شکّر ونڈاں رے
مورا پِیا موسے مِلّن آیو
شکّر ونڈاں رے
کِھڑ کِھڑ ہاسی دُور اُداسی
چانن پِیوے جِند پیاسی
لُوں لُوں ٹھنڈاں رے
شکّر ونڈاں رے
مورا پِیا موسے مِلّن آیو
شکّر ونڈاں رے
ہُل ہُلارے، نیناں تھارے
ہستی مستی رنگ اُتارے
میل پرِیتم کملی کِیتم
چھم چھم ناچوں چڑھ چُبارے
زُلفاں چھنڈاں رے
شکّر ونڈاں رے
مورا پِیا موسے مِلّن آیو
شکّر ونڈاں رے
بول پِیا دے دِلڑی ٹھگّن
اندھیارے میں دِیوے جگّن
گوشے بیٹھ کلولاں ہوئیاں
انگ انگ مِٹّھیاں لہراں وگّن
چکھیاں کھنڈاں رے
شکّر ونڈاں رے
مورا پِیا موسے مِلّن آیو
شکّر ونڈاں رے
میل وِچھوڑے دے گھر ڈُھکّے
اِک سُکھ مِلیا سو دُکھ مُکّے
رُوح نے رنگ رنگولی کھیڈی
خُشیاں دے رُگ بھر بھر چُکّے
بنھیاں پنڈاں رے
مورا پِیا موسے مِلّن آیو
شکّر ونڈاں رے
حوالہ: نال سجن دے رہیے، افضل ساحر؛ سانجھ لاہور 2011؛ صفحہ 107