ملکہ تے شاہزادے اُتے، آیا روز حشر دا
باپ اپنے ول ہو مَتوجہ، شاہ دلیلاں کردا
جے ماں باپ میرے سنگ مینوں، سچے رب ملانا
تاں اِس ویلے دِسسی کوئی، ٹاپو جاء ٹکانا
ایہو شَگن وچارے دل وچ، پاندا ایہو فالاں
اَچن چیت وگی واؤ ایسی، پَتر رہے نہ ڈالاں
سَاعت جُھل ہوئی پھر مٹھی، صاف ہویا جَگ سارا
اَچن چِیتی نظری آیا، ٹاپو ندی کنارا
ایسی اوہ زمین عجب سی، ایسے رُکھ ہزاراں
گُل پھل رنگ برنگے پھُلے، وَانگ بہشت بہاراں
ہور ہِک قِسم رُکھاں دی آہی، کے کُجھ آکھ سُناواں
واہ خالق بے انت محمد،خلقت انت نہ پاواں
جاں خرچنگ دوارے وچوں، دِن گل رنگ رنگیلا
جھاتی پاوے تے سر کڈھے، سرخ کرے رنگ پیلا
لاجوردی تنبو پاٹے، انبر دا جس ویلے
صادق صبح ستر تھیں اُٹھ کے، آوے باہر سویلے
صومعہ ازرق وچوں کڈھے، جاں سر باہر شتابی
ہتھ تقدیر دِسے یدِ بیضا، حکمے نال وہابی
چمکن ہار کٹوری والا، جھنڈا جاں سرچاوے
ظل اللہ فلک دا راجہ، جس دم تخت سُہاوے
دینھ چڑھے جگ روشن ہووے، خوب سُہاوے بندر
رُکھ سنہری پیدا ہوون، ہور اس بندر اندر
جاں اسمانی شاہ تخت توں، ستراں اندر جاندا
میروزیر ہوون پھر تازے، ہر ہک خان کہاندا
نکی موٹی فوج اسمانی، ہسن کھیڈن لگے
کوئی لہندے کوئی چڑھدے دکھن، کوئی پربت نوں وگے
قطب شمالی پکا ہوکے، چوکیدار کھلووے
سورج ڈُبے تارے چڑھدے، روز و نجے شب ہووے
رات پئے تاں رُکھ سنہری، چُھپ جاون وچ دھرتے
دن دوجے پھر ظاہر ہوون، سدا ایہو کم ورتے
بندر اندر میوے آہے، باہر انت شماراں
پِستہ مغز بادام منّقیٰ، انب الوچ اناراں
لٹکن میوے تے رس چووے، ہِک ہِک لال نباتوں
ٹلے توں شاہزادہ لتھا، نالے ملکہ خاتوں
محکم کرکے بدھا ٹّلا، آپ ہوئے سیلانی
کھاون میوے شُکر گزارن، فضل ہویا سبحانی
ٹھنڈے مٹھے پانی وگن، جو مَن بھاوے پیندے
ہک مہینہ رہے مقامی، پھر اُداسی تھیندے
سیف ملوک کہیا سن ملکہ، کِس کم ایتِھے بہنا
جب لگ جان سجن دی لوڑے، رھڑ دے تردے رہنا
ملکہ کہندی سن وے ویرا، میں پھڑیا سَنگ تیرا
اَگا تیرا پچھا میرا، کوچ کرو اَج ڈیرا
