ہے تاں بڑا عجیب

جے توں نہ مُکلاوے جاندی، تینوں بھرم رہنا سی
کہ رنگاں دا مطلب پُھل ہی ہوندائے
بُجھی ہوئی سواہ دی ہمک نہیں ہوندی
تُوں محبت نوں کِسے معصوم دا ناں ہی سمجھدی رہنا سی

تُوں سوچیا شاید ۔۔۔
تیرے کروشیے نال کڈھے ہوئے اکّھر، کسے دن بول اُٹھن گے
جاں گندھلے پانیاں وچ بِھج نہ سکن گے
بٹن جوڑ جوڑ اُنی ہوئی بطخ دے پر
توں کدے سوچیا وی نہیں ہونا کہ مُکلاوا
داج دے بھانڈیاں دی چھنک وچ
جھانجر دی چُپ دا بے کفن سڑنا ہے
جاں رشتیاں دے سیک وچ، رنگاں دا تِڑک جانا ہے
سریندر کور نوں مُڑ کدے نئیں دسدی
حادثیاں دی اُڈیک وچ بیٹھی چھندو
ایس قدر اُسر جاندی ہے، محض گھٹناواں دی دیوار
اصل وچ مُکلاوا کدے نہ آون والی سمجھ ہے۔۔۔ کہ کس طرحاں کوئی وی پِنڈ
ہولی ہولی بدل جاندا ہے 'داناباد' وچ
مکلاوا اصل وچ ریجھاں دا پِگھل کے
منجیاں، پیڑھیاں بُہارِیاں وچ وٹنا ہے۔۔۔

ہے تاں بڑا عجیب کہ تلیاں تے پالے سچ نوں
اینویں کچی جیہی مہندی نال جِھڑک دینا
جاں چھڑ گئے میلے دے ویران پِڑ دی
بھاں بھاں نوں ساہاں چِ پرو لینا
جاں واہے ہویے کھیتاں چ دفن
ہزاراں وار مِدّھیاں پگڈنڈیاں نوں یاد کرنا۔۔
ہُن جدوں کہ کنڈھے تے ہی ڈُب گئی ہے بٹناں والی بطخ
اجے وی حادثیاں دی جھاک وچ بیٹھی چِھندو
محض گھٹناواں دی دیوار دے اوس پار
جو کدی کسے توں ٹپ نہیں ہوئی
ہے تاں بڑا عجیب کہ میں جو کُجھ نہیں لگدا تیرا
دیوار دے ایدھر وی تے اودھر وی، مریاں ہوئیاں
تے مرن جا رہیاں بطخاں نوں چُکی پِھردا ہاں