سارے بُوہے گواچ گئے نیں
کندھیاں ایڈا تے نہیں بولدیاں سن
کیہڑا کُوڑ ویچاں کہ ہٹیاں نہ کُھلن
دُکھاں دے کنڈھے تے سمندر نہ سون
مِٹی میرے نال ٹر پئی اے
کیہ رولا پئے پاندے او کیہڑے کنڈھے او
سورج نے تہاڈی دُھپ ساڑی اے
کِھڑ کِھڑ کے پُھل نہ چگیا کرو
نہیں تے ہتھاں وچ پیلیاں نہیں رہندیاں
کھری تے میں دعا نہیں، وٹے تسیں وی نہیں
ہنیریاں توں ودھ چن وسن نہیں دیندا
شاماں ویلے میں پروازاں دی جُھگی بنائی
رات گن کے چن نوں کتھوں سُٹو گے
زمینے کیہڑا دریا پھڑنا جے
عرش تے جا کے کیہڑی خدائی لبھ جانی اے
پٹوہلے گنوا کے کیہڑی میں جوان ہو گئی آں
واگ پھڑ کے کیہو جیہا سفر شروع ہندا اے
سارے ای قبر جیہا سجدہ نیں
میں ودھ کے کتبہ ہو گئی آں
مسافر پتھراں ول جاندے پئی نی
پلیت اکھاں کڈاں بولدیاں نیں
جیویں ماں دی ہک تے ایہناں نوں بُھکھ نہ لگی ہووے
جیویں مِٹی گواچ جائے
تے واج کوئی چھڈ جاوے
ہر گھر دی اک روڑی ہندی اے
تسیں کتھوں آئے او
اگ دا پرولا بنا کے ٹردے رہو
مِٹی نے کیہڑا بولنا جے
ایہ تے قبر تک چُپ رہندی جے
چن ویلے بہتے پیر گواچے
جنگل ویلے ادھی واج تے موسم بدلے
اگ ویلے اپنا اپنا کُوڑا لیاؤ
رب ویلے چن وسن نہیں دیندا
