ਬਾਸ਼ਕ ਨਾਗ ਅਸਮਾਨ ਅਸਾਂ ਪਰ, ਗ਼ਜ਼ਬੋਂ ਕੁੰਡਲ ਮਾਰੇ
ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਡੰਗਣ ਕਾਰਨ, ਛਜਲੀ ਨਿੱਤ ਖਿਲਾਰੇ
ਕੁੰਡਲ ਘੱਤ ਕੀਤਾ ਇਸ ਕੈਦੀ ,ਕਿਸ ਰਾਹੋਂ ਨੱਸ ਜਾਈਏ
ਹਰਦਮ ਫ਼ਿਕਰ ਅਸਾਡੇ ਲੱਗਾ, ਕਰਦਾ ਖਾਈਏ ਖਾਈਏ
ਡੰਗ ਉਸ ਦੇ ਥੀਂ ਕੋਈ ਨਾ ਖ਼ਾਲੀ, ਹਰ ਇਕ ਨੂੰ ਬੱਸ ਦੁਹਾਈ
ਸੈਂਕੜਿਆਂ ਵਿਚ ਅਕਸ ਕਿਸੇ ਪਰ, ਰਹਿਮ ਨਹੀਂ ਇਸ ਭਾਈ
ਜ਼ੁਲਮ ਉਸ ਦੇ ਥੀਂ ਕੋਈ ਨਾ ਛੱਟਾ, ਹਰ ਇਕ ਨੂੰ ਫਿੱਟ ਕੇਤੂਸ
ਜ਼ਖ਼ਮ ਘਣੇ ਤੇ ਮਰਹਮ ਨਾ ਕੋਈ, ਨਾ ਬਣਾ ਪੱਟੀ ਸੇਤੂਸ
ਵੈਰੀ ਦਗ਼ਾ ਕਮਾਵਣ ਕਾਰਨ, ਖੇਡਾਂ ਕਰ ਕਰ ਦਿਸਦਾ
ਸੋਗ ਦੱਸੇ ਬਣ ਨੀਲਾ ਦੇਂਹੀਂ, ਰਾਤੀਂ ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸਦਾ
ਰਾਤੀਂ ਬਣੇ ਬਰੇਡਾ ਚੰਬਾ ,ਸ਼ੇਰ ਦਿਨ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਰੰਗਾ
ਸ਼ੇਰ ਬਰੀਡੇ ਦੇ ਮੂੰਹ ਆ ਯੂੰ, ਏ ਸੰਸਾਰ ਕਰੰਗਾ
ਦਮ ਦਮ ਫ਼ਿਕਰ ਗ਼ਮਾਂ ਵਿਚ ਮਰਈਏ, ਕਰ ਖ਼ਫ਼ਗੀ ਦਿਲ ਤਨਗੋਂ
ਕੀਕਰ ਹੋਗ ਬਚਾ ਅਸਾਡਾ, ਜ਼ਾਲਮ ਸ਼ੇਰ ਪਲਨਗੋਂ
ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਅਸ਼ਨਾਈ ਕਰੀਏ, ਪੱਕਾ ਲਾ ਯਰਾਨਾ
ਓੜਕ ਪਵੇ ਵਿਛੋੜਾ ਇਸ ਥੀਂ, ਕਰ ਕੇ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ
ਅਪਣਾ ਆਪ ਨਾ ਨਾਲ਼ ਨਿਬਾਹੋ,ਕੇ ਸੰਗ ਕਰਗ ਬੇਗਾਨਾ
ਸਭ ਜਗ ਫ਼ਾਨੀ ਹੋਗ ਮੁਹੰਮਦ ,ਕੱਤ ਵੱਲ ਗਿਆ ਜ਼ਮਾਨਾ
ਮਾਤਮ ਸੋਗ ਗ਼ਮੀ ਜੱਗ ਸਾਰੇ ,ਵੇਖੋ ਕੌਣ ਸੁਖਾਲ਼ਾ
ਜੇ ਕੋਈ ਸੱਦਾ ਸੁਖਾਲਾ ਦਿੱਸਦਾ ,ਸੋ ਬੀ ਹੈ ਦੁੱਖ ਵਾਲਾ
ਇਕ ਘੜੀ ਦੇ ਸੁੱਖ ਦਾ ਬਦਲਾ, ਕਿਤਨੇ ਰੋਜ਼ ਕਸ਼ਾਲਾ
ਰੁੱਤ ਬਸੰਤ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਵੇਖ ਚਮਨ ਦਾ ਚਾਲਾ
ਕਿਉਂ ਕਲੀਆਂ ਮੁੰਹੋਂ ਲਾਹੇ, ਪਰਦੇ ਸਬਜ਼ਾ ਖ਼ਾਕ ਮਲੀਂਦਾ
ਕਿਉਂ ਗੁਲਾਬਾਂ ਕੱਪੜੇ ਪਾੜੇ, ਰੰਗ ਪੀਲ਼ਾ ਵੱਲ ਥੇਂਦਾ
ਸਰੂ ਆਜ਼ਾਦ ਖਲੋਤਾ ਕੈਦੀ, ਅਰਗਵਾਂ ਰੱਤ ਪੈਂਦਾ
ਸੁਨਬਲ ਕਿਉਂ ਹੈਰਾਨ ਪਰੇਸ਼ਾਂ, ਲਾਲੇ ਦਾਗ਼ ਸੁਣੀਂਦਾ
ਨਰਗਿਸ ਨਾਲ਼ ਰਨਜੋਰੀ ਰੋਂਦਾ, ਭਰ ਆਂਸੂ ਸ਼ਬਨਮ ਦੇ
ਕਿਉਂ ਬਨਫ਼ਸ਼ਾ ਕਾਲ਼ਾ ਹੋਇਆ ,ਸੋਗ ਪੀਓਸ ਕੋਈ ਗ਼ਮ ਦੇ
ਚਿਕੜੀ ਦਾ ਦਿਲ ਸੌ ਸੌ ਪੁਰਜ਼ੇ ,ਮਾਰੇ ਧੁੱਪ ਗਰਮ ਦੇ
ਨੋਹੇਂ ਛਿੱਲਣ ਮੂੰਹ ਮੁਹੰਮਦ, ਚੰਬੇ ਨਾਲ਼ ਇਲਮ ਦੇ
ਝੱਲਣ ਰੱਖ ਹਵਾਈਂ ਕਿਨੂੰ, ਖੇਡਣ ਹਾਲ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ
ਬੋਲਣ ਖ਼ੁਸ਼ ਆਵਾਜ਼ ਜਨਾਵਰ, ਫੋਲਣ ਦਰਦ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ
ਖ਼ੁਮਰੇ ਕੋਇਲ ਕੋਕੋ ਕਰਦੇ, ਕਿਸੀ ਕੂਕ ਸੁਣਾਂਦੇ
ਕਿੱਥੇ ਸੁੱਖ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਭਰੇ ਜਹਾਨ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ
ਸੋਗੀ ਭੌਰ ਵਜਾਵਣ ਤਾਰਾਂ, ਗਾਵਣ ਸੋਜ਼ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਖ਼ੁਸ਼ ਸੌ ਈ ਜਿਸ ਚਿੱਤ ਨਾ ਲਾਇਆ, ਵਿਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ
ਘੁੱਗੀ ਤੋਤੇ ਦੇ ਗਲ ਗਾਨੀ, ਤੌਕ ਜਿਵੇਂ ਬੁਰਿਆਰਾਂ
ਦੱਸਣ ਕੌਣ ਖ਼ਲਾਸ ਮੁਹੰਮਦ, ਫਾਹੀ ਪਈ ਸੰਸਾਰਾਂ
ਐਸਾ ਦੁਖੀਆ ਹਾਲ ਚਮਨ ਦਾ, ਵਕਤ ਬਸੰਤ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ
ਕਰੋ ਕਿਆਸ ਹੋਵੇਗੀ ਕਿਸੀ, ਸਰਦ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਗੱਲਾਂ ਦੀ
ਠੰਡੀ ਵਾਅ ਮਰੀਂਦੀ ਆਹੀਂ ,ਵਾਹੀਂ ਚਿੱਤ ਡੱਲਾ ਨਦੀ
ਸਰਦ ਊਸਾਸ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਝੱਲ ਫ਼ਿਰਾਕ ਝੱਲਾ ਨਦੀ
ਕੀਤਾ ਫ਼ਿਕਰ ਫ਼ਿਰਾਕ ਸੱਜਣ ਦੇ ,ਪੁੱਤਾਂ ਦਾ ਮੁੱਖ ਪੀਲ਼ਾ
ਨੰਗਾ ਧਿਰ ਨਿੱਬੜ ਹੋ ਖਲੋਤਾ, ਹਿਜਰ ਕਿਨੂੰ ਰੱਖ ਨੀਲਾ
ਬਰਫ਼ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਸਾੜ ਸੁਕਾਇਆ ,ਸਬਜ਼ਾ ਰੰਗ ਰੰਗੀਲਾ
ਕਿੱਕਰ ਹੋਏ ਮੁਹੰਮਦ ਪਾਣੀ, ਝਾਗ ਹਿਜਰ ਦਾ ਬੇਲਾ
ਰੌਣਕ ਰੰਗ ਗਈ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਈ, ਬਾਗ਼ ਅੰਦਰ ਜੋ ਆਹੀ
ਮਾਤਮ ਸੋਗ ਪੁਸ਼ਾਕੀ ਲਾਈ, ਕਾਵਾਂ ਰੰਗ ਸਿਆਹੀ
ਨੰਗੀ ਸ਼ਾਖ਼ ਬੇਹਾਲ ਬੀਚਾਰੀ, ਲੁੱਟੀ ਜਿਵੇਂ ਸਿਪਾਹੀ
ਖਿੜ ਖਿੜ ਕਰਦੇ ਪੁੱਤ ਮੁਹੰਮਦ, ਚਲੇ ਵਤਨ ਛੱਡ ਰਾਹੀ
ਕਾਂ ਕਾਂ ਕਰਦੇ ਕਾਗ ਕੁਕਾਰੇ, ਇੱਲਾਂ ਪਾਨ ਪੁਹਾਰੇ
ਮੁਹਨਦੇ ਲਟਕ ਰਹੇ ਚਮਗਿਦੜ, ਉਲੱੋ ਜੁਲੀ ਮਾਰੇ
ਸਿਰ ਮੂੰਹ ਪਰਨੇ ਢਹਿੰਦੇ ਵਤਦੇ, ਪੱਤਰ ਵਾਊ ਉੱਡ ਅਰੇ
ਹੋ ਰਹੇ ਬੇਤਾਬ ਬੇਚਾਰੇ, ਸਕੇ ਮੂੰਹ ਫ਼ਵਾਰੇ
ਵਕਤ ਬਹਾਰਾਂ ਉਹ ਗ਼ਮਨਾਕੀ, ਵਕਤ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਇਹ ਰੌਲਾ
ਕਦੋਂ ਹੋਵੇਗਾ ਦੁਨੀਆ ਅਤੇ, ਸੁੱਖ ਮੇਰੇ ਮਕਬੋਲਾ
ਜਗਤ ਜ਼ਮਾਨਾ ਦਿਖੇਂ ਭਰਿਆ, ਰੋਵਣ ਧੋਵਨਿ ਆਹੀਂ
ਜੇ ਸੁੱਖ ਹੋਗ ਕਿੱਤੇ ਵੱਲ, ਤਾਂ ਬੀ ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾਹੀਂ
ਹਰਦਮ ਕੋਚ ਨਕਾਰਾ ਸਿਰਤੇ,ਘਰਦਾ ਪਿਆ ਸੁਣੀਂਦਾ
ਸਾਥੀ ਟੁਰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਦਸਦੇ, ਕਿਉਂਕਰ ਸੁਖ ਵਸੇਂਦਾ
ਕਾਲੇ ਇਕ ਇਕ ਵਿਛੜ ਚਲੇ, ਗੋਰੇ ਖ਼ਤ ਲਿਆਏ
ਬੰਨ੍ਹੋਂ ਭਾਰ ਤਿਆਰ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ,ਕੋਚ ਸੁਨੇਹੇ ਆਏ
ਉੜ ਕੇ ਟੁਰਨ ਲੱਗੋਂ ਜਿਸ ਵੇਲੇ, ਮੌਤ ਸਲਾਮ ਪੁਚਾਏ
ਲੈ ਸਲਾਮ ਸੁਣਾਇਆ ਮੁਹੰਮਦ, ਕੌਣ ਅਮਨ ਫਿਰ ਪਾਏ
ਅੜਿਆ ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਉੜ ਟੋਰਿਓਂ, ਕੇ ਹੋਇਆ ਉੜ ਟੁਰਿਆ
ਬਦਲੇ ਨੂੰ ਝੱਟ ਕੱਟਣ ਦੇਹ ਖਾਂ, ਜ਼ੋਰੀਂ ਝੱਲ ਨਾ ਪੂਰਿਆ
ਮਸ਼ਰਿਕ ਦੀ ਜਦ ਮਗ਼ਰਿਬ ਸਿਟੀ, ਕਿਸ ਕੰਮ ਤੇਰਾ ਝਰੀਆ
ਕਹੇ ਮੁਹੰਮਦ ਨਾ ਹੋ ਗ਼ਾਫ਼ਲ ,ਸਮਝ ਮਨਾਂ ਤੂੰ ਬਰੀਆ
ਮੰਜ਼ਿਲ ਮਾਰਨ ਵਾਲੇ ਘੋੜੇ, ਲਿੰਗ ਲੰਗੇਂ ਹੁਣ ਚਲਦੇ
ਰੀਹਨਗਨ ਦਾਓ ਬਣਾਓ ਜਿਸ ਨੂੰ ,ਝੋਲੇ ਨੇਂ ਅਤਿ ਵੱਲ ਦੇ
ਵੱਲ ਖਿੜ ਸਨ ਵੱਲ ਹੋਸੇਂ ਤਾਹੀਯਂ, ਵੱਲ ਕਢਸੀਂ ਵੱਲ ਦਿਲ ਦੇ
ਕਾਗ਼ਜ਼ੀਆਂ ਥੀਂ ਕਦ ਮੁਹੰਮਦ, ਮਿਟਦੇ ਲੇਖ ਅੱਵਲ ਦੇ
ਕੁੱਵਤ ਬਾਹ ਗਈ ਕਰ ਭੁੱਗਾ ,ਗੁੱਤਗਾ ਸੱਟ ਨਾ ਝੱਲਦਾ
ਜਾਂ ਚੋਆ ਹਾਰੇ ਨਾਲ਼ ਛੁਹਾਰੇ, ਕਚਰਕ ਰਹਸੀਂ ਚਲਦਾ
ਢਿੱਲਾ ਹੋਇਆ ਵੁਜ਼ੂ ਦਾ ਕਬਜ਼ਾ, ਵਾਇਯੋਂ ਫੜ ਫੜ ਹਿਲਦਾ
ਬਾਦੀ ਤੇ ਬਵਾਸੀਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਕਰਨ ਬਹਾਨਾ ਗੱਲ ਦਾ
ਮਾਦਾ ਸਰਦ ਗ਼ਿਜ਼ਾ ਨਾ ਸਾੜੇ, ਦਸਤ ਅਫਾਰੇ ਪੀੜਾਂ
ਕੱਖਾਂ ਦੀ ਅੱਗ ਕਚਰਕ ਦਿਸੇਂ, ਸੌਂਫ਼ ਜਵੈਣ ਹਰੀੜਾਂ
ਖੰਗ ਲੱਗੀ ਕਫ਼ ਆਈ ਜਾਨੋਂ, ਚੜ੍ਹਦੀ ਲਹਿਰ ਉੱਜਲ ਦੀ
ਤੁਮ ਸਾਹੋਂ ਤੁਮ ਸਾਹ ਹੋਏ ਨੇਂ, ਤਰਿਖ ਕਰੇ ਜਿੰਦ ਚੱਲਦੀ
ਇਕ ਪਲ ਗ਼ਮ ਬਗ਼ੈਰ ਨਾ ਲੰਘਦਾ, ਬਲਗ਼ਮ ਜ਼ੋਰਾ ਪਾਇਆ
ਆਪ ਹੱਥੀਂ ਮਨਾ ਲੱਠ ਲੀਵਈ, ਆਸਾ ਮੌਤ ਟਿਕਾਇਆ
ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਥਰ ਕੁਨਬਾ ਲੱਗਾ ,ਝੋਲ਼ਾ ਤੁਧ ਬਣਾਇਆ
ਇਹ ਝੋਲ਼ਾ ਓ ਝੱਲਿਆ ਕਹਿੰਦਾ, ਛੱਡ ਦੇ ਮਾਲ ਪਰਾਇਆ
ਭਾਰਾ ਜਲ਼ ਦੇ ਲੱਕ ਦਿਖਾਇਆ ,ਤਾਂ ਤੁਧ ਚੁੱਕ ਬਣਾਈ
ਚੁੱਕ ਲਈ ਉਹ ਕੁੱਵਤ ਉਸ ਨੇ, ਆਹੀ ਜਿਸ ਟਕਾਈ
ਮੋਤੀਂ ਜੁੜੇ ਬਰਾਬਰ ਚਿੱਟੇ, ਦੰਦ ਹੋਏ ਰੰਗ ਪੀਲੇ
ਕਸਰਾਂ ਵਿੱਥਾਂ ਛੇਕ ਪਏ ਨੀ, ਦੇਣ ਲੱਗੋਂ ਵਿਚ ਤੀਲੇ
ਤੁਧ ਜਾਤਾ ਕੋਈ ਕੀੜਾ ਲੱਗਾ, ਦੰਦ ਨਜ਼ ਵੱਲੋਂ ਹਿਲਦਾ
ਕਿਹੋ ਕੀੜਾ ਕੱਤ ਪਾਸੋਂ ਆਇਆ ,ਘੁਣ ਨਜ਼ੂਲ ਅਤਿ ਵੱਲ ਦਾ
ਨੱਕੋਂ ਪਾਣੀ ਪਈ ਮਧਾਣੀ ,ਰੁੜਕੀਂ ਸੰਝ ਸਵੇਰੇ
ਪਾਣੀ ਰਿੜਕ ਵਹਾਨੀ ਐਵੇਂ, ਕਹਿ ਕੇ ਹਾਸਲ ਤੇਰੇ
ਠੰਡ ਜ਼ੁਕਾਮ ਬਣਾਵੇਂ ਮੂਹੋਂ, ਕਾਮ ਹੋਇਆ ਹੁਣ ਪੂਰਾ
ਇਸ ਸ਼ੋਰੋਂ ਪੁੱਤ ਰਹਿੰਦੀ ਨਾਹੀਂ, ਕੇ ਲੋੜੀਂ ਪੁੱਤ ਸ਼ੋਰਾ
ਠੰਡਾ ਹੋਇਆ ਬਜ਼ਾਰ ਉਮਰ ਦਾ, ਇਹੋ ਧੁੰਦ ਰਨਜੋਰਾ
ਅਜੇ ਮੁਹੰਮਦ ਹਿਰਸ ਹੋ ਇਉਂ, ਠੰਡ ਨਾ ਪਈ ਆ ਭੋਰਾ
ਚਸ਼ਮਾਂ ਚਸ਼ਮਾ ਜਲ਼ ਦਾ ਹੋਇਆਂ, ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ ਅੰਬਾ ਹੋ
ਠੰਢੀਆਂ ਬਾਰਾਂ ਥੀਂ ਛੁਪ ਨੱਠੇ, ਬਾਰ ਚਰਨਦੇ ਆਹੋ
ਜਿਸ ਜਿਸ ਪਾਸੋਂ ਆਨ ਰੁਲੇ ਸਨ, ਹੋਏ ਤੱਤੇ ਵੱਲ ਰਾਹੂ
ਵਿਛੜ ਚਲੇ ਸਭ ਸਾਥ ਮੁਹੰਮਦ, ਕੋਈ ਨਾ ਨਾਲ਼ ਨਿਬਾਹੋ
ਧੁੰਦ ਗ਼ੁਬਾਰ ਸੰਸਾਰ ਦੱਸੀਵੇ, ਹਾਰ ਢੱਠੀ ਜਦ ਹਿਰਨੀ
ਸੁਰਮਚੂਆਂ ਦੇ ਤੀਰ ਚਲਾਉ ,ਸੁਰਮੇ ਵੱਲ ਨਾ ਕਰਨੀ
ਡੁੱਲ੍ਹੀ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਸਾਫ਼ ਨਜ਼ਰ ਦੀ, ਘੱਤ ਭਰਨੀ ਕੇ ਭਰਨੀ
ਐਨ ਗਈ ਫਿਰ ਕੇ ਮੁਹੰਮਦ ,ਐਨਕ ਨੱਕ ਪਰ ਧਰਨੀ
ਹਿੱਕ ਹਿੱਕ ਕਰ ਕੇ ਲੈਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ,ਜਿਸ ਦਿੱਤੀਆਂ ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ
ਰਲ਼ ਬੈਠਣ ਦੀ ਘੜੀ ਗ਼ਨੀਮਤ ,ਪੁੱਗ ਫ਼ਿਰਾਕ ਅਜ਼ੀਜ਼ਾਂ
ਜਿਤਨੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਅੰਦਰ, ਪੁੱਤ ਦਰੱਖ਼ਤਾਂ ਉੱਤੇ
ਇਤਨੇ ਸੂਰਤ ਸੋਹਣੀ ਵਾਲੇ, ਖ਼ਾਕ ਅੰਦਰ ਰਲ਼ ਸੁੱਤੇ
ਜਿਤਨੇ ਫੁੱਲ ਜਗਤ ਪਰ ਸਾਰੇ, ਸੂਹੇ ਚਿੱਟੇ ਪੀਲੇ
ਹਰ ਹਰ ਰੰਗੋਂ ਦੇਣ ਨਿਸ਼ਾਨੀ, ਹੋ ਹੋ ਗਏ ਰੰਗੀਲੇ
ਸਬਜ਼ੇ ਨਾਲੋਂ ਵਾਫ਼ਰ ਗੁਜ਼ਰੇ, ਸਬਜ਼ ਪੋਸ਼ਾਕਾਂ ਵਾਲੇ
ਲਾਲੇ ਤੇ ਗਲ਼ਨਾ ਰੂੰ ਵਾਫ਼ਰ ,ਰੰਗ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲ ਲਾਲੇ
ਚਿੱਟੇ ਫੁੱਲ ਜਗਤ ਪਰ ਜਿਤਨੇ, ਦੱਸਦੇ ਵਾਂਗ ਹਸ਼ਨਾਕਾਂ
ਵੱਧ ਇਸ ਥੀਂ ਹੋ ਗੁਜ਼ਰੇ ਕਿਤਨੇ ,ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਫ਼ੈਦ ਪੋਸ਼ਾਕਾਂ
ਹੋਏ ਵਧੀਕ ਗੁਲਾਬਾਂ ਕੋਲੋਂ, ਸੋਹਣੇ ਮੁੱਖ ਗੁਲਾਬੀ
ਜ਼ਰਦ ਫੁੱਲਾਂ ਥੀਂ ਬਹੁਤ ਮੁਹੰਮਦ ,ਆਸ਼ਿਕ ਜਿਗਰ ਕਬਾਬੀ
ਪੰਖੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਆਵਾਜ਼ ਹਜ਼ਾਰਾਂ, ਜੋ ਬਾਗ਼ਾਂ ਵਿਚ ਬੋਲਣ
ਸ਼ਾਇਰ ਘਣੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਥੀਂ ਹੋਏ, ਸੁਖ਼ਨ ਜਵਾਹਰ ਤੋਲਣ
ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਬੋਲ ਆਵਾਜ਼ੇ, ਕੋਈ ਨਾ ਕਿਸੇ ਜੈਸਾ
ਹੱਕਣਾ ਦਾ ਮੁੱਲ ਮੁਹਰਾਂ ਮੋਤੀਂ, ਹਿੱਕਣਾਂ ਧੇਲਾ ਪੈਸਾ
ਜੈਸਾ ਜੈਸਾ ਦਾਨ ਕਿਸੇ ਨੂੰ, ਦਿੱਤਾ ਬਖ਼ਸ਼ਣ ਹਾਰੇ
ਸੋਈਵ ਵਰਤਣ ਹੁੰਦਾ ਭਾਈ, ਦਿੰਦਾ ਕੌਣ ਉਧਾਰ ਏ
ਜੋ ਜੋ ਚੀਜ਼ ਹੱਟੀ ਵਿਚ ਹੋਸੀ, ਸੋ ਕਿਡਨੀ ਬਨਜਾਰੇ
ਹਿੱਕ ਬਨਜਾਰੇ ਮੋਤੀਂ ਵੇਚਣ, ਹਿੱਕ ਮਣਕੇ ਕਚਕਾਰੇ
ਸਿਰ ਵਰਤੇ ਜਿਸ ਹਾਲ ਸੁਣਾਏ, ਲਾਅਲ ਜਵਾਹਰ ਓਹਾ
ਜਿਸ ਅਸ ਸੁਣੀ ਸੁਣਾਈ, ਮਿਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਲੋਹਾ
ਹਾਲਾਂ ਵਾਲੇ ਗਏ ਅਗੇਰੇ, ਕਰ ਕਰ ਸਹਿਰ ਹਲਾਲਾਂ
ਜਿਹੇ ਜਿਹੇ ਰੱਬ ਦਿੱਤੇ ਘੋੜੇ, ਦੱਸ ਗਏ ਸਭ ਚਾਲਾਂ
ਸੁਖ਼ਨ ਕਿਸੇ ਦੇ ਹੀਰੇ ਮੋਤੀਂ, ਕੋਈ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲਾਂ
ਹਿੱਕ ਦੇਵੇ ਹਿੱਕ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਮੁਹੰਮਦ, ਹਿੱਕ ਮਾਨਿੰਦ ਮਸ਼ਾਲਾਂ
ਰੌਸ਼ਨ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਮਸ਼ਾਲਾਂ ਜਿਥੇ, ਹੋਰ ਚਿਰਾਗ਼ ਉਚੇਰੇ
ਕੇ ਚੁਆਤੀ ਤੇਰੀ ਓਥੇ, ਕਹਸਨ ਰੱਖ ਪਰੇਰੇ
ਆਪ ਵੱਲੋਂ ਤੁਧ ਮੁਹਰਾਂ ਟਿਕੀਆਂ, ਫ਼ਕਰੋਂ ਰੱਖ ਸਿਆਰੀ
ਪਰ ਜੇ ਤੁਰਨ ਸਰਾਫ਼ਾਂ ਅੱਗੇ, ਤਾਂ ਆਉਣ ਮੱਤ ਕਾਰੀ
ਜਿਹਨਾਂ ਸਰਾਫ਼ਾਂ ਅੱਗੇ ਰਲਦੇ, ਲਾਅਲ ਜਵਾਹਰ ਪੰਨੇ
ਕੱਚੇ ਮਣਕੇ ਵੇਖ ਅਸਾਡੇ, ਕਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਲ ਮੰਨੇ
ਦੇਣ ਤੋ ਨਗਰ ਰਿਜ਼ਕਾਂ ਵਾਲੇ ,ਖਾਣੇ ਖ਼ਾਸਾਂ ਆਮਾਂ
ਕਲੀਏ ਅਤੇ ਪੁਲਾਉ ਪਕੀਜ਼ੇ, ਹਲਵੇ ਨਾਲ਼ ਬਾਦਾਮਾਂ
ਸੋਹਣਾ ਮੱਥਾ ਵੇਖ ਕਿਸੇ ਦਾ, ਮੰਦਾ ਨਾ ਭੰਨ ਮਰਨਾ
ਕਹਿ ਕੇ ਰੀਸਾਂ ਤੁਧ ਕਨਗਾਲਾ, ਜੋ ਜੁੜਿਆ ਸੋ ਧਰਨਾ
ਅੱਗੇ ਸਖ਼ੀ ਬਤੀਰੇ ਹੋਏ, ਸ਼ਾਇਰ ਚਿਣਗ ਚੰਗੇਰੇ
ਨਿੱਕੇ ਵੱਡੇ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਮੈਂ ਥੀਂ ਸਭ ਉਚੇਰੇ
ਵੱਡੇ ਨਜ਼ਮ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਾਲੇ, ਕੌਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੁਲਦਾ
ਮਦ੍ਹਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਖਣ ਜੋਗਾ, ਨਾਹੀਂ ਕਦਰ ਅਕਲ ਦਾ
ਸ਼ਾਇਰ ਬਹੁਤ ਪੰਜਾਬ ਜ਼ਿਮੀਂ ਦੇ, ਹੋਏ ਦਾਨਿਸ਼ ਵਾਲੇ
ਕਾਫ਼ੀ ਬਾਰਾਂ ਮਾਹ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਦੋਹੜੇ ਬੀਤ ਉਜਾਲੇ
ਹਿੱਕਣਾਂ ਜੋੜ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲਿਖੀਆਂ, ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਰਸਾਲੇ
ਕਿਧਰ ਗਏ ਉਹ ਸੰਗ ਮੁਹੰਮਦ ,ਕਰ ਕੇ ਵੇਖ ਸੰਭਾਲੇ
ਅੱਵਲ ਸ਼ੇਖ਼ ਫ਼ਰੀਦ ਸ਼ੁਕਰ ਗੰਜ ,ਆਰਿਫ਼ ਅਹਿਲ ਵਲਾਇਤ
ਹਿੱਕ ਹਿੱਕ ਸੁਖ਼ਨ ਜ਼ਬਾਨ ਉਹਦੀ ਦਾ, ਰਹਿਬਰ ਰਾਹ ਹਿਦਾਇਤ
ਫਿਰ ਸੁਲਤਾਨ ਬਾਹੂ ਹਿੱਕ ਹੋਇਆ, ਖ਼ਾਸਾ ਮਰਦ ਹਕਾਨੀ
ਦੋਹੜੇ ਪਾਕ ਜ਼ਬਾਨ ਉਹਦੀ ਦੇ, ਰੌਸ਼ਨ ਦੋਹੀਂ ਜਹਾਨੀਂ
ਬੁਲ੍ਹੇ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਕਾਫ਼ੀ ਸੁਣ ਕੇ, ਤਰਟਦਾ ਕੁਫ਼ਰ ਅੰਦਰ ਦਾ
ਵਹਦਤ ਦੇ ਦਰਿਆਵੇ ਅੰਦਰ, ਉਹ ਭੀ ਵਤਿਆ ਤੁਰਦਾ
ਫ਼ਰਦ ਫ਼ਕੀਰ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸਾ, ਮਰਦ ਸਫ਼ਾਈ ਵਾਲਾ
ਫ਼ਿਕਾ ਅੰਦਰ ਭੀ ਚੁਸਤ ਸੁਖ਼ਨ ਹੈ, ਇਸ਼ਕ ਅੰਦਰ ਖ਼ੁਸ਼ ਚਾਲਾ
ਬਾਬੂ ਬਾਬ ਫ਼ਕ਼ਰ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਵੜਿਆ ਨਾਲ਼ ਸੰਭਾਲੇ
ਬੀਤ ਤਰਾਜ਼ੂ ਤੋਲ ਬਣਾਇਉਸ, ਮਸਲੇ ਦਸਿਉਸ ਨਾਲੇ
ਸੱਲ ਸੱਲ ਲਾਅਲ ਪ੍ਰਤੀ ਤਸਬੀਹ ,ਮਰਦ ਜ਼ਰੀਫ਼ ਮਦ ਇਹੀ
ਬਹਿਬਲ ਬਹਿਲ ਸੁਖ਼ਨ ਦੀ ਚੜ੍ਹਿਆ ,ਪੀ ਕੇ ਮਸਤ ਸੁਰਾਹੀ
ਹਿੱਕ ਕੋਈ ਜਾਣ ਮੁਹੰਮਦ ਹੋਇਆ, ਰਸਲੇ ਸੁਖ਼ਨ ਸੁਣਾਂਦਾ
ਦੋਹੜਾ ਉਸ ਦਾ ਮੋਇਆਂ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ, ਜਾਣ ਮੁਹੰਮਦ ਪਾਂਦਾ
ਕੋਈ ਕੋਈ ਦਹੜਾ ਆਖ ਸੁਣਾਇਆ,ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਮਸਤਾਨੇ
ਇਸ ਦਾ ਬੀ ਹਰ ਤੀਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਲਗਦਾ ਵਿਚ ਨਿਸ਼ਾਨੇ
ਸ਼ਾਹ ਚਿਰਾਗ਼ ਹੋਏ ਇਕ ਸੱਯਦ, ਦੀਵਾ ਦੀਨ ਦਿਨੀ ਦਾ
ਧੁਨੀ ਮੁਲਕ ਮਕਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ, ਸ਼ਹਿਰ ਚੌਹਾਨ ਸੁਣੀਂਦਾ
ਹਰ ਹਰ ਸੁਖ਼ਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸੋਹਣਾ, ਮੋਤੀ ਬਹਿਰ ਸਫ਼ਾਯੋਂ
ਜਿਉਂ ਦਿਲਬਰ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਰੌਸ਼ਨ, ਜੋਬਨ ਦਾਤ ਖ਼ੁਦਾਯੋਂ
ਸੇਵਕ ਖ਼ਾਸ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੋਇਆ, ਦਿਨੀ ਚੰਦਰ ਜ਼ਾਦਾ
ਬਾਜ਼ੀ ਜਿੱਤ ਸੁਖ਼ਨ ਦੀ ਇਸ ਬੀ, ਕਹੇ ਕਬਿੱਤ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਛਿੜੀ ਛਿੜੀ ਗੱਲ ਆਖੀ ਲੇਕਿਨ ,ਜੋ ਆਖੀ ਸੋ ਹੱਛੀ
ਪੀਲੂ ਸੁਥਰਾ ਪਹਿਲੇ ਹੋਏ, ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਮੀਂ ਜਦ ਕੱਛੀ
ਖ਼ਾਲੀ ਖ਼ਲਲੋਂ ਕਹੇ ਖ਼ਲੀਲੇ ,ਖ਼ੂਬ ਸੁਖ਼ਨ ਖ਼ੁਦ ਥੋੜੇ
ਦਰਦਮੰਦਾਂ ਨੂੰ ਫ਼ੈਜ਼ ਪੁਚਾਉਣ, ਫ਼ੈਜ਼ ਬਖ਼ਸ਼ ਦੇ ਦੋਹੜੇ
ਸੁਖ਼ਨ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਸ਼ਰਫ਼ ਦੇ ਰੁਝੇ, ਕਿੱਥੇ ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਰਫ਼ ਦੇ
ਪੰਧ ਪਿਆਂ ਨੂੰ ਰਾਹ ਦਿਖਾਉਣ ,ਰਹਿਬਰ ਉਸ ਤਰਫ਼ ਦੇ
ਹਿੱਕ ਤੁਰ ਨੋਟ ਗੁਰ ਅਵੀਂ ਅੰਦਰ, ਸ਼ਖ਼ਸ ਹੋਇਆ ਅਬਦਾਲੱਲਾ
ਦੋਹੜੇ ਬੀਤ ਕਹੇ ਇਸ ਚੰਗੇ, ਨਹੀਂ ਕਿਤਾਬੇਂ ਖੁੱਲ੍ਹ
ਮੀਆਂ ਹਿੱਕ ਇਮਾਮ ਬਖ਼ਸ਼ ਸੀ, ਰਹਿੰਦਾ ਵਿਚ ਬੰਨ੍ਹ ਹੈ
ਸ਼ਿਅਰ ਉਹਦਾ ਭੀ ਵਾਂਗ ਸਬੋਨੇ, ਮੇਲ਼ ਦਿਲਾਂ ਤੋਂ ਲਾਹੇ
ਵਾਰਿਸ ਸ਼ਾਹ ਸੁਖ਼ਨ ਦਾ ਵਾਰਿਸ, ਨਣਦੇ ਕੌਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਹਰਫ਼ ਉਹਦੇ ਤੇ ਉਂਗਲ ਧਰਨੀ, ਨਾਹੀਂ ਕਦਰ ਅਸਾਨੂੰ
ਜਿਹੜੀ ਉਸ ਚੋਹੜੀਟੀ ਆਖੀ ,ਜੇ ਸਮਝੇ ਕੋਈ ਸਾਰੀ
ਹਿੱਕ ਹਿੱਕ ਸੁਖ਼ਨ ਅੰਦਰ ਖ਼ੋਸ਼ਬੋਈਂ, ਵਾਂਗ ਫੁਲਾ ਨਦੀ ਖਾਰੀ
ਸ਼ਾਹ ਮੁਰਾਦ ਜਣੇ ਦੇ ਕਿੱਥੇ, ਸੁਖ਼ਨ ਮੁਰਾਦਾਂ ਵਾਲੇ
ਮਹਿਬੂਬਾਂ ਦੇ ਝੁੰਡ ਲੁਹਾਉਣ, ਵਾਹ ਮਸਤਾਂ ਦੇ ਚਾਲੇ
ਮੁਕਬਲ ਦੀ ਗੱਲ ਸਿੱਧੀ ਸਾਦੀ, ਹੈ ਮਕਬੂਲ ਪਿਆਰੀ
ਲਫ਼ਜ਼ ਕਮੀ ਤੇ ਮਾਅਨੇ ਬਹੁਤੇ, ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕਾਰੀ
ਮਦ੍ਹਾ ਮੁਬਾਰਕ ਅੰਦਰ ਪਹਿਲਾ, ਬੀਤ ਕਿਹਾ ਇਸ ਜੈਸਾ
ਹਿਕੁ ਬਾਤ ਲੱਖਾਂ ਥੀਂ ਉੱਚੀ, ਧਨ ਮੁਸੱਨਫ਼ ਐਸਾ
ਮੇਰ ਅਲੀ ਕੋਈ ਨਾਲ਼ ਸਿਦਕ ਦੇ, ਮਦ੍ਹਾ ਮੁਬਾਰਕ ਕਹਿੰਦਾ
ਹਿੱਕ ਹਿੱਕ ਨੁਕਤੇ ਦਾ ਮੁੱਲ ਭਾਈ, ਲੱਖ ਲੱਖ ਲਾਅਲ ਨਾ ਲਹਿੰਦਾ
ਅਸ਼ਰਫ਼ ਸ਼ਖ਼ਸ ਨੌਸ਼ਾਹੀ ਹੋਇਆ ,ਅਸ਼ਰਫ਼ੀਆਂ ਸ਼ਿਅਰ ਉਸ ਦੇ
ਵਾਸਲ ਦੇ ਸਨ ਬੀਤ ਮੁਹੱਬਤੀ, ਬੱਕਰੇ ਵਾਂਗਰ ਕਿਸਦੇ
ਹੈਦਰ ਦੇ ਸਨ ਬੀਤ ਮਰੀਨਦਾ, ਖ਼ਬੀਰ ਨਫ਼ਸ ਸ਼ਤਾਨੀ
ਬੀਤ ਸਿੱਧੇ ਦੀਦਾਰ ਬਖ਼ਸ਼ ਦੇ, ਸਖ਼ਤ ਕਮਾਨੋਂ ਕਾਣੀ
ਵਾਹ ਦੋਹੜੇ ਮਹਿਮੂਦ ਸੱਜਣ ਦੇ, ਖ਼ੂਨ ਗ਼ਮਾਂ ਦਿਉਂ ਰੁੱਤੇ
ਮੈਰਿਨ ਦੇ ਕੋਈ ਬੀਤ ਅਜਾਇਬ, ਦਰਦ ਹਵਾੜ੍ਹੋਂ ਤੱਤੇ
ਕੋਈ ਕੋਈ ਬੀਤ ਪੁਰਾਣਾ ਕਿਧਰੇ ,ਸੁਣਿਆ ਸ਼ਾਹ ਫ਼ਜ਼ਲ ਦਾ
ਪਰ ਉਹ ਭੀ ਕੋਈ ਦਿਖੇਂ ਭਰਿਆ, ਬੋਲੇ ਜੁਲਦਾ ਬਲਦਾ
ਹੋਰ ਗ਼ੁਲਾਮ ਹੋਇਆ ਉਸ ਆਖੇ, ਉਮਦੇ ਬੀਤ ਸੱਸੀ ਦੇ
ਵਾਹਵਾ ਹੀਰ ਹੁਸੈਨ ਸੁਣਾਈ, ਖ਼ੂਬ ਜਵਾਬ ਦੱਸੀਦੇ
ਮੁਸਤਫ਼ਾ ਹੋਇਆ ਸਿਲ ਕੋਟੀ ,ਜਾਂ ਚਾਇਆ ਇਸ ਦਰਦੇ
ਜੰਗ ਇਮਾਮ ਅਲੀ ਅਲਹਕ ਦਾ ,ਖ਼ੂਬ ਕਿਹਾ ਉਸ ਮਰਦੇ
ਹਾਮਿਦ ਜਿਸ ਇਮਾਮ ਸਾਹਿਬ ਦਾ, ਵੱਡਾ ਜੰਗ ਬਣਾਇਆ
ਹਿੱਕ ਹਿੱਕ ਸੁਖ਼ਨ ਉਹਦੇ ਦਾ ,ਹਰਗਿਜ਼ ਮੁੱਲ ਨਾ ਜਾਂਦਾ ਪਾਇਆ
ਹੋਰ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਪੀਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਇਸ ਭੀ ਜੰਗ ਬਣਾਏ
ਮੋਤੀਂ ਸਾਫ਼ ਜ਼ਮੁਰਦ ਸੱਚੇ, ਲੜੀਆਂ ਬੰਨ੍ਹ ਟਿਕਾਏ
ਦੂਜਾ ਪੀਰ ਮੁਹੰਮਦ ਵੁਠਾ ,ਮੌਜ਼ਾ ਨੌਂਆਂ ਵਾਲੀ
ਚੱਠੇ ਦੀ ਇਸ ਬਾਰ ਬਣਾਈ ,ਮਿਹਰੀਂ ਭਰਿਓਸ ਥਾਲੀ
ਮੀਆਂ ਮਾਜ਼ਮ ਦੇਣ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ, ਅਜ਼ਮਤ ਮਿਲੀ ਹਜ਼ੂਰੋਂ
ਗੌਹਰ ਸੁਖ਼ਨ ਪਰੋਤੇ ਉਸ ਨੇ ,ਹਜ਼ਰਤ ਜਿਊਦੇ ਨੋਰੋਂ
ਜਿਸ ਅਨਵਾਅ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਬਣਾਈ, ਹੋਰ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਅਬਦੀ
ਕੇਤੂਸ ਖ਼ੂਬ ਬਿਆਨ ਫ਼ਿਕਾ ਦਾ, ਸਭਨਾਂ ਰਹਿਮਤ ਰੱਬ ਦੀ
ਰਾਂਝਾ ਬਰਖ਼ੁਰਦਾਰ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਬੁਲਬੁਲ ਬਾਗ਼ ਸੁਖ਼ਨ ਦੀ
ਸ਼ਿਅਰ ਉਹਦਾ ਜਿਉਂ ਵਾਊ ਫ਼ਜਰ ਦੀ, ਆਨੇ ਬਾਸ ਚਮਨ ਦੀ
ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਬਰਖ਼ੁਰਦਾਰ ਮੁਸੱਨਫ਼, ਗੋਰ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀ ਚਿੱਟੀ
ਹਰ ਹਰ ਬੀਤ ਉਹਦਾ ਭੀ ਮਿੱਠਾ ,ਜਿਉਂ ਮਿਸਰੀ ਦੀ ਖੱਟੀ
ਅਬਦ ਹਕੀਮ ਜ਼ਲੈਖ਼ਾ ਜਿਸ ਨੇ, ਹਿੰਦੀ ਵਿਚ ਬਣਾਈ
ਉਹ ਭੀ ਦਰਦੋਂ ਖ਼ਾਲੀ ਨਾਹੀਂ, ਫ਼ਾਰਸਿਓਂ ਉਲਟਾਈ
ਹਿੱਕ ਸਦੀਕ ਕਹਾਵੇ ਲਾਲੀ, ਮਰਦ ਭਲਾ ਕੋਈ ਹੋਇਆ
ਮਹੱਤਰ ਯੂਸੁਫ਼ ਦਾ ਇਸ ਸਹੁਰਾ, ਚੁਣ ਚੁਣ ਫੁੱਲ ਪਰੋਇਆ
ਆਇਤ ਅਤੇ ਹਦੀਸ ਪ੍ਰਤੀ ,ਵਿਚ ਵਿਚ ਵਾਂਗ ਗੁਲਾਬਾਂ
ਸਭਨਾਂ ਨੂੰ ਰੱਬ ਸਾਹਿਬ ਬਖ਼ਸ਼ੇ, ਨਾਲੇ ਅਸਾਂ ਖ਼ਰਾਬਾਂ
ਹਾਸ਼ਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਹਸ਼ਮਤ ਬਰਕਤ, ਗਨਤਰ ਵਿਚ ਨਾ ਆਵੇ
ਦਰ ਯਤੀਮ ਜਵਾਹਰ ਲੜੀਆਂ ,ਜ਼ਾਹਰ ਕੱਢ ਲੁਟਾਵੇ
ਉਹ ਭੀ ਮੁਲਕ ਸੁਖ਼ਨ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਰਾਜਾ ਸੀ ਸਰਕਰਦਾ
ਜਿਸ ਕਿਸੇ ਦੀ ਚੜ੍ਹੇ ਮਹਿਮੇ, ਸੋਈਵ ਸੀ ਸਿਰ ਕਰਦਾ
ਮੁਖ਼ਤਸਰ ਕਲਾਮ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ, ਦਰਦੋਂ ਭੱਜੀ ਬੂਟੀ
ਦਰਦ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁੱਝ ਹੋਇਆ, ਕਿਆ ਲੰਮੀ ਕਿਆ ਛੋਟੀ
ਹਿੱਕ ਸ਼ੀਰੀਂ ਫ਼ਰ ਹਾ ਦੇ ਵਾਲੀ, ਗੱਲ ਵੱਟਾ ਸਨਾਈਵਸ
ਆਮ ਖ਼ਲਕ ਥੀਂ ਸੁਣੀ ਸੁਣਾਈ, ਚਾ ਤਸਨੀਫ਼ ਬਨਾਈਵਸ
ਹਜ਼ਰਤ ਖ਼ੁਸਰੋ ਸ਼ੇਖ਼ ਨਿਜ਼ਾਮੀ, ਦੱਸਦੇ ਹੋਰ ਕਿਤਾਬੇਂ
ਹਾਸ਼ਿਮ ਨੇ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਸੁਣਾਏ, ਨਾਹੀਂ ਰਵਾ ਹਿੱਸਾ ਬੀਂ
ਯਾ ਉਹ ਹੋਰ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਹਾਸ਼ਿਮ, ਹਾਸ਼ਿਮ ਸ਼ਾਹ ਨਾ ਹੋਇਆ
ਯਾ ਉਸ ਸ਼ੀਰੀਂ ਖ਼ੁਸਰੋ ਵਾਲਾ ,ਮਾਲਮ ਰਾਜ਼ ਨਾ ਹੋਇਆ
ਢੂੰਡ ਰਵਾਇਤ ਸੱਚੀ ਕੌੜੀ, ਕਰਨਾ ਸੀ ਇਹ ਕਾਰਾ
ਖ਼ੈਰ ਇਸ ਦਰਦ ਬਿਆਨ ਕਰਨ ਦਾ, ਆਹਾ ਮਤਲਬ ਸਾਰਾ
ਮਤਕਦ ਮੈਨਾਂ ਦੇ ਫ਼ਰਮਾਏ, ਭੁੰਗ ਨਾ ਪਵੇ ਪਿਆਰੇ
ਸਣੇ ਸੁਣਾਏ ਇਸ ਬੀ ਆਖੇ, ਕੇ ਸਿਰ ਦਿਵਸ ਬੇਚਾਰੇ
ਬੀਤ ਤਰਾਜ਼ੂ ਤੋਲ ਬਨਾਈਵਸ, ਸਾਦੇ ਲੱਜ਼ਤ ਵਾਲੇ
ਕਲੀਆਂ ਚੁਣ ਚੁਣ ਹਾਰ ਪਰੋਈਵਸ, ਨਰਗਿਸ ਤੇ ਗੱਲ ਲਾਲੇ
ਫੇਰ ਵਲਾਇਤ ਸ਼ਿਅਰ ਸੁਖ਼ਨ ਦੀ, ਅਹਿਮਦ ਯਾਰ ਸੰਭਾਲੀ
ਧੌਂਸਾ ਮਾਰ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬੈਠਾ ,ਮੁੱਲ ਪੰਜਾਬ ਹਵਾਲੀ
ਤੇਗ਼ ਜ਼ਬਾਨ ਚਲਾਈਵਸ ਤਰਿਖੀ, ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਜ਼ਮੀਨੇ
ਸਿੱਕਾ ਮੁਲਕ ਸੁਖ਼ਨ ਦੇ ਅਤੇ, ਜੜਈਵਸ ਨਾਲ਼ ਆਈਨੇ
ਐਸੀ ਗ਼ਾਲਿਬ ਬਣ ਕੇ ਚਲੀ, ਜ਼ਰਬ ਉਹਦੀ ਵਿਚ ਧਰਤੀ
ਬਹੁਤ ਸਰਾਫ਼ਾਂ ਨੇ ਛਨਕਾਈ, ਵੱਟਾ ਲਾਅ ਨਾ ਪੁਰਤੀ
ਭਰ ਭਰ ਬੁੱਕ ਸਿੱਟੇ ਉਸ ਮੋਤੀਂ, ਮੁਲਕਾਂ ਅੰਦਰ ਵੰਡੇ
ਸੋਹਣੇ ਸਾਫ਼ ਘਨੇਰੇ ਕਤਰੇ, ਬੱਦਲ਼ ਵਾਂਗਰ ਛੰਡੇ
ਬਾਜ਼ ਤਬੀਅਤ ਉਸ ਦੀ ਵਾਲਾ, ਗਗਨੋਂ ਹੋ ਹੋ ਲੱਥਾ
ਜਿਸ ਉਹ ਬਾਜ਼ ਵਗਾਇਆ ਮੁੜ ਮੁੜ, ਧਨ ਤੌਹੀਨ ਉਹ ਹੱਥਾ
ਹਰ ਕਿੱਸੇ ਦੀ ਬਹੁਟੀ ਉਸ ਨੇ, ਜ਼ੇਵਰ ਲਾਅ ਸਿੰਗਾਰੀ
ਸਨਾਤ ਤੇ ਤਕਲੀਫ਼ੋਂ ਗਹਿਣੇ, ਜ਼ੀਨਤ ਕਰ ਕਰ ਸਾਰੀ
ਕਾਦਰ ਬਖ਼ਸ਼ ਕਲਮ ਦਾ ਘੋੜਾ ,ਇਸ ਮੈਦਾਨ ਹਿਲਾਇਆ
ਛਿੱਟੇ ਹਮਲਾ ਛਾਲ ਨਾ ਦੱਸੇ, ਚਾਲ ਸਫ਼ਾ-ਏ-ਚਲਾਇਆ
ਸਾਦ ਮੁਰਾਦੇ ਬੀਤ ਵਲੀਕਨ, ਯਮਨ ਬਰਕਤ ਵਾਲੇ
ਮਿੱਠਾ ਹਲਵਾ ਕੇਤੂਸ ਇਸ ਵਿਚ ,ਪਾਂਦਾ ਕੌਣ ਮਸਾਲੇ
ਜਾਂ ਮਿਅਰਾਜ ਮੁਬਾਰਕ ਕਹਿਓਸ, ਨਦੀ ਸੁਖ਼ਨ ਦੀ ਤੁਰਿਆ
ਪਾਕ ਹੋਇਆ ਹਰ ਐਬ ਖ਼ਤਾਇਯੋਂ, ਨੋਰੋਂ ਮੂੰਹ ਹੱਥ ਭਰਿਆ
ਗੁੱਜਰ ਅੰਦਰ ਛੋਹਰਾਂ ਵਏ, ਮਰਦ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਅੱਗੇ
ਇਸ ਭੀ ਨਾਮ ਮੁਹੰਮਦ ਆਹਾ, ਲੱਗਾ ਉਸ ਅਸਰਗੇ
ਥੋੜੇ ਜੈਸੇ ਬੀਤ ਬਨਾਈਵਸ ,ਸੁੱਤੇ ਦਰਦ ਜਗਾਂਦੇ
ਸਾਂਗ ਗ਼ਜ਼ਬ ਦੀ ਵਾਂਗ ਮੁਹੰਮਦ, ਸਿਲ ਕਲੇਜਾ ਜਾਂਦੇ
ਮੇਰੇ ਇਸ ਦੇ ਬੀਤ ਨਾ ਰਲਦੇ, ਜੇਕਰ ਸਮਝੋ ਭਾਈ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਅੰਦਰ ਸਨਾਤ ਡੂਹਗੀ ,ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਸਫ਼ਾਈ
ਨਾਲੇ ਹੋਰ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਮੇਰੀ, ਮਾਲਮ ਹੁੰਦੀ ਜ਼ਾਹਰ
ਵਜ਼ਨ ਹਿਸਾਬ ਨਜ਼ਮ ਦੇ ਵਿਚੋਂ, ਨਾਮ ਨਾ ਹੋਸੀ ਬਾਹਰ
ਮਿਸਰੇ ਅੰਦਰ ਜੁੜਿਆ ਹੋਸੀ, ਜਿਉਂ ਥੇਵਾ ਵਿਚ ਛਾਪੇ
ਜੀਕੋਈ ਡੂੰਘੀ ਨਜ਼ਰੋਂ ਵੇਖੇ, ਬੀਤੋਂ ਬੀਤ ਸੀਹਾਪੇ
ਕਿਸੇ ਕਬਾਬ ਕਿਸੇ ਮਠਿਆਈਆਂ, ਕਿਸੇ ਪੱਲਾ-ਏ-ਪਕਾਏ
ਕਿਸੇ ਅਚਾਰ ਮੁਰੱਬੇ ਉਮਦੇ, ਕਲੀਏ ਕਿਸੇ ਟਿਕਾਏ
ਮਿੱਸਾ ਲੂਣਾ ਜੇ ਕੁੱਝ ਜੁੜਿਆ, ਟੁਕੜਾ ਅਸਾਂ ਗਦਾਈ
ਹਾਲੋਂ ਹੁੱਜਤ ਕੋਈ ਨਾ ਕੀਤੀ, ਖਾਓ ਬੁਰਾ-ਏ-ਖ਼ੁਦਾਈ
ਸ਼ਾਇਰ ਨਾਮ ਧੁਰਾਉਣ ਲਾਇਕ, ਕਦਰ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਮੇਰਾ
ਉਹ ਖੇਤਾਂ ਦੇ ਸਾਈਂ ਮੇਰਾ, ਖੱਲ ਬਣੇ ਪਰ ਫੇਰਾ
ਗੱਡੀ ਦੱਥਾ ਫਿੱਕਾ ਚੰਗਾ, ਪੁੰਨ ਪੁੰਨ ਟੋਪਾ ਧਾੜੀ
ਯਾਰ ਭਰਾਵਾਂ ਦੀ ਕਰ ਖ਼ਾਤਿਰ, ਮੈਂ ਭੀ ਖਿਚੜੀ ਚਾੜ੍ਹੀ
ਜੋ ਦਿੱਤਾ ਸੋ ਦਿੱਤਾ ਮੈਨੂੰ ,ਹਕਸੇ ਦੇਵਨ ਵਾਲੇ
ਭਾਵੇਂ ਰੁੱਖਾ ਭਾਵੇਂ ਥਿੰਦਾ ,ਭਾਵੇਂ ਚਰਬ ਨਵਾ ਲੈ
ਜੱਗ ਜੁਗ ਜੀਵੇ ਦੇਵਨ ਵਾਲਾ, ਜਿਸ ਇਹ ਕਰਮ ਕਮਾਏ
ਅੰਦਰ ਮੇਰੇ ਬਾਗ਼ ਸੁਖ਼ਨ ਦੇ, ਧਨ ਮਾਲੀ ਜਿਸ ਲਾਏ
ਕਲਰ ਸ਼ੋਰ ਜ਼ਮੀਨ ਨਕਾਰੀ, ਆਹੀ ਵਾਂਗ ਖ਼ਰਾਬਾਂ
ਇਕ ਬਹੀਕੜ ਪਾਲ਼ ਨਾ ਸਕਦੀ, ਲਾਇਕ ਕਦ ਗੁਲਾਬਾਂ
ਮਿਲਿਆ ਮਾਲੀ ਬਣਿਆ ਵਾਲੀ, ਰਹਿਮਤ ਪਾਣੀ ਲਾਈਵਸ
ਕੱਲਰ ਵਿਚ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰ ਬਨਾਈਵਸ
ਬੂਟਾ ਬੱਚਾ ਬਾਗ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ, ਰਹੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹਰਿਆ
ਸਿੱਕਾ ਢੀਂਗਰ ਮੀਰਾ ਜਿਸ ਨੇ, ਫਲੇਂ ਪੁੱਤੀਂ ਭਰਿਆ
