اُٹھ شتاب محمدبخشا ،شاہزادے ول چلیئے
توڑوں نالو نال لیائے، ہن کیوں پچھا ملیئے
اوکھی منزل ایہو بھاری، نہیں بھلاہٹ رہنا
ہوسی گرم اُڈیک شہزادے، لازم کجھ نہ بہنا
نالے ایسے داروں کنوں، مرض پری دی جاندی
پھیر لیا شاہزادے تائیں، ول ہووے ایہ ماندی
سیف ملوک وچھُنا سنگوں، چا لیا عفریتے
دیوے کار بیگار نہ جاتی، ٹریا نال پریتے
ہویا بہت زمینوں اُچاّ ،پُہتا کول اسماناں
شاہزادے نوں دِسنو رہیا، ایہ سنسار زمانہ
گرمی سورج دی سر ساڑے، جیوں نیزے پر ہوندا
آہو خاطف دے پر سڑدے، جے اک پلک کھلوندا
اپر گرمی سورج والی، ہیٹھ پہاڑ اگی دا
دوئے جھلدے جان محمد، صدقہ چِٹک لگی دا
آہو خاطف اوس دہاڑے، زور تمامی لایا
یار ملن دی آسے اُتے، کیتا قصد سوایا
آتشین پہاڑوں اُچا، دور گیا سی بُہتا
نازک بدن شہزادہ مرسی، سیک ذرہ جے پُہتا
نہ کوہ قاف سمندر دسدے، نہ کوئی دھرت نشانی
کن آواز پئے جیؤں پڑھدی، خلق اللہ اسمانی
تسبیحاں تہلیلاں سُندے، جو کجھ کہن فرشتے
کتھوں چا پچاوے کتھے، عشقے عجب سرشتے
ملکاں کول پُہچایا کھڑکے، خاکی آدم زادہ
عاشق اجے نہ سر چے لوڑے، رتبہ ہور زیادہ
ملک عبادت خاصی اندر، دائم رہن کھلوتے
پر عشقے دی لہرے اندر، مار نہ سکدے غوطے
بھار عشق دا کسے نہ چایا، ہر ہر عذر بہانے
آکھ بَلٰی بلا سہیڑی، انسانے نادانے
شان انسان جوان بھلے دا ،ملکاں نالوں اگے
کھول نہیں ایہ گل محمد، مت کوئی جھگڑا لگے
جدوں پیارا مہریں آوے، آپ آپے ول چِھکےّ
ویری بھی تد گولے بندے، ہر اک دا دل وِکےّ
نفس عفریت کندھاڑے چائے، بن بے عذر اگھوڑا
فرماں دار چلے ہو دردی، پندھ نہ کردا تھوڑا
آتشین پہاڑ غصے دا ،شہوت دریا جوشاں
حرص ہوا گلیم گوشاں تھیں، لنگھے کرکے ہوشاں
مارو غول شہر دے درتے، استریاں تے مایا
بازو بند پناہ سجن دی، ہون نہ دیندی ضائعا
سمجھن والے سمجھ لئین گے، سِرّ گُجھّا وچ پُتلی
پھول نہ رمز محمدبخشا، دس حقیقت اُتلی
آتشین پہاڑوں لنگھے، شہر گلیم گوشاں توں
برکت نال عشق دی گزرے، بھیں دریا جوشاں توں
