وقت

یُگاں توں وقت خاموش بیٹھا سی
اُس ول تک تک میں تھک گئی ساں
ایہہ وی مینوں دیکھ دیکھ اَک گیا سی
پھر اک دن توں آیا
وقت نوں ہتھاں چ لے
توں مینوں ہاک ماری
میں حیران رہ گئی ایہہ جان
کہ کوئی میرے لئی آ آ تھن دا دیوا بالے گا
اک لمی خاموشی چوں جاگی
ویکھیا وقت مسکرا رہیا سی
دراصل توں وقت نوں اپنی مسکان دِتی
تے میرا روم روم مُسکا اُٹھیا
میرے وقت نوں توں چُم آکھیا
میری جان، اُٹھ

میں پُچھیا کیوں
توں کہیا، اک اَن جمی نظم
چِراں توں گواچی لبھ رہی ہے تینوں
میں وقت ول جھاکی تے تیری ہاں وچ ہاں ملائی
ایہہ بلاوا تیرا میں اکھاں میچ من لیا
میرے لُوں لُوں نے تینوں قبول کیتا
توں کہیا ہوا وچ اڈ
تے میں اُڈ پئی
توں کہیا ہسدی جا
میں ہسدی رہی تے ہسدی رہندی ہاں
توں کہیا نظماں لکھ تے
خود نظم ہو جا
میں پیار بھریا گیت بن
تھرکن لگی
تیری ہر گل نوں قبولیا میں
ہُن سجناں توں کول رہ جاں دُور
تیری ہر گل مینوں قبول
جو جی آئے کر، جیویں جی آیا کر
جاندی ہاں انصاف ہے تیرا مقدر

پیارے جانا تے اپنائے جانا ہے میرا نصیب
ایہہ میرا وشواش ہے
میں تاں قبول ہی کر سکدی ہاں
عورت دا تاں سریر ہی بنیا ہے
قبول کرن لئی
قبول کرن لئی تے
نظم ورگی دھڑکدی زندگی نوں
جنم دین لئی
ہُن توں میرے گیتاں دی
دھرتی دی ککھ وچ جو وی بیجیں گا
اوہی میری عبادت دا نذرانہ ہے
وقت گواہ ہے
جو تینوں چاہیدا ہے
میرے گیتاں دی کُکھ وچ اوہی بیج
مینوں منظور ہے سبھ
رہندی حیاتی تک!
عمراں تک!
قیامت تک!

ہُن سجناں
توں جو مرضی کر
کوئی شکوہ نہ، کوئی شکایت نہ
توں میرے پنڈے تے اپنی عبارت لکھدا جا
میں دھرت تے امبر دے
پنڈے تے نظم لکھدی جاواں گی
سوجیہے گیت تینوں چاہیدے نیں
اوہی بیجدا جا
تے وقت دی جھولی وچ پاؤندا جا