سیو نی
مینوں اَکّ سوادی لگے
پِیڑاں ہیٹھ ہنڈاواں جِندڑی
ساہواں دے وچ کھگّے
سیّو نی!
مینوں اَکّ سوادی لگے
چیتر ماہی سجری واء نال
کِھڑن پُھلاں دے ڈوڈے
میں قبراں ول ٹُردا جاواں
لا ہجراں نُوں موڈھے
ساہوں ٹُر کنڈیالیاں چِیکاں
آ رُکیاں شاہ رگے
سیّو نی!
مینوں اَکّ سوادی لگے
میری اتھری آس تے سوں گئی
رات ہٹکورے بھر دی
اوسے رات اک گُھگی مر گئی
پالے دے وچ ٹھر دی
ٹِیساں والی لہر نے کیتے
پُھلاں دے رنگ بگّے
سیو نی۔۔۔۔۔
مینوں اَکّ سوادی لگے
ساہواں پلّے دُکھ چِنتا دے
ہنجو سلُونے رِدھے
جے کوئی دُکھدی رگ نُوں چھیڑے
ہس ہس پاواں گِدھے
ہتھ دے چھلّے دیواں جیکر
سُکھ دا دِیوا جگے
حوالہ: نال سجن دے رہیے، افضل ساحر؛ سانجھ لاہور 2011؛ صفحہ 34 ( ویکھو )
