دھو دے روح توں نقش اُداسے، ہسیا کر مُسکایا کر تُوں
زندگی تاں اِک امر گیت ہے، نہ دِل چاہے گایا کر تُوں
جہڑی دستک سُپنے اندر، وار وار کھڑکاوے بُوہے،
کھول دیا کر من دے جندرے، اوس نوں درد سُنایا کر تُوں
تیرے نالوں ودھ کے دُکھیے، ہور بتھیرے اوہ وی لوکیں،
جِنھاں کول شبد وی ہے نہیں، دِل نوں ایہہ سمجھایا کر تُوں
جِتھے ریجھاں، سُپنے سوہے، خُوشبوئیاں نے چونک چُرستے،
گھمن گھیرا توڑن مگروں، اوس نگر وی جایا کر تُوں
تریل دے موتی پُھلاں اُتے، دِن چڑھدے تاں ساتھ نبھاؤندے،
رنگ اُداس نہ ہون دیا کر، خوشبوئی بن جایا کر تُوں
درد پوٹلی دے جاندے نیں، اکثر ہُن تاں بہتے آپنے،
ایہہ ان منویں مہِنگی پُونجی، ہس کے جھولی پایا کر تُوں
وِنگ تڑِنگے راہ تے پینڈے، اصل کتاب حیاتی والی،
ڈولدیاں قدماں نوں اِس توں، پڑھ کے سبق پڑھایا کر تُوں
حوالہ: راوی، گُربھجن گِل؛ سانجھ لاہور؛ صفحہ 23 ( ویکھو )
