تُوں کی جانے بھولیۓ مَجّھے

تُوں کی جانے بھولیۓ مَجّھے، انارکلی دیاں شاناں
ون سَوَنّے گاہک نی ایتھے، بَھلیو بَھلی دُکاناں
​ویکھ نی اَڑیے کھبّے پاسے وال کِسے دے کُھلّے
راہیاں دے پئَے کھیڑے پیندے خوشبوواں دے حُلّے
سَجّے پاسے کُھرلی دے وچ بنگالی رَس گُلّے
پَنج کلیانے موجاں کر لَےلُٹ لے اَڑیے بُلّھے
ویکھ کسے تھاں مُونہہ نہ ماریں، مُڑ مُڑ پیا سمجھاناں
توں کیہہ جانے بھولیۓ مَجّھے، نارکلی دیاں شاناں

ویکھ نی جیون جوگِیۓ ایتھے رنگ برنگ پٹولے
سیر کریندے نظرِیں آون پریاں دے کُجھ ٹولے
چَھڈ دے کھانے کَھلاں وڑینویں ہُون نہ چَبّں چھولے
چھڈ دے پینے گُڑے دے شربت پی ہُن کوکے کولے
بوتل دے نال مُونہہ نہ لائیں مُونہہ وچ پا لئیں کاناں
تُوں کی جانے بھولیۓ مَجّھے نارکلی دِیاں شاناں​

اَلّھڑ شِیںنہہ مٹیاراں والی چڑھتل کہیڑا جَھلّے
مونڈھے نال پیا مونڈھا کھیندائے لگن وَجّن پئے دھر گھلّے
اکّھیاں وِچ نئیں شرم دا کَجلا مونہواں تے نئیں پَلّے
اُچّا اُچّا سارے ویکھن، کوئی نہ ویکھے تَھلّے
نِیوِیں نظر کِیویں کوئی رَکّھے اُچیاں ہین دُکاناں
تُوں کیہہ جانے بھولِیۓ مَجّھے نارکلی دِیاں شاناں

چار چوفیرے ٹیڈی پھردے، نِویں بہار دے کیڑے
چاہڑے ہوئے اُچھاڑاں وانگوں پاٹن ہاکے لِیڑے
وَکّھیاں اُتّوں کُھل کُھل جاون ٹِچ ٹِچ کردے بِیڑے
جیہڑا ویکھے جِیبھ اپنی نوں دنداں ہیٹھ دبِیڑے
ڈاہڈیاں تنگ پوشاکاں دے وِچ پھاہتھیاں ہوئیاں جاناں
توں کی جانے بھولیۓ مَجّھے نارکلی دیاں شاناں

جیہڑی تھانویں نظریں آون چار مسافر کَٹّھے
اَچّن چیتی پَے جاندے نے پیر ترے کیوں مَٹّھے
ہل پَو ایتھوں بیوا قوفے لوک کرن گے ٹَھٹّھے
ایس دُکانے پان وَکیندے تُوں سمجھے نیں پَٹّھے
ڈِٹّھا ای ایہہ ساوے پَتّر سُوہئیاں کرن زباناں
توں کی جانے بھولیۓ مَجّھے نارکلی دِیاں شاناں

آ وڑیاں ایں ڈنگر مالا توں اَج کیہڑے پاسے
پیسے دے نی پُتّر سارے ایس گلی دے واسے
مہاتڑ ایتھے خالی آؤندے خالی کھڑدے کاسے
پلّے جیکر پیسے ہوون ڈُلھ ڈُلھ پیندے ہاسے
بُہتیاں مینوں آؤندیاں کوئی نئیں اِکّو گل مُکاناں
تُوں کیہہ جانے بھولیۓ مَجّھے نارکلی دیاں شاناں