پُملی اُتے پئے کُرلاون، مینہاں جھکھڑاں جوگے
ڈارو وچھڑے پکھنڑوں رہ گئے وت گُلیلاں جوگے
مُونہہ تے چُپ دی بُکل مار کے ڈھکِیاں، ٹِبِیاں پچھے
سورج بہہ کیے دُکھڑے چُنڑدا روز نماشاں جوگے
اُچے لمّے تھلہے رکھے، ماہل چبارے پائے
کسے کُھلے راہ نہ چھوڑے ساڈِیاں لُڈِیاں جوگے
دُھپاں دے وچ چھانواں گِھن کے اسیں انج کھلوتے
جوں خانکاہواں اُتے رہ گئے رُکھ توِیتاں جوگے
والاں نال ولھیٹ کے اوس وی کدھاں وچ دے چھوڑے
اساں اوس نوں خط ناہے لکھے جھیتاں، وِتھاں جوگے
سال پسالی عُرساں اُتے دیگاں کون چڑھاوے
قابل سائیں ! کونا ہے ایڈے پیر درُوداں جوگے
حوالہ: اپار، سانجھ؛ صفحہ 52 ( ویکھو )
