کجھ درد پُرانے ہور وی نیں
کجھ سمے سہانے ہور وی نیں
میں کلا نہیں کملا ہویا
میرے جیہے دوانے ہور وی نیں
کیہ ہویا مینوں لُٹیا توں
میرے کول خزانے ہور وی نیں
تُوں سچی گل توں کیوں رُسیا
رُسنے دے بہانے ہور وی نیں
مے خانے بھاویں اُجڑ گئے
پِیون دے ٹکانے ہور وی نیں
توں اپنے آپ نوں کیہ سمجھیں
ایتھے لوک سیانے ہور وی نیں
چا تیرا ہور وی کئیاں نوں
حق دار نِمانے ہور وی نیں
تیری کالی زلف دے قیدی لئی
کجھ بندی خانے ہور وی نیں
تینوں ویکھیاں اکھاں نوں رجن
میرے خواب سہانے ہور وی نیں
حوالہ: ڈونگھے سوتر، غلام فرید شوکت؛ ساہیوال پرنٹنگ پریس 1996؛ صفحہ 115 ( ویکھو )
