ٹاپو تے کوہ قاف سمندر، جنگل بار اُجاڑاں
ندیان بیلے خیبر غاراں، وچ پنجال پہاڑاں
لوڑ رہے ویرانے سبھے، خونی ہتھ نہ آیا
پھیر آبادی بھالن لگے، مُلکیں پھیرا پایا
شہر ولایت جوہ جوہیرے، چشمے حوض سرائیں
رُکھ بغیچے کھوہ بنھوڑے، ڈھوکاں کھیت گرائیں
جس جس جائی سُجھدا آہا، آدمیاں دا واسا
پریاں دیو لگے سبھ لوڑن، مل لیا ہر پاسا
کوئی کدھرے کوئی کدھرے لوڑے، کِڑک دیواںنوں بھاری
اوس دہاڑے چالیھ پریاں، آیاں وچ اڈاری
باغ ارم دے اتوں لنگھیاں، نال قضاء الٰہی
ہیٹھ درخت ڈٹھو نیں سُتاّ، آدم زاد سپاہی
اوس درخت اُتے لہہ آیاں، گوء مگوء مچائی
ویہہ وسوسے ایہ خونی ساڈا، ہور نہ ہوسی کائی
کن آواز اوہناں دا آیا، جاگ پیا اوہ راہی
سبھو پریاں دبکا دے کے، پچھن اوئے سپاہی
کون کوئی توں کتھوں آئیوں، تُدھ معلوم نہ ہویا
پریاں دیواں دے ایہ تھانے، کیوں اس جائی سویا
احمق ہیں یا جھلاّ خفتی، یا مغرور جوانی
کیہڑی جائی آکے سُتوں، مار کرے کوئی فانی
سیف ملوک دلیر جوانے، خوب جواب سنایا
باجھ رضا ربے دی کیہڑا، مارن والا جایا
جدوں قضا الٰہی آسی، مُول نہ رہسی ڈَکیّ
حُکمے باجھ نہ مراں کسے تھیں، معلم ہے گل پکی
بے گناہ میرے ول جیہڑے، بُریاں اکھیں کرسن
ہتھوں ہوگ جنہاں دی آئی، میرے ہتھوں مرسن
پریاں نے تد معلم کیتا، ایڈ دلیری جس دی
قلزم رنڈی اِسےّ کیتی، سچ ایہو گل دسدی
شاہزادے تھیں پچھن لگیاں، بن کے وانگ حلیماں
اسفند باش جزیرے تدھے، کیتیاں سر مہیماں؟
قلزم دا شاہزادہ اوتھے، تدھ ہی مار گُمایا
سراندیپے دی شاہزادی، توں چُھڑکا لیایا
جے اوہ شیر بہادر توں ہیں، سندر شکل سپاہی
تاں سو شکر اساں بھی ڈِٹھیوں، چاہ تکن دی آہی
سیف ملوکے ایہ گل سُجھی، ہین ایہ پریاں ایتھوں
سراندیپوں سُنیاں گلاں، رہ رہ آئیاں جتھوں
جیکوئی دور ملک تھیں ہوون، کد واقف دستانوں
باغ ارم وچ آیاں ہوسن، زریں شارستانوں
آہو مہیّیں کُٹھا آہا، شاہزادے فرمایا
ملکہ خاتوں قیدوں کڈھی، جاں رب کرم کمایا
اوسے دل نوں ہمت دتی، اوسے یاری کیتی
نہیں تاں اینویں کد مریندا، ایسا دیو جمعیتی
پریاں کہیا دس اسانوں، کیکر کُٹھا آہی
جیؤں جیؤں گذری سبھ دسالی، سیف ملوک سپاہی
ویکھ اقبال دلیری اس دی، ہتھ نہ پاون پریاں
ایڈ بہادر دیواں مارے، زور اوہدا سُن ڈریاں
حکمت مکر فریبیں کر کے، قلزم کھڑیا لوڑن
سیف ملوک بھلاون کارن، جُھوٹھ مَسَبدا جوڑن
شارستان سنہری وچوں، کہن اسیں ہن آئیاں
شاہ شاہپال تیرے ول گھلّیاں، خوشیئں خوشیئں دھائیاں
شاہزادے نوں چا لیاؤ، حکم دتا شاہپالے
جے آکھیں تاں چاء لے چلیئے، کول بدیع جمالے
شاہزادے شکرانہ پڑھیا ،بہت دلوں خوش ہویا
پہن لئے ہتھیار پوشاکی، اوّل منہ ہتھ دھویا
پریاں نوں فرمائیوس جھبدے، چاء لے چلو مینوں
نال شتابی چایا پریاں، ایہہ ہُن کھڑساں تینوں
ست دن تے ست راتیں اُڈیاں، کرکے تیزا ڈاری
اکس پہاڑ اُچے تے لتھیاں، کِلک اوہناں نے ماری
آن ہجوم اکٹھے ہوئے، پریاں دیو مریلے
آکھن نس ڈٹھوئی شخصا، اگے ہی بہوں ویلے
ہن جاسیں تاں پُچھساں ایتھوں، آئی شامت تیری
مدّت ہوئی اساں بھی چڑھیاں، کیتی لوڑ بتیری
قلزم دے درباروں آئے، اسیں لوڑاؤ تیرے
اس سلطانے گھلیا سانوں، پکڑو دشمن میرے
ڈھونڈھ تھکے کل عالم تینوں، مساں مساں ہتھ آئیوں
چڑھیا خون اکھیں وچ تینوں، اوسے آن بہائیوں
بے گناہ شاہزادہ ساڈا، کیوں تدھ مار گُمایا
مار اضاعیں کرساں تینوں، اج بدلہ ہتھ آیا
سُن گلاں شاہزادے تائیں، بہت آئی غمناکی
کہندا ہے کے مارن میرا، عاجز بندہ خاکی
کے ہویا مرویساں شوہدا ،کے جیون داجھورا
دو افسوس رہے دل اندر، ڈاڈھے نال نہ زورا
اک تے مائی بابل سنگیاں، مردیاں منہ نہ ڈٹھا
دوجا چھیکڑ وار نہ ملیا، یار پیارا مِٹھاّ
اوڑک اک دن مرنا بندے، کیا پچھے کیا اگے
نیت پریت تیری وچ مویا، پتہ سجن نوں لگے
جان ہووے قربان سجن توں، عشق ایمان نہ ہاراں
اپنی توڑ نباہ محمد، کجھ پرواہ نہ یاراں
سیف ملوک ایہناں بنھ کھڑیا، سنگلدیپ شہر وچ
پریاں دیو عفریت بتیرے، ویکھن آئے در وچ
جو ویکھن سو ہئے ہئے کردے، ہتھ مروڑن سارے
ایہ جوان نہ مارن جوگا، کے کرسن ہتیارے
اوڑک کوٹ اندر پھڑ کھڑیا، وچ حضور شہانے
سیف ملوکے ڈٹھے اگے، بادشاہی سمیانے
سُچے فرش فروش وچھائے، کرسی سے سنہری
تخت جڑاؤ تے شاہ بیٹھا، دیواں بھری کچہری
سیف ملوکے نظری آیا، تخت اُتے اک تودہ
سٹھ گز لّماقد دیوے دا، چہرہ غضب الودہ
سیف ملوک سلام پُچایا، جیونکر رسم شہانی
جھل سلام تخت پر گجیا، کہندا ہے نقصانی
توہیں میرا بیٹا کُٹھا، اسفند باش جزیرے
گھائل کریں جوان اجیہے، چایا سئیں تقصیرے
تینوں کُجھ نہ سُجھدا آہا، اس دا بھی کوئی ہوسی
جیونکر میں اوہدے غم رُناّ، باپ تیرا ہن روسی
سیف ملوکے جھڑکاں سن کے، رت گئی سُک ساری
نال دلیری اٹھ سلامی، کردا دوجی واری
دے دعائیں کرے ثنائیں، دل وچ اوٹ اِلہ دی
نال فصاحت عقل بلاغت، صفت کیتی اُس شاہ دی
پھیر اس اگے چھویا قصہ، اپنے حال احوالوں
اس جامے اس مورت والا، عشق بدیع جمالوں
سفر سمندر فوج ڈُبن دا، ذکر زنگی دا آندا
بوزنیاں تے سگساراں دا، قصہ شہر زناندا
ہور قضیےّ جانواراں دے، بِھیں گل تتےّ تھل دی
اسفند باش جزیرے والی، گل دسی پل پل دی
ملکہ دی بے ہوشی والی، ساری گل سنائی
موت دسی بہرام دیوے دی، جیوں مویا سنگ آئی
واسط سر اندیپ وڑن دا، سارا حال سنایا
ہور بدیع جمال پری دا، جیوں جیوں درسن پایا
شفقت الفت شاہ پری دی، قول قرار زبانی
مہر افروزے دے گھر در دی، دسی کُل نشانی
مہر افروزے دا نال لے جانا، باغ ارم وچ جانا
پھر پریاں دا نال بہانے، سنگلادیپ پُچانا
سچوّ سچ سنائیوس سارا، جھوٹھ نہ کہیوس ماسا
سچے ناہیں آنچ محمد، کُہہ سچ بے وسواسا
شاہزادے تھیں پچھن لگا، ہاشم شاہ غم بھریا
متھے وٹ اکھیں پر لالی، ڈھیر بیچارا جریا
بھیڈاں وانگ حلیم دکھاویں، نیت دے بگھیاڑا
مثل فرشتے صورت دِسے، باطن دیو اواڑا
ناحق خون کیتا تدھ کاہنوں، بیگناہاں ماریں
روز قیامت پچھ ہووی گی، من وچ خوف نہ دھاریں
سیف ملوکے کہیا اگوں، آکھ سلام دوبارے
لکھن ہار ازل دے شاہا، جو جو نقش اتارے
متھے میرے جو اس لکھے، عیب گناہ خطائی
کد تدبیروں دھوون ہوندے، پکے لیکھ خدائی
ایہ منہ کالکھ لگنی آہی، لکھی دُھردرگاہوں
دوس دیو کے مینوں شاہا، وُڑھی قضاء الہٰوں
توڑے لکھ افسوس بندے نوں، لگے کم وہایاں
تُرٹا لعل نہ جڑیا مُڑکے، ہر گز پچھوتایاں
صورت شیر جوان تیرے دی، ویکھ لگا غم مینوں
ہونی ہوئی نہ مڑدی آہی، کے ہُن آکھاں تینوں
ہتھوں چھُٹا باز نہ مُڑیا، نال افسوساں گھنیاں
کجھ نہ حاصل ہویا شاہا، پٹ پٹ مُنہ سر بھنیاں
کیتے اپنے دا دل اندر، بہت افسوس کیتا میں
ظلم بُرا ایہ متھےّ لگا، ہتھیں زہر پیتا میں
ہائے ہائے ڈب مراں وچ ندیاں، نج آیا اس رستے
ٹُٹا شیشہ پھیر نہ جڑیا، نال کچے بند بستے
ڈاڈھی ہے تقدیر الٰہی، منہ مارے تدبیراں
کس سر دوس محمد، پھڑیوس اپنیاں تقصیراں
کیتا عذر خطائی منیّ، سیف ملوک شہزادے
ہاشم دا کجھ غصہ گھٹیا، رہیا کمی زیادے
گنتریاں وچ آیا کہندا، مارسٹاں کہ چھڈاں
اوڑک ورم پتر دا آکھے، بہتر جے سر وڈھاں
کدی کہے چا قید کرائیے، کدی کہے جے ماراں
کدی کہے بہرام نہ مُڑدا، نال اجیہاں کاراں
لِلّٰہ خون پتر دا بخشاں، مت میں بھی بخشیواں
گرم پیالا غصےّ والا ،اندر و اندر پیواں
رہ رہ کے پھر رہ نہ سکیا، کیتوس حکم قتل دا
گچ پچاوے کون غصے دا، اُچاّبھانبڑ بلدا
ہاشم شاہ فرمایا اوڑک، معلم ہویا مینوں
توں دلبند اساڈا کُٹھا، قتل کراواں تینوں
جلاّدے ول شارت کیتی، ترت اوہ حاضر ہویا
جیوں بدکاراں دے سر آکے، ملک الموت کھلویا
بلّیاں اکھیں تے منہ کالا، ککیاں داڑھی مچھّاں
چٹے دند لباں تھیں باہر، وال موہیں پر لُچھّاں
پھِکی خوء ترشرو دِسے، تلخ زبان رنجانی
کَپّوں کھاؤں کردا سُجھے، چہرہ مثل سوہانی
رنگ دیدار زُحلّے والا، وانگ مریخ صلابت
ویکھن سات دلیری بھجے، کھاون آئی آفت
خونی سُرخ پُشاک لگائی، باہر تیغ میانوں
تیز اتے خوں ریز زیادہ، باشک ناگ زبانوں
مریخی دل ہوئے شکستہ، تیغ اوہدی تھیں ڈرکے
جوز ابُرج کرے دو پھاڑاں، سر نیزے تے دھرکے
دہشت دس البرز کنباوے، پئے پہاڑ تریلی
لرزہ پوے زمیناں تائیں، جاں اس نوں شاہ پیلی
توبرہ ریتو بھریا گل وچ، خونی نطع بغل وچ
سینکڑیاں نوں ذبح کریندا، وانگ قصائیاں پل وچ
رتی رحم تے سہم دلے نوں، ترس نہ وچ سرشتے
خونی کم ہمیشہ وانگر، ملک الموت فرشتے
اوّل نطع زمیں پر دھریا، اُپر ریت کھلاری
پریاں دیو وڈیرے نٹھے، ویکھ اوہدی ہتیاری
شاہزادے نوں باہوں پھڑکے، ریتے وچ بہایا
اُگر تیغ سرے تے آندی، مارن اُتے آیا
