کنڈے دی فریاد

بوٹے تے پُھل سوہنا اے
تے کِنّا ای من موہنا اے

ایہہ جادو جد وی کردا اے
دل میرا تھاں جا مردا اے

میں اکھوں اولھے نہیں کردا
اس ویری جگ توں نہیں ڈر دا

میں راکھی یار دی کرنی اے
میں گاگر پیار دی بھرنی اے

غیراں توں پیا بچاواں میں
تے خود بھاویں مر جاواں میں

جے اوہندے ولّے آوے کوئی
جے اپنے ہتھ ودھاوے کوئی

جی بولے کہ چبھ جاواں میں
پھر بھاویں ٹُٹ جاواں میں

ایناں دُکھاں نال آں مُکیا میں
ویکھو تاں سُکا سڑیا میں

پیا ہر دم سٹاں کھاواں میں
نہ پُھل نوں کدی جتاواں میں

لوکاں دا بول اے چُبھدا اے
میرے سینے دے وچ کُھبدا اے

جیڑے آسے پاسے رہندے نیں
مینوں ویری کنڈا کہندے نیں