ਜੇ ਤੂੰ ਨਾ ਮੁਕਲਾਵੇ ਜਾਂਦੀ, ਤੈਨੂੰ ਭਰਮ ਰਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਰੰਗਾਂ ਦਾ ਮਤਲਬ ਫੁੱਲ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਏ ਬੁਝੀ ਹੋਈ ਸੁਆਹ ਦੀ ਹਮਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਤੂੰ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਮਾਸੂਮ ਦਾ ਨਾਂ ਹੀ ਸਮਝਦੀ ਰਹਿਣਾ ਸੀ ਤੋਂ ਸੋਚਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ।।। ਤੇਰੇ ਕਰੋਸ਼ੀਏ ਨਾਲ਼ ਕੱਢੇ ਹੋਏ ਅੱਖਰ, ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਬੋਲ ਉੱਠਣਗੇ ਜਾਂ ਗੰਧਲੇ ਪਾਣੀਆਂ ਵਿਚ ਭੱਜ ਨਾ ਸਕਣਗੇ ਬਟਨ ਜੋੜ ਜੋੜ ਇੰਨੀ ਹੋਈ ਬੱਤਖ਼ ਦੇ ਪ੍ਰ ਤੂੰ ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਕਿ ਮੁਕਲਾਵਾ ਦਾਜ ਦੇ ਭਾਂਡਿਆਂ ਦੀ ਛਣਕ ਵਿਚ ਝਾਂਜਰ ਦੀ ਚੁੱਪ ਦਾ ਬੇ ਕਫ਼ਨ ਸੜਨਾ ਹੈ ਜਾਂ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਸੇਕ ਵਿਚ, ਰੰਗਾਂ ਦਾ ਤਿੜਕ ਜਾਣਾ ਹੈ ਸੁਰੇਂਦਰ ਕੌਰ ਨੂੰ ਮੁੜ ਕਦੇ ਨਈਂ ਦਿਸਦੀ ਹਾਦਸਿਆਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਛੰਦੂ ਏਸ ਕਦਰ ਅਸਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਮਹਿਜ਼ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੀ ਦੀਵਾਰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਮੁਕਲਾਵਾ ਕਦੇ ਨਾ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਸਮਝ ਹੈ।।। ਕਿ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਪਿੰਡ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ 'ਦਾਨਾਬਾਦ' ਵਿਚ ਮੁਕਲਾਵਾ ਅਸਲ ਵਿਚ ਰੀਝਾਂ ਦਾ ਪਿਘਲ ਕੇ ਮੰਜੀਆਂ, ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਬਿਹਾਰੀਆਂ ਵਿਚ ਵਟਣਾ ਹੈ।।। ਹੈ ਤਾਂ ਬੜਾ ਅਜੀਬ ਕਿ ਤਲੀਆਂ ਤੇ ਪਾਲੇ ਸੱਚ ਨੂੰ ਐਂਵੇਂ ਕੱਚੀ ਜਿਹੀ ਮਹਿੰਦੀ ਨਾਲ਼ ਝਿੜਕ ਦੇਣਾ ਜਾਂ ਛਿੜ ਗਏ ਮਿਲੇ ਦੇ ਵੀਰਾਨ ਪਿੜ ਦੀ ਭਉਂ ਭਉਂ ਨੂੰ ਸਾਹਾਂ ਚ ਪੂਰੋ ਲੈਣਾ ਜਾਂ ਵਾਹੇ ਹਵੀਏ ਖੇਤਾਂ ਚ ਦਫ਼ਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਾਰ ਮਿਦੱਹਿਆਂ ਪਗਡੰਡੀਆਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨਾ।। ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਕਿ ਕੰਢੇ ਤੇ ਹੀ ਡੁੱਬ ਗਈ ਹੈ ਬਟਨਾਂ ਵਾਲੀ ਬੱਤਖ਼ ਅਜੇ ਵੀ ਹਾਦਸਿਆਂ ਦੀ ਝਾਕ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਛਿੰਦੋ ਮਹਿਜ਼ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੀ ਦੀਵਾਰ ਦੇ ਉਸ ਪਾਰ ਜੋ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਟੱਪ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਹੈ ਤਾਂ ਬੜਾ ਅਜੀਬ ਕਿ ਮੈਂ ਜੋ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਤੇਰਾ ਦੀਵਾਰ ਦੇ ਇਧਰ ਵੀ ਤੇ ਉਧਰ ਵੀ, ਮਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਮਰਨ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਬੱਤਖ਼ਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦਾ ਹਾਂ
