اُڈیا دیو محبت چایا، اک پل کتے نہ اڑیا
سیف ملوک اس پہرے اندر، باغ ارم تک کھڑیا
باغوں باہر سی اک چشم،ہ آ لتھا اس اُتے
ساعت گھڑی آرام کیتو نیں، بیٹھ رہے یا سُتےّ
تاہییئں جے پھر آیا پچھوں، اس بی بی دا ڈیرا
لشکر فوج نشان نقارے، شوکت شان وڈیرا
باغ ارم دے گِرد چوپھیرے، ہو گئے ڈیرے ڈیرے
شارستان سنہری اندر، فوجاں پائے گھیرے
پریاں زیور گہنے بھریاں، جیونکر ہریاں شاخاں
سیف ملوکے نال محمد، ہس ہس کرن مزاخاں
آون سات لگائے تنبو، باغ ارم وچ لتھے
مِلن چلے شاہپال شاہے نوں، دھو کپڑے منہ متھے
سُچا سائبان شتابی، شاہزادے پرلایا
بستر لدتے گاؤ تکیے، عزّت نال بہایا
شاہپالے دے میلے کارن، ہور گئے اُٹھ سارے
آوے جدوں قضا محمد، داناواں مت مارے
خاطر جمع تسلیّ کر کے، آہو خاطف آیا
دیواں خبر پری نوں خیری، سیف ملوک پچایا
اس جائی کجھ پریاں آہیاں، ہور کئی طرفینی
گئے شزادہ سونپ اوہناں نو،ں سبھو واقف عینی
کہہ کے گئے اوہناں نوں چیتا، ویکھ آدم دا جایا
شرّمکر کجھ کرئیو ناہیں، ایہ گھر ساڈے آیا
اوہناں نوں کے صرفہ آہا، گیاں جت ول جانا
خوف خطر دی جائی رہیا، سُتّا بال ایانا
سیف ملوک اکلاّ رہیا، پاس نہ رہیوس کائی
بستر توں اُٹھ سیر کریندا، باغ اندر ہر جائی
گل پھل رنگا رنگ دے تکدا، پنکھی خوب ہزاراں
بھلے بھلیرے رُکھ نورانی، انت نہ میوے داراں
دم دم شکر ربانا آکھے، حمد ثنا کروڑاں
جیوندیاں وچ جنت آندوس، پُگ گیاں سبھ لوڑاں
پر ماں باپ میرے دکھیارے، چھم چھم ہوسن روندے
لوُں لوُں ٹھنڈ اوہناں نوں پوندی، جے اج تکدے ہوندے
پر میری کے خبر اوہناں نوں، جا پُہتا کس جائی
کروا سیر بہشتاں اندر، مولیٰ آس پُچائی
اوہناں ہکھی لاہی ہوسی، ہوگ کتے مر رہیا
اتنی مدّت پاء نہ آیا ،نہ کوئی خیر سُنیہا
بابل میرا روندا ہوسی، وانگ نبی کنعانی
نہ معلم اس یوسف والی، پُت لدھی سلطانی
میں اج باغ ارم وچ پھردا ،بن پریاں دا لاڑا
ناری لوک میرا تن خاکی، چاون رکھ کندہاڑا
ماپے غم میرے وچ ہوسن ،کر دے نت سیاپے
خاکو اندر سوندے ہوسن، جیونکر ہالی تاپے
رورو کے ہُن ہویا ہوسی، پیو میرا نابینا
آتش غم میری دی اس دا، ہوگ جلایا سینہ
اس دی ونڈے دامیں ہوساں، مر کے خاکو رلیا
یا وچ وخت قضیےّ بھارے، پا کڑاہی تلیا
مینوں رب دتی وڈیائی، موج بہشتیں ماناں
پیؤ بہار میری ہن ویکھے، سبز ہووے کُملانا
ایہناں خوشیاں اندر آہا، خوشی نہ پچدی کسےّ
توڑے کول سجن دے پہتا ،توڑ چڑھے تاں دِسےّ
بہتے سالک راہ چلیندے، خوشیاں مانن لگے
ہوئے بند نہ پُہتے کدھرے، نہ پچھے نہ اگےّ
خوشیئں خوشیئں سیر کریندا، نظر چوطرفے پھیرے
دریا تے کوہ قاف اس تھائیوں، دسدے آہے نیڑے
لکھ ہزار درخت پہاڑی، بہت بلند شماروں
نال اسمان جِنھاں دی چوٹی، دسن قاف کناروں
سبز شعاع اوہناں دی کیتا، انبر دا رنگ نیلا
رنگ برنگی میوے دِسن، کوئی سُوہا کوئی پیلا
بنگلے محل چبارے دھولر ،باغ اندر خوش جائیں
روضے ' مدرس ' مجلس خانے ' مسجد ہٹ سرائیں
نقش نگار عجائب سوہنے، ہر ہر طرح نیارے
ویکھ نقاش خیال اوہدے دے، ہوش گئے بھُل سارے
تک معمار ادراکے والا، کُند ہویا تدبیروں
حکمت کاریگر دی دِسے، چترّ کار منیروں
ہر حیوان انسان پری دی، صورت نقش بنائی
بہت کمال نہایت سوہنی، زیور لاء سُہائی
ہر پاسے خوشبو پھلاں دی، مغز معطر کردی
ہر میوے تھیں باس بہشتی، قُوت دے جگر دی
شاہزادہ تک باغ ارم دا، ہو تعجب رہیا
دل وچ کہے بہشت اصلیا، ہوسی کد اجیہا
بندر تے کوہ قافاں اندر، باغیں تے صحرائیں
ایہہ عجائب رُکھ نہ ڈِٹھے، نہ خوش آب ہوائیں
جنت اعلیٰ کہندے جس نوں، ہوگ متے اوہ ایہا
دنیا اُتے کتھوں ہووے، سُندر باغ اجیہا
کر کے سیر بہار چمن دا ،پھر چشمے پر آیا
جس پر آہو خاطف آہا ،اوّل آن بہایا
خوش ہوا نہایت مٹھی، بہت سکھاون والی
سے برساں دا ماندہ ماڑا، کرے نروآ حالی
وگن نہراں لہر بہ لہراں، سچے تھاں کنارے
ٹھنڈیاں چھاواں کولے کولے، سبزے فرش کھلارے
نارونی دا رُکھ گھنیرا، چشمے اُتے ہے سی
دریائی دی چھتری ساوی، ہوگ نہ سوہنی ایسی
جھُلیّ واء ہلن وچ شاخاں، کرن اشارت راہیاں
آہو ہین تساڈے کارن، خوب وچھائیاں ڈاہیاں
چشمے وچوں آ پیاسے، ٹھنڈا پانی پیو
چھام گھنی آرام کرو تے، گھڑی اسودہ تھیؤ
نارونی دی چھانویں جا کے، ہویا دراز شہزادہ
باغ ارم دی واؤ سُکھائی، مستی چڑھی زیادہ
مدت دا نندرایا آہا، نیندر گھُل مل آئی
سُتا ہو بے ہوش شہزادہ، دشمن وار چلائی
سے برساں دی زُہدی کر کے، جاں روح منزل پہتا
اک گھڑی دی غفلت خوشیوں، دور ہٹے مُڑ بُہتا
نفس موئے دا سنگی شیطاں، آن کرے اُپرالے
باغ حقیقی وچوں پھڑکے، قید مجازی ڈالے
سٹوں سخت ہوون بِھڑہٹاں، کہن حکیم سیانے
اس قیدوں چھٹکارا اوکھا، کڈھے یار دھگانے
ویری دشمن موئے گئے دا، ساہ وساہ نہ کرئیے
سپ موئے دا کنڈا چُبھےّ، پھر بھی دردیں مریئے
کر کر زہد ریاضت بھائی، جاں میلے پر آیا
خوشی غرورت غفلت کیتی، روح بندی مُڑ پایا
تنگ پیا دل آ ہُن ساقی، بھر کے دے پیالا
دشمن دے وس پیوس اکلاّ، ہے تیرا اپرالا
قیدے اندر رہاں امیدی، پی کے جام صبر دا
من رضا محمد ڈاڈھا، جو چاہے سو کردا
