چھاویں بہہ گئے اسیں تے درخت کوئی لے گیا
سورج گھر رکھیا
تے راتیں کوئی لے گیا
گھوڑے خواباں دی جاگدی اکھ
بندے مر جاندے مٹی جدوں اقرار کردی
میں رب دی بندی
کاہنوں کُرلاندی
مائے نی مائے
تیرے کپڑے مینوں چھوٹے پے گئے
کیوں موسم نوں چن چکھے
اکھاں راز بن سُولی چڑھیاں
رستیاں نوں میری موت آئی
ویہڑیاں دے راز بولے
گلیاں پہر کماندیاں
چن دی اُداسی موت اے
اج ایہہ میرے رب بن بیٹھے
اکھاں دُھخدیاں نیں
پیر سڑدے نیں
میرے ساہ کِتھے رہ گئے نیں
میں مچ پئی تے توں سڑ جاویں گا
میں ڈگ پئی تے توں گھٹ ہو جاویں گا
مینوں اوہنے قید دی آخری سلاخ تے لکھ چھڈیا اے
اسی چار پیراں نال ٹرے ساں
تے دو گلاں بُھل گئے ساں
شاخاں اگ دے کپڑے پا کے گھٹ ہو چلیاں نیں
اپنی اگ کدی نہیں تھکی دی
پر زندگی رات لُکائے
کِتھے چھڈیا میرا گھر پُرانا
مینوں کُوڑے وانگر بال چھڈو
تے اکھ دا نگر راز دسو
اخے اُجڑی آں نالے سجری آں
میں تے اکھیں نہر پرونی آں
ایہہ بدن تے نرا پٹولا جے
میں پُھل ونڈن چلی ساں
تے اوہ کچہری لا بیٹھے
اوہ قبر وچوں کڈھ کے پُچھدے نیں
کدوں تے کتھوں کتھوں مری سیں
میں ہس کے پُھل ونڈ دِتے
پر شاخ توں ٹٹے لوکی
میریاں ہی پُھلاں نال مر گئے
تے مینوں زمین دی چوکیداری تے رکھ گئے
ہتھ وچ سارے سورج مینوں چوہنڈیاں وڈھدے نیں
دُکھاں دی بین تے اکھ دی پٹاری
کُوڑے کپڑے تے مٹی رنگ میرا
چُپ میری نے ویکھے
دریا پئے مردے
مائے نی مائے
جدوں تیرے گھر سورج رہن آیا
اودوں تیرے بُوہے چن وکیا
جدوں سپ نے تینوں ڈنگیا
تے میں پٹاری وچوں نکل آئی
مائے نی مائے
اساں رل کے عمراں دی بین وجائی
تے قبر تک زندگی نوں مست رکھیا
ہتھاں توں ڈُلھ پئے بندے
میں تیری اک رات دی لوتی آں
فیر کیوں وال لمے کری جانی ایں
میرا ناں رکھ کے توں تے ونڈی گئی ایں
میں تینوں نیندر وچ نہیوں سون دیناں
