مورکھ دل نہ عشقَ دی قدر کیتی
پچھے عقل دے رہا نادان لگا
عقل گلّ جیہڑی آہندی سنگدی اے
جھکدا نہیں اوہ عشق فرمان لگا
متھے وچ سمیٹ کے سوز دل دا
ساڑ بتاں دے نقش نہار سارے
بندہ بن ربّ دا نیّت بدل پہلاں
ہیں جے ربّ نوں سیس نوان لگا
دل دا صنم خانا سارا ڈھاء پہلاں
پھیر کعبے دی رکھ بنیاد مڈھوں
نیہاں تیک پرانے نوں پٹدا اے
راج نواں مکان بنان لگا
حکمت نال اوہدی دیکھ وچ باغاں
ہے خزاں دی کِویں بہار بندی
اجڑ گیاں نوں وچّ اجاڑیاں دے
لاندا ڈھلّ نہیں ربّ وساؤن لگا
ہائے ہائے دیاں لذتاں لین محرم
پاواں جدوں کہانی دل دے درد دی میں
روندے جھولدے نے وسوں باہر ہندے
یار سنن لگے میں سناؤن لگا
ڈھا کے چکّ کے رخ دردمند اکھر
مینوں جھولدا دیکھ کے انج جھولے
باغ وچ فجرے جویں پھلّ جھلے
کچھڑ چکّ تریل وراؤن لگا
میری منگتی نگاہ دے وچ پلے
داتا پا کجھ خیر تسلیاں دی
بھکھا تیرے دلاسے دا فیر مڑ کے
ہاں میں تیرے در تے آن جان لگا
بے امید کرکے بوہے اپنے توں
خالی ٹورنا سخی دا کم ناہیں
منگتا اپنے بوہے دا جدوں کوئی
ہووے نال چگاٹھ دے آن لگا
پیندی جگّ جہان دے وچ سخیا
سنی دھم اے تیریاں سخاوتاں دی
کیرے ہتھ نہ بکلوں باہر کڈھن
سخی نہیں جھکدا خیر پاؤن لگا
بھر بھڑولیاں نے حاجتمند جاندے
خیر منگدے تیرے خزانیاں دی
سنداں نت ایہو سارے آکھدے نے
ویہندا نہیں توں مال لٹاؤن لگا
تیرے در باجھوں ملدی ڈھوئی نہیں
در بدر ہو کے بڑا دیکھیا اے
قدر کسے دا کی ایہہ وگاڑ سکے
ہوویں جیہدی توں آپ بناؤن والا
رہا مڈھ توں تیرا دربار عالی
منگتے رہے سلطان فقیر تیرے
خالی گیا نہ جویں کوئی اج توڑیں
میں وی نہیں خالی در توں جان لگا
