دنیا اتوں فن دے سُومے سُک گئے نیں
کہڑا آ کے رنگ بھرے تصویراں وچ
چِٹے ورقے کالے ہوندے جاندے نیں
خورے کیوں نہیں اثر رہیا تحریراں وچ
منبراں اتوں روز ای رولا پیندا اے
کوئی سواد رہیا نہیں ہُن تقریراں وچ
ہوندے جاندے دُور نیں بندے بندیاں توں
مہر وفا دا گھاٹا اے تدبیراں وچ
چھڈ دِتے نیں سفنے تکنے راجے نے
کوئی وی گل نہیں لبھدی ہُن تعبیراں وچ
حوالہ: میں تن درد اولے، راجہ رسالو؛ سانجھ لاہور؛ صفحہ 86 ( ویکھو )
