غزل

موتے نالوں بری جدائی، مینوں یار سہائی
لطف خدائی لیسی بدلہ، ہور نہ میرا کائی

ڈیرا یار میرے دا اُچا، عالی شان جہانوں
کر فریاد اُچیری ساری، ہے جند درد دکھائی

باجھوں اکھر عشقے والے، ہور نہ سبق پڑھایوس
رب استاد میرے نوں دیوے، نیکی تے وڈیائی

سوہنی صورت ویکھن کولوں، منع نہ کریو بھائی
جمدڑیاں ایہ عادت مینوں، پاون والے پائی

ہے خوش واؤ سجن دی جاویں، اندر باغ سجن دے
سرو آزاد میرے نوں آکھیں، کرکے سیس نوائی

باجھ دیدار تیرے تھیں سجنا!، خوشی نہ دِسے خوابے
مکھ وکھاویں نہ چِرلاویں، آویں برا خدائی

ہے واؤ جا آکھ سجن نوں، ہے بک باغ ارم دے
کیوں تدھ سرگردانی مینوں، وچ اجاڑاں پائی

آپ سیاں وچ رل کے کھیڈیں، ماریں موج نصیباں
کدے تے پُچھ غریباں تائیں، جو ہوئے صحرائی

شکرو یچن والا بنیا، شالہ جُگ جُگ جیوے
کیوں نہیں پچھدا صلح کداہیں، طوطی بُھکھ سُکائی

مان حُسن دا ٹھاکے تینوں، ہے پُھل شاخ گلابی
پچھ نہیں گل بلبل کولوں، جو تدھ کان سودائی

نال سیاں دے رل کے جس دم، مدھ خوشی دا پیویں
کر کھاں یاد مینوں بھی جس نے، سِکدیاں عمر لنگہائی

خبر نہیں کے رنگ اینہاں دا، کس سببوں نسدے
گوہڑے نین سیاہ جنہاں دے، کر دے نہ اشنائی

حسن جمال کمال تیرے وچ، ہور تمامی صِفتاں
ہکو عیب وفاء محبت، نہیں اندر زیبائی

ہے واؤ جد باغ ارم وچ، جاسیں پاس پیارے
ہتھ بنھ عرض گذاریں اوتھے، ہو کے میری جائی

میں نت درد تیرے دی آتش، سینے اندر جالاں
تلیاں وچ کڑاہ غماں دے، جیؤں مچھی جل جائی

جے جگ دشمن مارن والا، توں ہک سجن ہونویں
موتوں ذرہ نہ ڈرساں، کرساں دم دم شُکرالائی

جاں جاں عاشق بجھے ناہیں، محبوباں دے درتے
کد خلاصی کردا اس دی، ظالم درد جدائی

جلوہ روپ تیرے دا لُٹدا، متقی شاہ گداواں
ایسی صورت سوہنی تائیں، مت کوئی نظر نہ لائی

توڑے دور پیا پردیسی، یاد نہیں تدھ کیتا
میں مدھ پیواں سور تسانوں، ہکدم نہیں خطائی

ہے خوش واؤ فجر دی آنیں، خاک اوہدے درباروں
اس سُرمے تھیں لے محمد، اکھیں دی رُشنائی