صدیاں لمّے پینڈے سن سُولاں بھریاں راہواں سن تھَکے ہارے پردیسی ہتھ وِچ آس دے دیوے لے کے عُمراں تِیکر چلدے رہے اَنّھیاں کالیاں راتاں دے وِچ اِک دُوجے نوں لبھدے رہے جِندڑی اَکھ دا اتھرو بن گئی جھلّے فیر وی ھسدے رہے
