ایہہ دنیاں اک اکھاڑا ہے تے خلقت ہے تماشائی
میں جیون کھیڈ وچ بُھلدے بڑے بدھوان ویکھے نے
جو اڈدے عرش تے پل وچ پٹکدے فرش تے ویکھے
تے پیراں وچ رلدے کئی چڑھے اسمان ویکھے نے
تخت تے بیٹھیاں ہے ویکھیا بے گھر غلاماں نوں
تے منگدے بھیکھ گلیاں وچ کئی سلطان ویکھے نے
جنہاں محلاں چ کلھ تیکر ہندا سی ناچ پریاں دا
میں پیندے کیرنے اج اوہ بنے شمشان ویکھے نے
جنہاں گل ہیریاں دے ہار تے ریشم ہنڈاؤندے سی
اوہ بیہیّاں ٹکڑیاں نوں ترسدے انسان ویکھے نے
جنہاں دے سامنے جھکدے سی لکھاں سر جواناں دے
میں غیراں سامنے جھکدے اوہی بلوان ویکھے نے
جنہاں دے وٹّ متھے دے کمباؤندے سی زمانے نوں
میں کائراں جیوں وِلکدے اوہناں دے ارمان ویکھے نے
کہاں کی؟ بے علم، بے سمجھ لوکاں دی حضوری وچ
عقل دے کوٹ ہتھ بدھی کھلے حیران ویکھے نے
لٹکدے پھانسیاں تے ویکھیا ہے دیش بھگتاں نوں
تے بھگتاں دے لباس اندر لکے شیطان ویکھے نے
چلاؤندے ویکھیا چھریاں ہے کئیاں سادھ سنتاں نوں
تے مندر دے پجاری ویچدے ایمان ویکھے نے
گلے ملدے محبت نال میں ویکھے نے دشمن وی
تے متراں وچ ہندے لہو دے گھمسان ویکھے نے
انوکھے رنگ نے قدرت دے جانے کون سیتل جی
میں اجڑے وسدے تے وسدے ویران ویکھے نے
