سوچاں نوں زنگار نے کھاہدا جذبے پتھر ہو گئے نیں
عملاں باہجوں تحریراں دے پھوکے اکھر ہو گئے نیں
نفرت دی اوہ اوڑ لگی اے سُکے سومے الفت دے
مہر محبت والے ساوے کھیت وی بنجر ہو گئے نیں
اس توں اکھاں پرت لوے گا ویلے نیں وڈیا نانہیں
جد دیاں نظراں اندر سارے سجن کمتر ہو گئے نیں
تیرا کیہ اے توں تے بوٹا وڈھ لیا اے بالن لئی
ذرا وی سار نہ تینوں کِنے پنچھی بے گھر ہو گئے نیں
قوم تے متھے ٹیکہ لگیا اس دن توں رسوائی دا
چور اُچکے جد توں ساڈی قوم دے رہبر ہو گئے نیں
خواب ہوئے نیں ساوے موسم حسرت رہ گئی پُھلاں دی
آس دے بُوٹے نوں گُھن لگا پیلے پتر ہو گئے نیں
مجبوری دی نیکی شیدا نیکیاں وچ شمار نہیں
ویکھ رہیا واں عیباں والے کالے دفتر ہو گئے نیں
حوالہ: موتی سوچ سمندر دے، صفحہ 73 ( ویکھو )
