بھاویں جہڑے حیلے مُکے کالی رات مُکایئے
آؤ رل مِل سجنو کدھروں سورج گھیر لیایئے
کاہنوں اپنی پیڑ کِسے نوں دس کے روگی کریئے
بُوٹا سڑدا چنگا اے کاہنوں جھلاں نوں اگ لایئے
نہ مٹیاراں رنگلے پیڑھے بہہ کے چرخے ڈاہون
نہ ہُن دیس دے گبھرو گاون ڈھولے، ٹپّے، ماہیے
دل دے اندر کدیں نہ بویئے بغض کرودھ دی کھیتی
نہ کاغذ دیاں قبراں دے وِچ انگیارے دفنایئے
بھاویں جِنا پیار خلوص منافق دے وچ ہووے
موہرا اوڑک موہرا اے، بھاویں جنا مِٹھا پایئے
کم ظرفی اے دل دا روگ نصیر کِسے نوں دسنا
وانگ سمندر دریاواں نوں چُپ کرکے پی جایئے
.....................
کتاب: تیرا ہجر گلاب جیہا
صفحہ: 39
حوالہ: تیرا ہجر گلاب جیہا، نصیر بلوچ؛ مجلس پنجابی ادب فیصل آباد؛ صفحہ 39 ( ویکھو )
