291
"ਬੇਬੇ ਉਠਿ ਘਰ ਜਾਵੋ ਆਪਣੇ ,ਸਾਨੂੰ ਫੁੱਟ ਅਵੱਲਾ ਲਾਈਵ
ਫਾਤੇ ਹੱਥ ਤੇ ਥੋਣ ਹਿਲਾਏ, ਮਿੱਥੇ ਤੇ ਹੱਥ ਲਾਈਵ
ਮੋਹਰ ਖਾ ਮਰ ਯਹਾਂ ਹਭੇ , ਜੀਵਾਂ ਕੀ ਸੁੱਖ ਪਾਉ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਵਾਰ ਬੁੱਢੇ ਦੀ , ਧੀਵ ਦਾਗ਼ ਲਗਾਐਵ"
292
ਮਿਲ ਬਹਿ ਮਸਲਤ ਕੀਤੀ ਨਾ ਰੀਂ , ਇਹ ਪਸੰਦ ਕਿਰਿਆਆਂ
ਆਵੇ ਹੀਰ ਬੈਠ ਸਮਝਿਆਆਂ , ਭੇਦ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇਹਾਂ
ਮੱਤ ਪਰਦਾ ਹੱਸ ਬੁੱਢੇ ਨਦੀ ਵਾਰੀ , ਗੱਲ ਨਾ ਮੁੜ ਚੱਲਿਆਆਂ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਦਬੀਠ ਹੀਰੇ ਨੂੰ, ਆ ਤਿੰਨ ਵਿਚ ਉੱਡ ਕਿਹਾਂ
293
ਜਾਂ ਠੀਕ ਦੁਪਹਿਰ ਪੂਰੇ ਹੋਏ , ਤਾਂ ਹੀਰ ਸਲੇਟੀ ਆਈ
ਕਰ ਕਰ ਸੱਦ ਪੁਕਾਰਾਂ ਹੀਰੇ , ਭਰਜਾਈਆਂ ਸੱਦ ਬਹਾਈ
" ਸਦਕੇ ਕੀਤੀ ਮੈਂ ਲੱਖ ਵਾਰੀ , ਸਦਕੇ ਮੈਂ ਭਰਜਾਈ
ਅਸਾਂ ਸੁਣਿਆ ਸੱਚ ਸਹੀ ਕਰ , ਤੇਰੀ ਚਾਕੇ ਸੀਂ ਅਸ਼ਨਾਈ
294
ਕਰ ਕਾਵੜ ਕਹਿੰਦੀ ਸਲੇਟੀ , "ਭਾਈ ਜੋਗ ਸੁਣਾਇਆ
ਮੰਦਾ ਚੰਗਾ ਸੁਣ ਖਾਂ ਨੀ , ਹੈ ਕੀ ਮੈਂਡਾ ਨਜ਼ਰੀ ਆਇਆ
ਬੋਲ ਖ਼ਲਾਫ਼ਤਈ ਦਿਆਂ ਪਿੰਡੀਂ । ਕਿਉਂ ਮੈਂਡਾ ਜਸਾ ਤਾਇਆ
ਨਹੀਂ ਮੁਨਾਸਬ ਖ਼ਾਣਾਂ ਤਾਈਂ , ਬਣ ਡਿੱਠੀਆਂ ਆਖਣ ਆਇਆ
295
"ਬਾਬਲ ਬਾਜ਼ ਤੇ ਚਰਖ਼ ਪਤਰੀਏ, ਸ਼ਿਕਰੇ ਬਾਸ਼ੇ ਭਾਈ
ਮਾਉ ਘੁਮਾਈ ਕੂੰਜ ਥੀ ਉੱਡ ਸੀ, ਸੀ ਜਾਨੈਂ ਭਰਜਾਈ
ਕਦੀ ਸਮਝ ਸਿਆਣੀ ਧੀਏ , ਮੱਤ ਨਾ ਤੈਨੂੰ ਕਾਈ
ਕੈਂ ਦੀ ਧੀ ਤੇ ਨੂੰਹ ਕੈਂ ਦੀ ਹੈਂ , ਜੀਹਨਾਦਂ ਜਿਮੇਂ ਵਧਾਈ "
296
ਤਾਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਵਿਚ ਸ਼ੋਰ ਸਿਆਲੀਂ , ਦਿਉਂ ਦਿਉਂ ਚੜ੍ਹੇ ਸਵਾਈ
ਤਦੋਂ ਬੁੱਕ ਪਈਆਂ ਭਰਜਾਈਆਂ ,ਲ ਚੋਰੀ ਸੱਸ ਬੁਲਾਈ
ਸੰਨ ਭਾਬੀ ਤੋਂ ਵਾਰੀ ਹੀਰੇ , ਕੱਤ ਕੌਂ ਫੁੱਟ ਵੀਹਨੀ ?
ਗੱਲ ਥੀਂ ਨਾੜਾ ਨਾ ਕਪੀਵਾਐ , ਭਾਹ ਉੱਲੀ ਜਾਈ
297
ਤਾਂ ਕੁੰਦੀ ਸਨ ਰਿਣੀ ਲੋਹੂ , ਜਾਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਇਹ ਸੁਣਾਈ
"ਕੱਲ੍ਹ ਸ਼ਰੀਕ ਨਿਵਾਏ ਅਸਾਂ , ਹੁਣ ਮੈਂ ਔਨਢੀ ਆਈ
ਜੇ ਜਾਨਾਂ ਅੱਗ ਪੇਟੋਂ ਜੰਮੀ ਕੱਪ ਨਾ ਗਰਦਨ ਲਾਹੀ "
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਰੋਂਦੀ ਮੁਹਰੀ , ਦਿਖੇਂ ਬਹੁਤ ਤਿਪਾਈ
298
ਤਾਂ ਮਨ ਮੰਦਾ ਕੀਤਾ ਮੁਹਰੀ , ਚੋਰੀ ਹੀਰ ਸੁਦਾਈ
"ਸੰਨ ਬੇਟੀ ਮੈਂ ਵਾਰ ਬੁੱਢੇ ਦੀ, ਤੋਂ , ਮੈਂ ਪਲੀਟੋਂ ਜਾਈ
ਮਰਾਂ ਕਿ ਜੀਵਾਂ , ਕਿ ਸਰਕਪੀਂ , ਕਿ ਮੈਂ ਮੋਹਰਾ ਖਾਈਂ "
ਆਖੇ ਮੁਹਰੀ "ਸਿੰਜੀ ਧੀਏ ! ਮੈਨੂੰ ਔਨਢੀ ਆਈ"
299
"ਸਨ ਮਾਏ ! ਤੈਂਡੇ ਜੀਵਨ ਜਾਏ , ਕੈਂ ਤੈਂਡੀ ਪਿੰਡੀ ਤਾਈ
ਬੇ ਤਕਸੀਰ ਕੀ ਡਿਠੋ ਮੈਂਡਾ , ਕੌੜੀ ਬਦੀ ਅਠਾਈ
ਮੈਂ ਕੀ ਜਾਨਾਂ ਕਿੰਜ ਕੰਵਾਰੀ , ਹੁੰਦੀ ਕੀ ਅਸ਼ਨਾਈ "
ـਆਖ ਦਮੋਦਰ ਕਦਨੀ ਮੁਹਰੀ , ਹੀਰੇ ਸਹੀ ਵਲਾਈ
300
"ਸਨ ਧੀਏ ! ਤੂੰ ਨੱਪਣੀ , ਸਦਕੇ ਮਹੀਂ ਵਨਜਾਈਂ
ਕੈਂ ਦੀ ਬੇਟੀ , ਤੂੰ ਨੂੰਹ ਕੈਂ ਦੀ , ਭੋਈਂ ਨਈਂ ਦੇ ਸਾਈਂ
ਤਾਲ ਸੋ ਅਕਬਰ ਦਾਵੀ ਜੀਂ ਦਾ , ਢੱਕਣ ਸੁੱਤੇ ਪਾਹੀਂ
ਕਦੀ ਤਾਂ ਸਮਝ ਸਿਆਣੀ ਧਿਆ ! ، ਇਹ ਮੁਨਾਸਬ ਨਾਹੀਂ "
