سُفنے رہ گئے کورے
سجن!
ساڈے سُفنے رہ گئے کورے
اکِھیّاں اندر پاڑ پئے،
جِیوں کندھاں وچ مگھورے
جگ کُوڑ پسارا قہر دا
سانُوں چسکا لگّا زہر دا
دل پارا کِتے نہ ٹھہر دا
سانُوں دھڑکُو اَٹھّے پہر دا
اِک پاسا مریا شہر دا
وِچ بُھکّھا پھنئیر لہردا
ماواں نے کِھیسے پھول کے
پُت سفراں تے ٹورے
ساڈے سُفنے رہ گئے کورے
اسیں سئیاں نیناں والِیاں
سانُوں جویا انّھے ہالِیاں
من کھوبے سدّھراں گالِیاں
ساڈا جِیوّن وِچ کُٹھالِیاں
کھسّماں دِیاں اگّاں بالِیاں
دِل گُُنھے وِچ کُنالِیاں
اِس اونتر جانے سمے نے
ساہ برفاں وانگوں کھورے
ساڈے سُفنے رہ گئے کورے!
حوالہ: نال سجن دے رہیے، افضل ساحر؛ سانجھ لاہور 2011؛ صفحہ 12 ( ویکھو )
