عذاباں ورگیاں اکھاں

چلو رک رک کے چلنے آں
اوہدی پیڑاں تے پبھ رکھ کے
دور اڈے سفر توں ڈر کے
نہ منزل دور رہ جائے
کدی کلیاں دے مُکھ سوہنے
تریلاں دھونیاں ویکھاں
کدی بھنورے دا بُلھ پھلاں توں
سارا ساڑ لے جاوے

کدی کھوہاں توں پانی بھر دیاں
حسناں دی ات ویکھاں
کدی ویکھاں رسوئی وچ
سڑی لاش اُتے دو کپڑے
نمانے اج دھگانے مر گئے
غیرت دے ناں اُتے
سبیلاں ڈھونڈ دے
لاچار جسماں توں نہ کھوہ کپڑے

کدی ویکھاں نقاباں وچ
عذاباں ورگیاں اکھاں
کدی ویکھاں بغیچے دے
سٹولاں تے بُھرے جثے
مناں دے ماہی لبھنے تک
شراباں ورگیاں اکھاں
سمادھی ہووی جاون
پو اِہناں دا مان نہ ٹُٹے

کدی آوے خیالاں وچ
میرے اوہ چن جہا مُکھڑا
جہنوں ویکھے بناں شاماں
سویراں کُوڑ سی جاپن
پرائے مال وانگوں اج
پرایا ہو گیا میتھوں
برنگا کر دِتا اوہنے
میرے رنگاں دا سوہا پن

میری اکھیاں دے ہنجواں دا
مداوا کردیو لوکو
اُنہاں دی پیڑ رس رس کے
کلیجے تیک آ گئی اے
میں چُپ دے روزیاں نوں
من لیا جد اپنا من مرشد
غماں دی خشک روٹی وی
میرے لیکھاں نوں بھا گئی اے