ਕੀ ਪੁੱਛਦੇ ਓ ਹਾਲ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਦਾ ਸਾਡਾ ਨਦਿਓਂ ਵਿਛੜੇ ਨੀਰਾਂ ਦਾ ਸਾਡਾ ਹਿੰਝ ਦੀ ਜੂਨੇ ਆਇਆਂ ਦਾ ਸਾਡਾ ਦਿਲ ਜਲਿਆਂ ਦਿਲਗੀਰਾਂ ਦਾ ਇਹ ਜਾਣ ਦੀਆਂ ਕੁੱਝ ਸ਼ੋਖ਼ ਜਿਹੇ ਰੰਗਾਂ ਦਾ ਹੀ ਨਾਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਹੈ ਜਦ ਹਟ ਗਏ ਅਸੀਂ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਮਿਲ ਕਰ ਬੈਠੇ ਤਸਵੀਰਾਂ ਦਾ ਸਾਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਦਾ ਤਿੰਨ ਲੱਭ ਗਿਆ ਪਰ ਇੱਕ ਦਾ ਮਨ ਵੀ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਕਿਆ ਲਿਖਿਆ ਕਿਸੇ ਮੁਕੱਦਰ ਸੀ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਚਾਰ ਲਕੀਰਾਂ ਦਾ ਤਕਦੀਰ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਸੁੱਕਣ ਸੀ ਤਦਬੀਰਾਂ ਸਾਥੋਂ ਨਾ ਹੋਈਆਂ ਨਾ ਝੰਗ ਛੁੱਟਿਆ ਨਾ ਕਣ ਪਾਟੇ ਝੁੰਡ ਲੰਘ ਗਿਆ ਇੰਝ ਹੈਰਾਨ ਦਾ ਮੇਰੇ ਗੀਤ ਵੀ ਲੋਕ ਸੁਣੀਂਦੇ ਨੇਂ ਨਾਲੇ ਕਾਫ਼ਰ ਆਖ ਸਦੀਂਦੇ ਨੇਂ ਮੈਂ ਦਰਦ ਨੂੰ ਕਾਅਬਾ ਕਹਿ ਬੈਠਾ ਰੱਬ ਨਾਂ ਰੱਖ ਬੈਠਾ ਪੀੜਾਂ ਦਾ ਮੈਂ ਦਾਨਿਸ਼ਵਰਾਂ ਸੁਣੀਂਦੀਆਂ ਸੰਗ ਕਈ ਵਾਰੀ ਉੱਚੀ ਬੋਲ ਪਿਆ ਕੁਝ ਮਾਨ ਸੀ ਸਾਨੂੰ ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ ਕੁਝ ਦਾਵਾ ਵੀ ਸੀ ਪੀੜਾਂ ਦਾ ਤੂੰ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਆਕਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈਂ ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਆਸ਼ਿਕ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ ਇਹ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਛੱਡ ਦੀਏ ਕਿਹਨੂੰ ਮਾਨ ਨੀਂ ਦਿੰਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦਾ
