محرما وے محرما
ہوا والے ٹھنڈے بُلّے
لگدا اے تیرے شہروں آئے
پُچھیا میں ایہناں کولوں
میرے سوہنے سجنا دا
کیوں نہیں سنیہا وے لیائے
بڑے اسیں دسّاں تینوں
جدوں دا جُدا ہوئیوں
لکھ لکھ خط تینوں پائے
ساہواں دی عمر ساڈی
دنو دن گھٹی جاوے
تیرا نہ جواب پر آئے
اساں نے تاں لکھ لکھ
پیار بھرے خط تینوں
اُنگلاں دے پوٹے وی دُکھائے
مارو تھل غماں دے چ
ہنجو تیری یاد والے
چو چو کے ساگر بنائے
چین نہ نمانی آوے
دن اتے رات ہُن
نین تیری دید دے تہائے
مرن نہ دین سانوں
جیون وی نہ دین سانوں
لارے تیرے نِکّے نِکّے لائے
جدوں کدے محفلاں چ
نام تیرا لوے کوئی
سینے وچ اگ مچ جائے
انج جیویں ویری کوئی
رسدے ہوئے زخماں تے
لپّاں بھر لون بکّی جائے
پونا دے ہے ہتھیں گھلی
آخری ایہہ چٹھی تینوں
آ کے جے توں درد ونڈائیں
ہو جاوے نہال جند
خوشیاں دے نال لدسی
آکھے سوس سجن نے آئے
بند ہون اکھیاں
اڈیکاں وچ تھکیاں
روح اسمانی اُڈ جائے
محرما وے محرما
حوالہ: اُداس گلیاں دی داستان؛ صفحہ 108 ( ویکھو )
