوں منّ جاواں میں
منّیاں میں جنگل ہاں وسدا وچ جہالت دے
تینوں مان بہت نے ترک دلیل وکالت دے
میں جس دے قابل ہاں مینوں اوہی ضلالت دے
جنگل کہندا مصلیٰ لے چل وچ عدالت دے
ایہہ وی نہ منظور تاں کیہڑا در کھڑکاواں میں
تیری چپّ نے جنگلاں نوں اوہ تلخ فضا دتی
جنگل وچوں کنڈیاں دی اک جھڑی اگا دتی
کنڈے کنڈے کہہ کے توں پھر رولی پا دتی
کجھ کنڈیاں وچ کُل جنگل دی گلّ الجھا دتی
جے توں خود الجھاؤنی چاہویں کنج سلجھاواں میں
تینوں تاں جنگل دی گلّ الجھاؤن وچ فائدہ سی
جنگل دے وچ کنڈے ہور اگاؤن وچ فائدہ سی
اس جنگل نوں جنگل ہور بناؤن وچ فائدہ سی
تے پھر اچے چڑھ کے رولا پاؤن وچ فائدہ سی
دیکھو ! دیکھو !! اک بھیانک ون دکھلاواں میں
ہور کوئی جد راہ جنگل نوں راس نہ آیا سی
کجھ رُکھاں نے جس دہشت دا راہ اپنایا سی
تے جسدا جنگل نوں میہنا مڑ مڑ آیا سی
ایوں توں آپے ہی اس راہ نوں پیر بنایا سی
توں کیوں غصے ہن جد اوہی پیر دھیاواں میں
اوہ جو اس جنگل دے پہریدار کہاؤندے سن
اوہ شاید اس رستے نوں بدلاؤنا چاہندے سن
ڈردے سن بیچارے ڈردے ہتھ نہ پاؤندے سن
اوہ گلّ وکھری نربھئتا دے شبد سکھاؤندے سن
سبق اوہناں دے اوہناں اگے کی دہراواں میں
اس من چاہی سکھر تے جد توں کھیلھ پچا دتا
دہشت تائیں سارے جنگل دے سر پا دتا
ادھے جنگل نوں ادھے دے نال لڑا دتا
پھر توپاں دا منہ جنگل دے ولّ بھوا دتا
توپاں اگے کنج امن دا گیت سناواں میں
وڈا جنگل اس چھوٹے نوں ویکھن آیا اے
اس دھکدے نوں دھونی وانگوں سیکن آیا اے
"خوفناک" دا اس نوں دین وشیشن آیا اے
تیری وڈیائی نوں متّھا ٹیکن آیا اے
جنگل نوں جنگ دا محرم کنج بناواں میں
بوٹا بوٹا اس جنگل وچ رل وی سکدا ہے
ایہہ جنگل جو دھکدا ہے ایہہ بل وی سکدا ہے
بلدا بلدا محلاں ولّ نوں چل وی سکدا ہے
ہاں شاید ایہہ سبھ کجھ ہونوں ٹل وی سکدا ہے
ایپر کتھوں لے آواں گھنگھور گھٹاواں میں
شوک رہے جنگل نوں کیکن چپّ کراواں میں
'کلّے کلّے رُکھ نوں جا کے کی سمجھاواں میں
